Το Τετράδιο Της Μάγισσας (ΑΣΕ Συλλογή #2)

Μες την βουή

Ένα πλοίο σάλπαρε
Άφησε την προβλήτα
Τα φτερά του άνοιξε
Και χάθηκε στο σύμπαν

Καπετάνιος ας ήσουνα
Το πλοίο στα αστέρια θα είχε φτάσει
Στο φεγγάρι σε φίλησα
Και έριξα το πρώτο δάκρυ

Και ήταν ένα διαμάντι
Δεν ήταν από νερό
Ήταν ένα πετράδι
Απ'το κολιέ αγάπης που φορώ

Και μετά κάπου το 'χασα κι αυτό
Μέσα στην τρικυμία
Ανάμεσα στα πελώρια κύματα
Που ύψωνε η δική σου τρίαινα

Ο εγωισμός, ήταν η βροντή
Και η πληγωμένη ψυχή η αστραπή
'σκίζαν και οι δυο το πανί
Και κάλυπταν τις κραυγές μου
Μες την βουή

Ένα σκαρί ξεβράστηκε
Σε μια έρημη παραλία
Θύμιζε πλοίο γερό
Που το χτύπησε πανδημία

Πλήρωμα δεν βρέθηκε
Το νερό μάλλον το 'χε πνίξει
Και ένα δάκρυ έχυσα για αυτούς
Στην λίμνη που είχαν εξερευνήσει

Και ήταν ένα διαμάντι
Δεν ήταν από νερό
Ήταν ένα πετράδι
Απ'το κολιέ αγάπης που φορώ

Και μετά κάπου το 'χασα κι αυτό
Μέσα στην τρικυμία
Ανάμεσα στα πελώρια κύματα
Που ύψωνε η δική σου τρίαινα

Ο εγωισμός, ήταν η βροντή
Και η πληγωμένη ψυχή η αστραπή
'σκίζαν και οι δυο το πανί
Και κάλυπταν τις κραυγές μου
Μες την βουή

Και φώναζα και ούρλιαζα
Σαν μου ληστεύαν τα πετραδια ένα ένα
Και έκλαιγα και πόναγα
Μα δεν ήθελα να κατηγορήσω εσένα

Και φώναζα, χτυπιόμουνα
Γιατί καταλάβαινα πως δεν πάει άλλο
Και σε έβριζα και έκλαιγα
Γιατί κατάφερες να σπάσεις την καρδιά μου

Και ήταν ένα διαμάντι
Δεν ήταν από λάσπη και κακό
Ήταν το πετράδι
Στο κολιέ που σου φορούσα στον λαιμό

Και μετά κάπου το 'χασες κι αυτό
Μέσα στην τρικυμία
Ανάμεσα στα πελώρια κύματα
Που ύψωνε το δικό μου πείσμα

Ο εγωισμός, ήταν η βροντή
Και η πληγωμένη ψυχή η αστραπή
'σκίζαν και οι δυο το πανί
Και δεν σταμάτησες κι ας ξέρω
πως άκουσες τις κραυγές μου
Μες την βουή