H: Affettim.
Göz yaşları akıyordu Hünkar'ın küçük bir tebessümle tekrarladı;
"Affettim.."
A: Hü..Hünkar
Hünkara bir adım yaklaştı. Gerçekliğini anlamak istercesine titreyen ellerini Hünkar'ın yüzüne götürdü, yanaklarından süzülen yaşlar ellerini ıslatıyordu Ali Rahmet'in. Ellerini ıslatan yaşlarla kendine gelmiş gibi gözlerini birkaç kez açıp kapattı. Sonra elini Hünkar'ın saçlarına götürdü. Parmaklarını nazikçe, koklamaya kıyamadığı saç tellerine gezdirdi. Oydu işte Hünkar'dı. Hünkar'ın kokusunu aldığı anda genzinde bi acı hissetti... Bir kaç kelime edebilmek için yutkundu.
A: Hü..Hünkar... Allahımm...
SENSİN HÜNKAR...Allahım şükürler olsun.
Hünkar onun bu hâlini izlerken yanaklarından süzülen yaşlara hıçkırıkları da eşlik etmeye başlamıştı ki Ali Rahmet birden Hünkar'ı kollarına aldı. Nefesini kesercesine sarıldı. Bir daha hiç bırakmayacakmış gibi... Kokusunu derin derin soludu... Hünkar da gömülmüştü sevdiğinin huzur kokan göğsüne.
A: Ben öldüm mü yoksa gerçekten aklımı mı kaybediyorum
Ahh Hünkar'ım bu koku...bu koku rüya olamaz...
Titreyen ellerini kaldırdı.
A: Ben seni ellerimle gömdüm.
Yüzünü avuçlarına aldı tekrar, baş parmağı dudağındaydı..
A: Yüzün buz gibiydi.
Hünkar'ın göz yaşları ile ıslanan elleri titriyordu..
A: Sen..Sen öylece uzanmıştın.
Biz buraya kimi gömdük Hünkar...
Kelimeleri toparlayamıyordu. Zor çıkan sesiyle devam etti.
A: Ben mezarına geldim her gün... Burada her gün seninle konuştum ben. Çiçekler ektim.
Ben her gün dua ettim yanına gelmek için. Sen yoktun hiçbir şey yoktu. Tat yoktu., hava yoktu, su yoktu.. Hünkar sen...
Sertçe kafasını omzuna bastırarak sarıldı tekrar. Ne kadar süre öyle kaldılar bilmiyorlardı.
Hünkar istemeye istemeye ayrılmıştı sevdiğinin kollarından. Onu böyle bitik görmek mahvetmişti onu da.
H: Her şeyi anlatacağım. Ama ne olur sakin ol. Benimle gel. Burada konuşamayız.
Hünkar Ali Rahmet'in elinden tutarak onları bekleyen arabaya yöneldi. Ali Rahmet ise hâlâ rüyada gibiydi. Birazdan uyanmaktan korkuyor Hünkar'ın elini sıkı sıkı tutuyordu. Bir kaç dakika içinde Hünkar'ın aylardır kaldığı eve gelmişlerdi. İçeride savcı, bir doktor bir hemşire ve jandarma komutanı duruyordu. Hünkar içeri girer girmez doktor hemen oturmasını söyledi ve muayene etmeye başladı. Üç aydır yattığı için yürümekte de bi hayli zorlanıyordu ama Ali Rahmet'e belli etmemek için kendisini zorlamıştı. Ali Rahmet ise hâlâ şaşkın bir şekilde etrafına bakıyordu.
A: Ne oluyor burada. Hünkar neyin var kafayı yiyeceğim biriniz konuşun artık!
H: 3 aydır komadaymışım. Dün uyandım.
A: NEe!
Savcı: Hünkar Hanım'ın yaşadığını otopsi başlamadan doktorumuz fark etti. İlk müdahalenin ardından da bize haber verdi. Ancak hızlı ve riskli bir karar vermemiz gerekiyordu.
A: Ne riski neden hemen söylemediniz? Siz ne yaptığınızı sanıyorsunuz. 3 aydır Hünkar burada ve siz bunu ailesinden saklıyor musunuz?
Komutan: Ali Rahmet Bey sakin olun.
