The Fight For Life

Chapter 13: Eerily spine-chilling

Eerily spine-chilling

I was so bothered with what the Sergeant said. 'Yun lang ang laman ng isip ko habang naliligo.

The water is so cold but I have no choice. Buti nalang at marami-rami rin ang naipong tubig ni Dome.

Dito ako sa baba naligo dahil mas madali.

I smiled to myself as I comb my hair. Sa wakas at nakaligo na rin. I scanned my face for a while.

Hanggang dibdib ko na ngayon ang noo'y hanggang balikat lang na buhok ko. It's wavy and has a natural color of mahogany brown which I got from my father's genes. I have eye bags but it doesn't look that bad. I bit my lower lip as I slowly got conscious with how I look. My chocolate brown eyes looks lively. Matagal-tagal na rin nang huli kong matitigan ang sarili ko ng ganito katagal.

Huminga ako ng malalim bago ko ipinasok sa backpack ko ang mga pinaghubaran kong damit.

I'm more confuse with myself now. And I hate it.

Pabagsak kong binitawan ang backpack ko. Why am I even so bothered kung sa una pa lang naman ay wala na akong planong sumama sa kanila?!

I gritted my teeth, annoyed with my own self.

"Wake up, Alexandre! You're losing yourself." Maotoridad kong sabi sa aking sarili.

Halos mapatalon ako sa kinatatayuan ko nang makarinig ako ng sunod-sunod na katok. I rolled my eyes and open the door. Bumangad sa akin ang seryosong mukha ni Dome.

"Can you move faster? Hindi tayo pwedeng magsayang ng oras. Alam mo 'yan!" He groaned.

"Correction, wala ng tayo. Kayo nalang. Once we moved to the next city, bababa na ako." I uttered coldly bago lumabas sa banyong pinagliguan ko.

Hindi sumagot si Dome pero hinila nya ang braso ko dahilan para tumigil ako sa harap nya habang dala ko ang mga gamit ko. Napalunok ako sa mga titig nya. His eyes scanned my face as if this is his first time to see me.

"What?"

Sandaling umawang ang bibig ni Dome pero agad rin syang nakabawi.

"Are you really gonna go by yourself? You know you can come with us, Alexandre." He said in a calm voice this time.

At saan naman nanggaling itong mga sinasabi nya? Hinawi ko ang kamay nyang nakahawak sa braso ko.

"Yes and no thanks, Dome. Masaya akong iniligtas nyo ako at nagkrus muli ang mga landas natin but I'm not going with you."

Aalis na sana ako sa harap nya nang magsalita sya ulit pagkatapos nyang magpakawala ng hininga.

"Alexandre, why are you like this?" Malumanay ang kanyang boses.

Umawang ang bibig ko sa kanyang tanong. I didn't expect him to ask me why am I being like this. Umiling-iling ako. I can see that he's concerned. At may mga gusto syang malaman.

"I'm not meant to be with other people, Dome." I answered.

Nameywang sya bago mas lumapit sa akin.

"How can you say that, Xandre? Hindi pwedeng habang buhay kang mag-isa. Dahil d'yan sa takot mo. Dahil d'yan sa mga nakaraan mo." He insisted like he knows me.

At this very moment, I can feel that I'm going near to breaking in front of him. Gaya lang noong kasama ko si Cleo. The tough Alexandre Cortes they know can cry.

"Hindi mo ako maiintidihan, Dominic." I grumbled.

His hands reached for my shoulders at iniharap ako sa kanya. His forehead wrinkled and I can see that he has a lot to say.