Allegiant part 2- Happily ever after

Tobias

Ik staar uit het raam, de hele rit heb ik geen oog dicht kunnen doen. Amar zit naast me, wat ik vrij ongemakkelijk vind. Ik zit met mijn rug naar hem toe, en probeer zo min mogelijk te denken aan wat er was gebeurd. Toch kan ik het niet stoppen, mijn gedachtes zijn op volle gang. Ik kon er niks aan doen, de situatie was zo vreemd. Toen Amar met mij half op zijn rug wegrende naar de auto, liet hij me op het laatste moment vallen. Het was een ongelukje, ik gleed simpelweg gewoon van zijn schouders af omdat ik te zwak was om me nog vast te kunnen houden. Nog steeds heb ik veel pijn, maar mijn gedachtes houden me wakker. Ik voel me beroerder dan ooit en ik heb waarschijnlijk veel bloed verloren. Het is pas net weer gestopt met bloeden. Cara heeft me met de EHBO doos in de auto verzorgt, waardoor er nu een laagje verband om mijn romp gewikkeld is. Het deed vreselijke pijn toen ze mijn wonden ging ontsmetten, waardoor ik het uitschreeuwde. Net nadat ik gevallen was, boog Amar zich naar me toe. Ik had niet door wat er gebeurde, maar opeens pakte hij mijn hoofd en zoende hij me. Het ging allemaal zo snel en het was zo vreemd, ik was in de war en zoende hem terug. Maar achteraf wist ik niet wat me bezielde, ik voel niks voor Amar en dat weet hij. Toch kan ik niet boos op hem zijn, ik heb hem immers ook gezoend. En toen kwam natuurlijk dat vreselijke moment dat Tris opeens voor ons stond, ik had haar na willen roepen toen ze gekwetst en huilend wegreed maar ik was te zwak en te overdondert. Vervolgens heeft Amar me snel naar de auto gesleept, Tris haar auto was al weggereden. Toen ik eindelijk in de auto zat, kwam Cara me meteen helpen met mijn wonden. Toen ze klaar was, kwam Amar naast me zitten in plaats van Cara, wat ik eigenlijk erg vervelend vond. En nu zit ik hier, na te denken over misschien wel de grootste fout van mijn leven. Ik voel me verschrikkelijk beroerd, maar ik weet gelukkig hoe ik mijn pijn moet gebruiken om mezelf groot te houden. Alleen is deze pijn iets erger, en iets moeilijker te negeren. Ik denk terug aan de zweepslagen die ik van Julius en Robby heb gekregen. Ze leefden zich genadeloos op me uit, het was vreselijk. Niet alleen de onverdraagzame pijn, maar ook de sadistische manier waarop, deed me pijn. Ik ril weer als ik eraan denk, ik kon me niet verzetten, niet terugvechten. Mijn handen zaten met stevige touwen aan de paal geboeid terwijl ze me verrot begonnen te slaan. Gelukkig zag ik al snel dat de rookbommen werden gegooid, want in een korte tijd werd het opeens heel erg mistig. Ik kon bijna niets meer zien. Robby en Julius waren acuut gestopt met slaan en keken beduusd om zich heen. ‘Wat in hemelsnaam is hier aan de hand?’ hoorde ik Robby nog zeggen voordat ze allebei werden neergeschoten en kreunend op de grond vielen. Vlak daarna was Amar eraan komen sprinten met een mesje om het stevige touw door te kunnen snijden. Het duurde even, maar toen ik eindelijk los was nam hij me direct op zijn rug en bracht hij me uit de mist. De hele mensen menigte was in een grote paniek uitgebarsten en ik vroeg me af of het goed ging met Tris. Amar floot een deuntje. Kort nadat Amar me uit de mist had geholpen, zagen we een woedende vrouw op ons afkomen. Ze gilde boos en zwaaide met haar armen. Amar had geen keuze en stak de vrouw neer met zijn mes, ze zorgde alleen maar voor vertraging. Gillend zakte ze neer op de grond en Amar en ik vluchtten verder, iedereen was al in de auto behalve Tris. Ik denk dat dat kwam door haar rolstoel, Shauna zal wel geduwd zijn door Zeke. Ik zucht diep en zorgelijk, hoe kan ik Tris er nou van overtuigen dat ik alleen maar in de war was? Dat het niets betekende? Hoe win ik haar terug?