The Fight For Life

Chapter 6: Creatures at dawn

Creatures at dawn

I didn't move for several minutes. Until it reached an hour and hours.

Kanina pa sila umalis. And I'm left with Pipo sleeping on my chest.

They left minutes after I heard a gunshot. At kahit ayokong isipin, pumapasok sa isipan ko ang mga posibilidad. Na baka nahuli nila 'yong isang survivor, at pinatay nila ito. Pero pwede rin dibang hindi? Pwede ring nakatakas ito o nakapagtago. At 'yong putok ng baril? Maybe they just used it para takutin 'yon. Tama. Pwede ring gano'n ang nangyari. And they left after they found no one at napagtanto nilang nagsasayang lang sila ng oras.

Maingat akong bumaba habang nasa likod ko ang mga gamit ko at nasa bulsa ko si Pipo.

Mabigat ang mga paa kong umakyat sa hagdan. Hindi mawala sa isip ko ang nangyari. Kahit anong gawin ko ay bumabalik ito.

That person saved me. Kung hindi sya tumakbo, siguro ay natagpuan na nila ako.

Pero hindi rin, Alexandre.

"Hindi Pipo, diba? Kasi kahit hindi pa nila ako nakita ay tumigil na sila at parang may hinahanap, diba? So siguro, target talaga nila 'yong tumakbo."

Pipo didn't answer me. He just played with his tail, rolling around trying to catch the end of it.

Tama, Alexandre. Pero ang narinig kong putok kanina ay mas nagpalala lang ng paningin ko sa kanila. I understand that we are all trying to survive. But I can't see the point of killing those other survivors just so they could live!

Huminga ako ng malalim at nahiga sa higaan ko. Nagkukulay kahel na ang langit. Kanina pa nakababa ang araw at ilang minuto nalang ay alam kong didilim na.

I just hope and pray that I will never cross paths with the bandits. Okay lang na makasalubong ako ng ibang survivors, 'wag lang sila.

Pero kung mangyari nga man iyon, hindi ako magdadalawang isip na gamitin ang baril na ibinigay ng Papa ko sa akin. Yes, they're doing everything to survive at parehas lang kami. Hindi pwedeng mamatay ako ng walang laban.

I've reached this far at ayokong sila lang ang makakasira sa ipinagpapatuloy kong buhay kahit puno ng sakit at takot dahil lang sa pagka-makasarili nila.

I helped Pipo. Hinuli ko ang dulo ng kanyang buntot at ibinigay ito sa kanya dahil kanina pa sya paikot-ikot para mahuli ito.

I sighed, amazed at how energetic he is. Saan na kaya ang mga kasama nya? Why is he roaming around on his own? Kung may nakakita pa sa kanyang aso ay kanina pa sya ubos.

Maybe... He is destined to meet me.

Nakangiti ako habang nakikipaglaro sa kanya. Now he's trying to capture my hand using his soft pinkish paws. I never thought that I find this adorable creature in the midst of an apocalypse.

"Pipo, sorry pero hindi ka pwede maging choosy ha." I said to Pipo as I gave him instant noodles.

Sobrang lakas kumain ni Pipo at sobrang bilis nyang naubos ang ibinigay ko. Since I have instant noodles, nag iinit lang ako ng tubig gamit ang lata ng sardinas. Hindi naman gaanong matagal dahil maliit lang na tubig ang nilalagay ko. Ayoko gumawa ng usok dahil baka mayroong makakita kaya uling ang ginagamit ko. I found some inside a grocery store.

At dahil sunod-sunod na ang mga araw na nagpapakita ang mga bandido dito ay hindi na ako nagsindi ng kandila.

I just stare at Pipo for several minutes. Maybe he's already tired dahil kanina pa rin naman sya naglalaro.

He's licking his paws. Natutuwa ako na kahit sa liit at payat nya ay buhay pa sya. It felt great to have something alive with you. Nalulungkot lang ako dahil hindi sya nabuhay sa normal na mundo. At sa ibang mga batang napagkaitan ng pag-asang mabuhay noong tumama ang virus.