Allegiant part 2- Happily ever after

Tris

Als ik wakker word, is Tobias er niet, maar zit Christina op de rand van mijn bed. ‘Hey.’ Christina glimlacht. ‘Hey.’ Zegt ze terug. Haar gezicht is behuild, maar ze kijkt opgelucht en blij. ‘Wat is er gebeurd?’ vraag ik. Christina glimlacht. ‘Uriah heeft het overleeft, ze hebben de stekker er uit getrokken, en hij heeft het overleeft!’ Ik kan het niet geloven, ik ben blij, zo ontzettend blij! Ik dacht dat ik weer een vriend zou verliezen, dat heb ik iets te vaak mee gemaakt. Ik glimlach terug. ‘Ik kan het niet geloven!’ snotter ik. Christinas blik word weer bezorgt. ‘Gaat het goed met je?’ ik knik. Maar dan besef ik dat dat helemaal niet klopt. ‘Nee eigenlijk niet,’ ik ga met mijn hand naar mijn hoofd ‘ik heb barstende koppijn.’ Christina glimlacht licht. ‘Nooit liegen tegen je beste vriendin hè?’ Ik glimlach. ‘Ik ben blij dat ik jou heb Christina. Is er nog iets met Tobias gebeurd? Toen ik mijn kamer in kwam gister, zat hij huilend op mijn bed.’ Christina kijkt weg. ‘Er is niks bijzonders.’ Ik pak Christinas hand vast. ‘Nooit liegen tegen je beste vriendin hè?’ Christina grinnikt, maar ik blijf haar serieus aankijken. ‘Oké, oké’ zegt ze zuchtend ‘Tobias, was nogal boos op David toen hij hoorde wat er was gebeurd. En ik, ik was gewoon bang dat hij verkeerde dingen zou gaan doen, snap je?’ ik knik. ‘Hij werd boos toen Cara zei dat David een goed persoon is nu, het moet even wennen, maar later zullen de woede en angst gevoelens weg gaan. Dat vertelde Cara me.’ Ik knik nogmaals. ‘Maar Christina, je moet begrijpen dat hij een heleboel dingen heeft gedaan die ik hem nooit zal vergeven.’ Christina kijkt me aan. ‘Alles op zijn tijd.’ Zegt Christina. Ik rol met mijn ogen. ‘Die tijd gaat nooit komen.’ Christina zucht. ‘Je kunt het toch op zijn minst proberen.’

Op dat moment komt Tobias binnen. Ik ben opgelucht, hij komt precies op het juiste moment. Christina kijkt hem argwanend aan. Blijkbaar is zij niet zo blij om Tobias op dit moment te zien. Ik denk omdat het komt omdat Tobias en ik allebei tegen David zijn. En niet aan haar kant staan. ‘Wat heb jij gedaan?’ vraagt Christina bijna boos. Aan de houding van Tobias zie ik dat hij heeft gerend. Hij hijgt een beetje en leunt met zijn handen op zijn knieën. Tobias zijn blik wil me iets zeggen, maar ik zou niet weten wat hij bedoelt. ‘Zeg het nou maar gewoon, want zo te zien het niet iets om trots op te zijn.’ Christina heeft gelijk, Tobias ziet er verwildert en een beetje verschrikt uit. Zijn haren steken met pieken alle kanten uit. Hij vermant zich, hij gaat recht op staan en steekt zijn hand door zijn haar. ‘Niks bijzonders.’ Zegt hij zo nonchalant mogelijk.’ Maar dat mislukte want je hoorde de trilling in zijn stem. Christina snuift. Ik word zenuwachtig en verbreek de stilte. ‘Tobias, zeg het maar gewoon.’ En dat doet hij. Tien kilo lichter ben ik als ik hoor wat hij heeft gedaan. Christina is in een soort van shock. Een paar minuten geleden had ze het nog over vergiffenis. Maar ik wist dat ik dat nooit zou kunnen. Dat ik hem altijd zou blijven argwanen. Ik zie aan Christinas ogen dat het langzaam tot haar door dringt. Haar mond hangt een klein stukje open, het ziet er niet uit. En dan opeens uit het niets word ze boos. Of nee, niet boos maar woedend. Eerst schreeuwt ze alleen naar Tobias maar dan keert ze zich naar mij. ‘En jij bent zeker opgelucht hè?’ ik begrijp niet waarom ze zo boos is, maar dat word al snel duidelijk. Christina heeft tranen in haar ogen. ‘Weet je wel hoeveel moeite het me heeft gekost om jou te vergeven voor wat jij hebt gedaan! En wat doe jij, jij neemt nog niet eens de moeite om iemand te vergeven. Jij laat diegene meteen vermoorden! En dat, terwijl diegene niet eens weet wat die heeft gedaan! Weet je wel wat je mij nu aan doet? Dit voelt als een soort verraad, ik had jou nooit moeten vergeven. En dat heb ik eerlijk gezegd ook nooit helemaal gedaan.’ Die kwam als een harde klap in mijn gezicht. Tranen stromen over mijn wangen. Als ik nu niet zo verzwakt zou zijn geweest, had ik misschien terug geschreeuwd, maar ik kan het niet. Ik ben te moe, te verzwakt. Het enige wat ik kan doen is mijn ogen sluiten en rustig worden. Je klein maken, je kwetsbaar opstellen. Net zoals bij de persoonlijkheidstest. Maar dit is geen simulatie, dit is echt. Ik doe mijn ogen open. Christina kijkt me ongelovig aan, ze verwacht blijkbaar dat ik iets terug ga zeggen. Maar dat doe ik niet. Ik kijk haar alleen maar zacht snikkend aan. ‘Ach laat ook maar!’ roept ze boos terwijl ze weg loopt. Nu is Tobias degene die er niet uit ziet, met zijn mond een stukje open. Hij is ook verbijsterd. Hij loopt naar me toe en gaat naast me op bed zitten. ‘Ik deed het voor jou.’ Fluistert hij in mijn oor. Ik knik en kruip tegen hem aan. Ik wil aan niets meer denken nu. Ik wil alleen nog maar slapen.