Το Τετράδιο Της Μάγισσας (ΑΣΕ Συλλογή #2)

Έχω καταραστεί τον εαυτό μου

Θέλω να μείνω μόνη μου
Και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να ανησυχείς γι' αυτό
Δεν νιώθω ούτε στεναχώρια ούτε θυμό.
Απλά είναι άλλη μία θλιβερή φορά
Που η απάθειά μου έτσι απλά νικά
Και αμφισβητώ το αν σε αγαπώ

Έχω καταραστεί τον εαυτό μου
Με κατάρα που έχει ρίζες σε αρχέγονα μαγικά
Λίγο αίμα από οικογένεια,
Και λίγο δηλητήριο από έρωτα
Νόμιζα είχα γιατρέψει σωστά
την μουσική που στο στήθος μου χτυπά

Αλλά αναρωτιέμαι ξανά αν ξέρει ν' αγαπά

Αμυδρά θυμάμαι,
Την αίσθηση της έντασης του να αισθάνεσαι πολλά
Ελπίδα ότι θα ξυπνήσει από το κόμα ξαφνικά
Το κορίτσι που ανέμελα ζει και γελά

Τώρα το στόμα μου είναι σφιγμένο
Είμαι ένα κορίτσι πληγωμένο ή θυμωμένο;
Οι παλμοί μου έχουν σταθερό ρυθμό
Μέσα από το τείχος που έχτισα εν μέση πολέμου
Δεν με αναστατώνει ούτε βέλος

Στον τοίχο από τον αέρα οι μνήμες χτύπησαν
Από τότε που οι βαλίστρες μου σαν μελωδία ήχησαν
Έφτιαξα την ωραιότερη μάσκα για να μην φανεί ότι υποφέρω
Και καταράστηκα τον εαυτό μου εισπνέοντας το δηλητήριο

Ο κακός μου δαίμονας είναι τώρα εδώ
Και είναι ανούσιος, απαθής και βαρετός
Με κάνει να αμφιβάλλω για το αν φοράω
Ακόμα και όταν σε κοιτάζω,
το προσωπείο μου

Η αθώα ψυχή μου πήρε πρόσκληση για το πρώτο της πάρτι
Έβαλε τα καλά της και χαμογέλασε σαν έφτασε εκεί
Ήθελε εκείνο το βράδυ να είναι κομψή
Για όλους εκείνους που πρώτη φορά της έδίναν προσοχή
-ήξερε πως δεν άνηκε στο περιθώριο

Ώρες πολλές ανακατευόταν με τον κόσμο
Μιλούσε, γελούσε, χόρευε, και σιγοτραγουδούσε τα τραγούδια
Χαιρόταν που οι άλλοι της φέροταν τόσο καλά εκεί
Ειδικά Εκείνοι που είχε ερωτευτεί

Μα κάπου μέσα στις προσφερόμενες ηδονές
Αντήχησε το γέλιο του διαβόλου
Και σε μια στιγμή έπεσε το προσωπείο όλων
Παρόλο που χρειάστηκαν χίλιες ακόμα στιγμές
Για να καταλάβει ότι αυτό είναι ένα πάρτι μασκέ

Μεγαλοπρεπής χορός, εντυπωσιακά κοστούμια,
Όχι περίτεχνα πάντα, αλλά λειτουργικά
Καλοφτιαγμένες μάσκες και ψεύτικη ματιά

-εκείνο το βράδυ καταράστηκα τον εαυτό μου

Ο κακός μου δαίμονας είναι τώρα εδώ
Και είναι ανούσιος, απαθής και βαρετός
Με κάνει να αμφιβάλλω για το αν φοράω
Ακόμα και όταν σε κοιτάζω,
το προσωπείο μου

Δεν ανήκω πια στης αλήθειας την ξενιτιά
Μα το μυαλό μου έχει χτίσει έναν λαβύρινθο από τείχη
Του έρωτα ο δράκος ψόφησε κάπου κοντά σε ένα συντρίμμι
Από αυτά των οποίων το τίμημα πληρώνει η ψυχή μου

Κάποιες φορές κοιτάζομαι στον καθρέφτη
Και δεν ξέρω ποια είμαι
Παρόλο που της ψυχής μου στην χούφτα μου
κρατάω το είναι

Ίσως είμαι μια παγιδευμένη,
ίσως είμαι άλλη μια ψεύτικη,
Αλλά μην με κατακρίνεις, δεν το ξέρω

Απλά έχω καταραστεί τον εαυτό μου