My lovely mate!

-30- Zo bedoel ik het niet

        Het gras dat in mijn neus kriebelt zorgt ervoor dat ik nies en weer bij positieven kom. Met moeite open ik weer mijn ogen waarna ik een paar keer knipper tegen het felle licht. Het geritsel van de bladeren en het kalmerende geluid van de waterval maken mij helemaal zen. Langzaam duw ik mezelf overeind en loop naar het meertje om er wat uit te drinken. Als ik mijn hoofd weer optil schrik ik mij te pletter en spring achteruit. Floris, ik zag hem, hij was in de weerspiegeling van het water te zien. Voorzichtig zet ik weer stappen richting water. Floris, hij is daar echt! Maar waar ben ik? Ik zet een stap opzij en Floris volgt mij. Ik hou mijn hoofd scheef en kijk naar Floris die zijn hoofd ook schuin houd. Het wordt vreemder en vreemder. Mijn poot til ik op en Floris tilt zijn hand op, met grote ogen staar ik naar hem en hij naar mij. Woede begint zich van binnenuit te verspreiden. Hij mag mij niet nadoen! Ik zak naar beneden en ga in een spring positie staan en Floris volgt mijn voorbeeld. En dan spring ik naar hem toe. Het water klots om mij heen en lijkt mij naar de bodem te zuigen. Even heb ik het gevoel dat een hand mij naar beneden trekt voordat ik het meertje uit klim. Ik schud een keer en kijk nog een keer naar het water om daar gewoon mijn spiegelbeeld te zien. Ik heb het mij maar verbeeld probeer ik in mijn hoofd te stampen, maar iets zegt mij dat er iets niet klopt.

        Buiten adem kom ik aan bij mijn huis. Niet het huis van Jake maar mijn huis, waar ik woon met mijn ouders en broer. Twijfelend sta ik voor de deur, zal ik gewoon aanbellen? Het is al best wel laat. Voordat ik kan beslissen of ik niet gewoon terug moet gaan naar Jake gaat de deur open en loopt mijn broer Sean tegen mij aan.

''Wat doe jij nou hier?''

''Ik... uhm... ik heb geen idee.''

En ik barst in tranen uit, gewoon omdat het kan. Mijn broer neemt mij in zijn armen en loopt terug naar binnen. Snikkend leun ik tegen hem aan. Hij legt zijn vinger onder mijn kin en dwingt mij naar hem te kijken.

''Wat is er?''

Ik schud mijn hoofd en leun nog meer tegen hem aan. Ik heb geen idee, misschien is alles te veel voor mij. Ineens weer bij Jake, Demi terug, ouders zou ik morgen al gaan zien, maar blijkbaar zo al, als ze thuis zijn, Floris... Langzaam drogen mijn tranen en verlaat een rillerige zucht mijn mond. Dat luchtte op.

''Ik ga naar boven,'' fluister ik in Sean's oor.

Ik duw mezelf met moeite van hem af en loop de krakerige trap op. Te moe om mij daaraan te irriteren en te moe om als ze thuis zijn mijn ouders te ontmoeten. Slaperig duw ik de deur van mijn slaapkamer open en loop rechtstreeks naar het bed. Nou, rechtstreeks kan je het niet noemen, volgens mij lijkt het alsof ik dronken ben. Zonder de moeite om de deken over mij heen te leggen plof ik neer op het bed en val ik een rustige slaap.

        ''Zussie word wakker, je hebt bezoek.''

''Wa..?''

En opeens voel ik niet meer mijn warme, zachte bedje onder mij, maar een keiharde vloer.

''Dat deed pijn,'' kreun ik.

''Sta dan op, diegene is niet zo blij.''

Met moeite open ik mijn ogen om in het gezicht van mijn bezorgde broer te kijken.

''Oke, ik kom eraan. Alleen even aankleden.''

''Idioot, dat ben je al. En kom nu mee anders krijg ik op mijn kop van je mate.''

Meteen schiet ik overeind.

''Ik Jake hier?'' gil ik.

Sean loopt hoofdschuddend mijn kamer uit. Ik sta moeizaam op en slof naar beneden. Als ik de woonkamer binnen loop voel ik meteen de gespannen sfeer die daar hangt. Jake stormt op mij af.

''Ben je gestoord ofzo? Ik was doodsbang dat je niet meer thuis zou komen!''

''Ik woon niet eens bij jou.''

''Sorry? Hoorde ik dat nou goed?''

''Je bent mijn moeder niet.''

Een kuch van mijn moeder volgde en ik staar haar boos aan en kijk weer terug naar Jake. Pas als mij doordringt dat mijn moeder daar staat sla ik een gilletje en sprint naar haar toe. Terwijl ik haar plat knuffel komt mijn vader er ook bij. Even vergeet ik wat er net gebeurde totdat Jake weer begint te spreken.

''Kunnen we verder.''

Teleurgesteld laat ik mijn ouders los en draai mij om naar Jake.

''De volgende keer zal ik het wel vertellen. Blabla.''

Jake stapt dreigend naar voren en ik zet geschrokken een stap achteruit. Hij staat net als Floris toen hij mij wilde slaan. Als hij zijn hand opsteek maak ik mij kleiner om de klap op te vangen. Als ik na een tijdje nog niks voel kijk ik weer naar Jake die mij met grote ogen aanstaart.

''Wat heb jij meegemaakt?''

Tranen voel ik opkomen en probeer ze heftig tegen te houden. Ze hoeven mijn pijn niet te voelen. Als ik op het randje ben van uitbarsten sprint ik naar boven toe en doe de deur achter mij op slot. Met mijn rug tegen de deur glij ik naar beneden en krul mij op tot een bolletje.

Ik weet dat dit een super kort stuk is. De reden darvoor is dat ik nu echt een pesthekel aan wattpad heb, grapje ik kan niet zonder maar soms is het zo irri! In ieder geval mijn hele hoofdstuk was dus helemaal weg en ik was zo dom om geen reserve te hebben, daar heb ik nu wel van geleerd. Dus ik moest het helemaal opnieuw schrijven. Maar dat is bij mij hetzelfde als tekenen, alleen de eerste keer lukt het.

DANKJE, DANKJE, DANKJE VOOR DE 22 K!!!!!!