Το Τετράδιο Της Μάγισσας (ΑΣΕ Συλλογή #2)

Ζω με φαντάσματα

Η κούραση γεννά άσχημες σκέψεις
Και έτσι νιώθω τα γρανάζια στο μυαλό μου να τρίζουν σαν γυρνάνε
Μετά βίας τα μάτια μου κρατιούνται ανοιχτά,
Αλλά ο ύπνος μου αρνείται καταφύγιο για τώρα,
Αναγκαστικά θα μείνω εκτεθειμένη λίγο ακόμα
Στον διαβολάκο που κινεί την σκέψη μου

Με μια καρδιά ζητιάνα πού περίμενα να καταλήξω
Όσο κι αν της δώσεις, παρακαλάει και γι' άλλο λίγο
Σφικτά δεμένη πάνω στην δικιά σου
με σιλοτέιπ για να μπαλώνει ότι σπάει
Την μεγαλύτερη απέχθεια της που είναι ο Χρόνος,
αυτήν αναζητάει πιο πολύ

Σε παρακαλάει για τον χρόνο σου,
Μένει ακόμα κι όταν την πληγώσεις
Η καρδιά σου έχει ραφτεί επάνω της
Και φοβάται πως όταν φύγεις θα την ξηλώσεις
Μονόπλευρο δέσιμο, οι σκέψεις μου φιόγκος
Ζητιανεύει και κλαίει
όταν σε κάνει φάντασμα ο Χρόνος

Και με τον Χρόνο δεν είμαστε φίλοι
Και το κατοικίδιό του, οι αναμνήσεις
Με δαγκώνουν σαν τις χαϊδεύω
Όσα λεπτά ζεις εσύ νεκρός στην μνήμη
Τόσες ώρες εγώ ζωντανή πεθαίνω

Κι αν ένας χρονοταξιδιώτης ακολουθήσει τις πατημασιές μου
Θα βρει δεκάδες σκελετούς θαμμένους στην κλεψύδρα μου
Στην αυτοψία του μυαλού μου τα φάντασματα τους μίλησαν
Εξομολογήθηκαν πως μου έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο
Έπειτα κλειδώθηκαν στο κελί τους
Και με επισκέπτονται συχνά πυκνά σε κάποιο ξύπνιο όνειρο

Αίμα στάζει στο μαύρο χαλί,
εκείνο που χρησιμοποιώ για να σωπαίνει βαδίσματος ήχους
Δεν μπορώ απόψε να επουλώσω την πληγή
Φοβισμένη ότι μπορεί τρέχοντας να γυρίσω πίσω στον θηρευτή μου
Εκείνος γνωρίζει καλά την τέχνη του να ράβει πρόχειρα καρδιές
Κάθε φορά μετά μου δίνει και ένα δώρο
Η λίγη ωριμότητα μέσα μου προειδοποιεί ότι θα με σπάσει ξανά
Και όταν αγγίζω το χερούλι, την πόρτα γρήγορα κλειδώνει

Μα σαν σκουπίδια πέταξα απόψε τα πισωγυρίσματα
Ακόμα προσπαθώ να αντιμετωπίσω ότι είμαι αγχωμένη και μόνη
Μου πρότειναν τον Χρόνο σαν γιατρό ειδικό στο δικό μου παραλήρημα
Αγνοώντας ότι είναι ο βασανιστής που με στοιχειώνει

Δηλητήριο με ταΐζει σε συσκευασία δώρου,
μία γυναίκα μόνη στο σκοτάδι φωνάζει:
"Δεν το θέλω, παρ' το πίσω!"
Καμία μετάνοια για κανέναν χωρισμό μου
Μα το βασανιστήριο αυτό δεν θέλω πάλι να το ζήσω

Στο βάθος του δρόμου με περιμένουν τα καλύτερα
Θα ζήσω πάλι το τσίρκο χωρίς να κερδίσω τίποτα
Μία ώρα μαζεύω τα γυαλιά
από της εμπιστοσύνης και της αλήθειας τις σπασμένες κορνίζες
Και η παιδική μου κούκλα δακρύζει σαν μετράει τις ήττες

Στο κατεστραμένο φρούριο που γκρέμισαν μετράω τις ρωγμές
Σηκώνω κάποιες πέτρες αν και ξέρω ότι δεν θάφτηκε καμιά συγνώμη
Εκκωφαντικό βουητό κουράστηκα να σε ακούω,
Το τραπέζι σου κάνω σήμερα
Σερβίρω σούπα αναμνήσεων με σως από διαμαντένιο δάκρυ

Θα το στόλιζα και το τραπέζι με την καρδιά του
Να την δούνε οι καλεσμένοι να την θαυμάσουν
Αλλά δεν μου χάρισε ούτε μια απομίμηση