Bewildered 🌸 (kja)

This is Goodbye

Harry watched her as she picked up her uniform and underwear from the floor. Nakapulupot sa katawan nito ang puting kumot. Her limbs are trembling. She can't even walk properly. She took the wrong step and almost fell. Maagap na nahawakan niya ang bewang nito and steady her. "Let me help you—" Nagtangka siyang lumapit dito para alalayan ito ngunit iniwas nito ang sarili.

Liza pulls back. "I'm fine..." aniya at dumistansya.

Napatagis bagang siya. Harry was standing behind her. Alam niyang ano mang sandali ay maaaring matumba si Liza. Namumutla ito at tila bibigay ang nanginginig nitong mga binti. He growled, "You can't even walk—the fuck, Liza!"

She just shook her head and, with a weary voice, she replied. "I got this. I'm just tired."

Naggalawan ang panga ni Harry sa pigil na galit. Yes, he's mad. Galit siya sa kanyang sarili. Kung sana'y pinakingan niya muna noon ang paliwanag ni Liza ay hindi sila aabot sa ganito. Bakit hindi niya ito pinagkatiwalaan?! Bakit ang bilis niyang humusga?!

Liza looked at him with deep distress, her exhaustion evident. Her pained expression troubled him, but he felt helpless to change it.

"Liza, I'm sorry—"

"Like I promised... After this, you'll never see me again," she whispered, her voice trembling, before entering into the bathroom.

Naging abnormal ang paghinga ni Harry. His chest was rattled by pain. Regret. Binalot ng pagsisisi ang kanyang dibdib. He should not have ignored her. He should have listened. He should have allowed her to explain. But no. He chose to leave. Iniwan niya ito sa panahon na mas kailangan siya nito.

Sinaktan niya ito ng labis.

He feels so stupid for causing her so much pain.

Mariin siyang napapikit habang paroo't parito sa labas ng banyo. Ano ngayon ang gagawin niya? Mapapatawad ba siya nito? Ngayon niya lang din napagtanto na hindi niya kayang mawala si Liza sa buhay niya.

Paglabas ni Liza sa banyo ay nakabihis na ito. Agad siyang lumapit dito. He has a great desire to say something but is unable to do so. His chest was a whirlwind of emotions. He was panting and struggling to breathe. Marami siyang nais sabihin ngunit hindi niya alam kung paano sisimulan. He wanted to apologize but didn't know how because he felt so bad. Wala siyang magawa kundi ang tumitig dito habang habol ang hininga. Umangat ang kanyang mga kamay at napahawak siya sa magkabilang balikat nito. "Liza... sweetheart..." Say something, Harry! Say something! Sigaw ng utak niya. Bumuka ang kanyang bibig ngunit walang lumabas na salita. He just stared at her with a cloudy face. Tila tinakasan siya ng lakas nang makita ang unti-unting paglabo ng mga mata nito sa luha. Hindi niya halos mapaniwalaan ang sarili na siya ang dahilan ng pagluha nito. "P-please..." Gamit ang mga nanginginig na mga kamay ay inalis niya ang mga luha nito. "P-please don't cry... I don't want to see y-you crying..." I'm sorry... Nais niyang sabihin ngunit naduduwag siya.

"Harry..." Please... beg me to stay... please say you don't want me to leave... please... Kung sasabihin ni Harry na nais nitong manatili siya ay hindi siya magdadalawang isip na manatili. Kaya niya itong patawarin at kalimutan ang lahat ng nangyari.

Ngunit wala.

Nakatitig lang ito sa kanya habang sapo ang kanyang luhaang mukha. Kung may nababasa man siya sa mukha nito, iyon ay pagsisisi. Malamang ay nakukunsensya ito pagkatapos matuklasan na nagkamali ito sa kanyang paratang. Iyon lang. But he didn't want her to stay. He wants her to leave.

Liza looked at him one more time. She grabbed his neck and planted a long kiss on his lips. "I love you, Harry," she whispered with tears running down her face... and then she was gone from his sight.