Allegiant part 2- Happily ever after

Tris

Na een paar uurtjes slapen heb ik weer genoeg energie om even wat te doen om me een beetje te vermaken. Het is al bijna avond, maar ik heb nog wel wat tijd om naar Uriah, Tobias, Zeke of Shauna te gaan. Christina kan ik misschien beter ontwijken. Ik kan wel begrijpen dat ze boos op me was, ik hou haar niet tegen. Ze mag altijd boos op me zijn, ik ben degene die haar vriend heeft vermoord. Een golf misselijkheid komt weer naar boven als ik daar aan denk. Gauw slik ik het weg. Christina mag zelf weten wanneer ze niet meer boos op me is, ik geef haar gewoon wat tijd. Ik sta moeizaam op en ga in mijn rolstoel zitten om naar mijn vrienden te vertrekken, als op dat moment de deur openzwaait. Het is Amar, hij zit onder de blauwe plekken en beweegt zich moeizaam voort. Meteen voel ik dat het niet goed is. ‘Tris! Het is Tobias, hij is gepakt!’ Even voel ik niks meer, maar dan voel ik opeens alles. Als van het een op het andere moment stroomt er van alles door mijn lichaam: angst, woede, paniek, verdriet, pijn en spijt. Het neemt mijn lichaam over en ik tril opeens aan alle kanten, ik begin te hyperventileren. Nee, zeg ik tegen mezelf. Ik moet mezelf beheersen, ik moet Tobias redden. Ik adem in en uit om rustig te blijven. ‘Waar is hij? Breng me er heen.’ Zeg ik baziger dan bedoelt. ‘Dat is juist het punt.’ Antwoord Amar. ‘Hij is voor een tijdje in de gevangenis tot duidelijk is wat zijn straf is. In, uit, in, uit. Ik probeer mijn ademhaling zo goed mogelijk onder controle te houden. Warrig probeer ik een plan te bedenken. ‘Kunnen we naar hem toe?’ vraag ik hopeloos. En zoals ik had verwacht, schud Amar bedroefd zijn hoofd. Uit, in, uit, in. Ik was in tranen uitgebarsten als Christina niet binnenkwam. ‘Tris!’ roept ze. ‘Heb je het al gehoord?’ Ze kijkt even naar Amar, en dan weer naar mij. Ze begint te begrijpen dat ik het al weet. ‘We moeten hem redden.’ Zegt ze dan vastbesloten. ‘Ik heb een plan.’ Meteen schieten mijn wenkbrauwen omhoog, er begint weer wat hoop te broeien. ‘Luister, ik ken iemand die bij de gevangenis werkt, alleen als dat nodig is dan.’ Ze pakt een stoel en gaat zitten, Amar komt er ook bij zitten. ‘En als het lukt, kan ik er misschien voor zorgen dat we ongezien Tobias nog kunnen zien voordat hij zijn straf krijgt. Dan moeten we met Tobias een ontsnappingsplan maken.’ Ik twijfel aan Christina’s plan, misschien lukt het niet eens om bij hem te komen. ‘En wat is dat ontsnappingsplan dan?’ vraagt Amar. Ik kijk naar Christina, ze fronst even haar wenkbrauwen. ‘Dat weet ik nog niet, maar we kunnen er nu een bedenken.’ En daar gaat mijn hoop, als sneeuw voor de zon. En die sneeuw was alles wat ik had. Ik word een beetje duizelig. Een traan rolt over mijn wang, na mijn ongeluk dacht ik dat het klaar was. Alle zorgen zouden verdwijnen, we zouden veilig opnieuw in de stad gaan wonen. Ik had me voorgesteld hoe Tobias en ik samen oud zouden worden en met vrienden leuke dingen gingen doen. Ik had zelfs al durven dromen van een kind, als we eraan toe waren. Wat als hij de doodstraf krijgt? Maar dan schakelen mijn hersenen opeens om, ik raak in een soort trance. Ik ben volledig honderd procent gefocust. Hoe ik me daarnet nog beroerd en hopeloos voelde, voel ik me nu geconcentreerd en gevoelloos. ‘Ik weet het.’ Zeg ik hard, ik riep het bijna. ‘Maar we moeten eerst de locatie weten van zijn straf, of het voor publiek is en wanneer natuurlijk.’ Christina en Amar luisteren aandachtig. ‘Amar, jij moet dat nu snel uit gaan zoeken. En Christina, jij gaat naar die kennis van jou om te vragen of we misschien toch bij Tobias kunnen komen.’ Christina en Amar knikken bijna synchroon naar me en gaan zo snel mogelijk weg. Ik begin ook meteen papier en pen erbij te pakken om het plan op te schrijven. Ik weet zeker dat Uriah weet hoe je een rookbom moet maken, en dat is precies wat we nodig hebben. Op de plek waar de straf zal plaatsvinden, zullen ik, Shauna en Amar ons daar verspreiden. Omdat wij wat zwakker zijn momenteel, hoeven we alleen allemaal tegelijk een rookbom gooien en voor wat onrust zorgen. Zeke, Cara en Christina gaan met de vlaggenroof geweren zo veel mensen neer schieten als nodig is om Tobias te redden, Tobias zal klaar staan om te vluchten. Als we weinig tijd hebben, zullen Shauna en ik de aandacht afleiden, omdat wij allebei in een rolstoel zitten zullen we sneller de aandacht trekken. Amar is degene die het best Tobias zo snel mogelijk het bureau door kan leiden omdat hij het bureau het beste kent. De rest gaat er iets later zo snel mogelijk achteraan. Dit keer vluchten we de stad in.