The Fight For Life

Chapter 28: In The Basement

In the basement

Lumipas ang isang oras, pero nanatili ang lakas at nakakatakot na tunog na naririnig namin. Sinamahan na rin ito ngayon ng mga nakakapangilabot na ungol.

The place that we are in is lighted by only one emergency light that is powered by solar. The other corners of the bunker has yellow lights, just like what I mostly see in movies.

I tried roaming around the bunker, nagpunta ako sa ibang bahagi nito pero hindi ako sumama kina Selena at Kuya Phoenix nang pumunta sila sa exit. 'Yon ay ang patungo sa likod na gate ng bahay, yung nakita ni El noon.

I feel like that area is too vulnerable dahil nasa labas mismo ng pader. Maybe the sound is louder in there.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga. The terrifying sound can still be heard and we don't know for how long it will last.

Bumalik ako sa pwesto ko kanina at naabutan ko si Dome na nakatingin sa akin.

"Are you okay?" He asked.

Mahinang tumango ako. Huminga ako ng malalim at humiga sa kama habang si Dome ay nakaupo.

Nalulungkot ako dahil sa pagkawala ni Kuya Hakeem at Adira. Natatakot rin ako sa kung ano ang posibleng sumalubong sa amin pagkatapos ng tatlong araw na pamamalagi namin dito. But I know, all we have to do is wait until this is all over. Nilingon ko kung nasaan ang iba naming mga kasama. Most of them are trying to fall asleep. Kuya Machia made his way to Kuya Phoenix and Selena. Si Ate Ella naman ay nasa kabilang dulo, wala syang katabi at tingin koy lumilipad ang isip nya.

We had our dinner pero halatang lahat kami ay walang gana. Hindi rin kami mapakali habang kumakain dahil kung minsan ay mas lumalakas ang mga ungol na naririnig namin.

"Si Pipo, wala ring gana. Ikaw Jewel, kumain ka ng mabuti ha..."

Agad akong nag angat ng tingin sa kina El. He just called her Jewel. Nagpatuloy sa pagkain ang bata pero nakatingin ito sa bubong habang ngumunguya. Namamaga parin ang kanyang mga mata. Naiiyak tuloy ako.

"Her name is Jewel. She was saved by Sergeant Jewel Adira Bennett. Maybe this was faith. That was the last task of Sergeant. Alam nating nagtagumpay sya sa gusto niyang gawin kaya wag ka ng masyadong malungkot." Mahabang litanya ni Dome.

Nilingon ko sya at tinitigan ng mabuti. May maliit na ngiti sa kanyang labi. Hindi ko napigilan ang pagbagsak ng luha ko kaya nag iwas ako ng tingin. Pero bago ko pa man iyon magawa ay lumapat na ang palad nya sa aking pisngi. He softly wiped my tears away.

"Hindi ka dapat umiyak sa sinabi ko." I can hear the frustration in his voice, he let out a deep sigh.

Muli ko syang hinarap at binigyan ng ngiti.

"Thank you, Dome." I uttered sincerely.

Umangat ang sulok ng kanyang labi at ngayo'y naging malisyoso na ang kanyang ngiti. Kumunot ang noo ko.

"What's funny?" Naiinis kong tanong.

"Xandre... Nagsmile lang naman." Mas lalo akong naguluhan sa sinabi ni El na nakatingin lang pala sa amin.

"Parang may ibang pahiwatig eh!" Hindi ko maitago ang inis sa boses ko.

Nagbubulungan lang kami ngayon. Hindi ko naman pwedeng lakasan ang boses ko. Kung sa ibang pagkakataon pa siguro, magkakainitan na naman kami nitong si Dome.

"Your chewed food is on your chest." Bulong ni Dome.

Nanlaki ang mata ko at nakitang may mga pagkain nga palang nahulog sa damit ko. Hindi ko naman iyon namalayan kanina. Kainis. Nakakadiri, Xandre. Kaya pala ngingisi-ngisi ang loko. Hindi nalang direktang sinabi. Nahiya tuloy ako.