Beneath the Clouds (Beneath Series 1) - COMPLETED

Kabanata 49

Kabanata 49

This Time

"I'll sleep here," malumanay na saad ni Nova habang nakasunod sa akin pauwi sa bahay.

Namutawi ang inis sa akin. "Ayoko. Go home. We're over."

"We're never over. Alam mo 'yan. You left me, but that doesn't mean we're over. And even if you said so, hindi ako kailanman pumayag."

I gritted my teeth. Umakyat ako sa maliliit na baitang ng hagdan patungo sa front door.

"Railey," he called again.

I was about to open the door when he stopped me. Napahawak ako sa kamay niyang nakahawak na rin ngayon sa door knob. Napaangat ako ng tingin sa kanya. His eyes were a bit red, dahil na rin sa pag-iyak kanina.

"Ano? Papasok na ako sa loob, nakikita mo ba? Matutulog na 'ko."

"Then, I'll sleep here too."

"Hindi nga sabi pwede! Tapos na tayo!"

"We're not," kalmado niyang saad.

"Alin ba ang hindi mo maintindihan sa ayaw ko na? Ayoko na! I don't want to be involved with you anymore. Just move on!" Binawi ko ang kamay ko na nakahawak sa door knob. Sobrang lakas ng pintig ng puso ko that I think it'll explode. Ayokong ipahalata sa kanya pero alam niyang malamig at naginginig ang kamay ko.

"That's it? Move on? Hindi tayo kailanman natapos, Raya! You know that! And stop acting like you've moved on when in fact, you're not!"

"Nakamove on na ako! Umuwi ka na!"

"You can't fool me. Mag-usap tayo," he said as he licked his lips, "ng maayos."

"Wala tayong dapat na pag-usapan, Nova! Wala na!"

Huminga akong muli ng malalim dahil nanunubig naman ang mga mata ko. Dahil na rin siguro sa pinagsamang galit at prustrasyon kaya sobrang iksi ng pasensiya ko ngayon.

"Baby, please. Let's calm down and talk."

"Stop calling me that," I said to him in a firm voice.

Nova swallowed at dahan dahan akong inabot pero mabilis akong umiwas. He looked hurt. He looked really hurt.

Nakita ko ang pagkislap ng mata niya, parang mga... luhang pinipigilan.

"Baby..."

"Sabi na ngang huwag mo akong tawagin niyan! I hate that word! Ano bang hindi mo maintindihan? Umuwi ka na lang, please, Nova."

Nakitaan ko ng takot ang mga mata niya.

"N-No, at least let me stay. I want to stay." He held my wrist. This time, hinayaan ko na dahil wala na akong lakas pa.

"Umuwi ka na," I said with finality.

"Hindi ako uuwi. I won't go home without you. I'll stay."

My lips trembled as I heard desperation in his voice. He was so desperate that it's breaking me. He doesn't need to go this far. Pwede namang umuwi na lang siya.

"I'll stay here. Hindi ako uuwi. I won't. I really won't. Dito ako matutulog." He swallowed. Ayoko siyang tingnan sa maya dahil nasasaktan ako sa ginagawa niya.

"Go home. You won't sleep here. I won't let you."

Nakitaan ko ng takot ang mata niya nang mapansing gusto kong kumawala sa hawak niya.

"Alright! I won't sleep here. But allow me to see you. I won't bother you. Hayaan mo lang ako na pagmasdan ka. I will keep my distance, just please, don't throw me away."