My lovely mate!

-31- Kussens zijn veel te zwaar

Een week, al een week heb ik mij opgesloten in mijn kamer. Waarom? Geen idee. Maar vandaag heb ik besloten dat ik verder moet met mijn leven. Het verleden is al gebeurd en ik kan het niet veranderen. Ik begin gewoon opnieuw en stop de slechte herinneringen weg, ergens diep in mijn gedachten, waar ze hopelijk blijven. Een masker voor mijn gezicht als ik weg zak, niets meer laten zien. Dat is mijn keuze, vanaf nu ben ik altijd vrolijk en huppel ik nog net niet rond. Aan mijn acteerwerk heb ik daarom veel gewerkt in de tijd dat ik in mijn vertrouwde kamer verbleef. Helemaal klaar voor een nieuw begin open ik de deur en stap vol vertrouwen over de drempel. Oftewel ik botst meteen tegen mijn broer op dat mij weer doet denken aan hoe ik hier kwam. Focus, kalmeer en denk aan leuke dingen.

''Hoi, mijn lief, klein broertje.''

Sean kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan, onschuldig kijk ik terug.

''Halloooo, leef je nooog?'' ik zwaai met mijn armen voor zijn gezicht en wil bijna gaan springen als hij mijn arm vastpakt.

''Ja, ik leef.''

''Zo lekker kortaf. Met het verkeerde been uit bed gestapt?''

''Waarom ben je niet in je kamer?''

Nu ben ik degene die mijn wenkbrauwen optrekt.

''Pardon. Als je wil dat ik in mijn kamer blijf en er nooit meer uitkom kan je het ook gewoon zeggen. Dan draai ik mij nu om en doen we alsof dit nooit is gebeurt.''

''Nee, nee. Dat bedoel ik niet, ach, laat maar.''

Sean trekt mij aan mijn arm die hij de hele tijd vast had mee naar de beneden. Een beetje verbaast loop ik achter hem aan. Om de trap af te gaan terwijl hij mijn arm vast houdt gaat niet zo handig dus laat hij mijn arm los. Trots loopt hij voor mij de woonkamer in. Meteen sta ik stil, heb ik wel het goede besloten? Oke, je hebt een week erover gedaan, kijk gewoon hoe het gaat. Ik adem diep, laat mijn spieren ontspannen, zet een glimlach op mijn gezicht en loop de kamer binnen.

Meteen word ik omhelst door mijn ouders. Dat is waar ook, toen ik naar mijn kamer liep en mij daar opsloot had ik ze pas net weer ontmoet. Bijna wil ik weer gaan huilen, hou je sterk en glimlachen. Lachend duw ik ze van mij af.

"Hoe gaat het?"

Vrolijk staren ze mij aan en geven tegelijk antwoord.

"Is het vreemd als ik dat niet verstond?"

Vragend kijk ik mijn broer aan, die in de lach schiet. Hoofdschuddend hikt hij wat waar ik ook niks van versta.

"Blijkbaar spreekt iedereen hier een nieuwe taal. Fijn om te weten."

Deze keer zegt alleen mijn moeder wat; "Ik ben blij dat je er weer bent."

"Lieve mam, ik ben nooit weg geweest."

Met een waterige glimlach kijkt ze mij aan en knikt.

"Tuurlijk lieverd, wat jij wil."

Als ik naar de keuken wil lopen is mijn broer weer bij zinnen en vraagt waar ik naartoe ga.

"Naar de keuken, ik sterf van de honger," meteen daarna ren ik naar de keuken.

Chocolade, ik heb het nu nodig! Zodra ik een hap heb genomen en de chocolade op mijn tong voel smelten sluit ik genietend mijn ogen. Verrukkelijk! De deur van de keuken gaat open en weer dicht. Ik draai mij om en kijk naar degene die binnen is gekomen.

''Weet je zeker dat het goed gaat?''

Zo overtuigd mogelijk knik in naar Sean.

''Alles gaat goed. Maak je niet zo zorgen over mij, maar zorg dat je een mate vind.''

Ik weet dat dit een heel gemeen onderwerp om iemand te plagen met dat die nog niet zijn mate heeft gevonden, maar nu lijkt het tenminste alsof het beter met mij gaat. Zijn blik word meteen donker en ik glimlach onschuldig terug.

''Ik denk dat ik maar weer eens gaan, nog succes met zoeken,'' en ik ren de keuken uit.

Mijn ouders staren mij vreemd aan als mijn broer roept dat hij mij nog wel terug pakt en ik langs hun sprint.

''Ik ga even rennen.''

''Halleluja, ik win fuckers.''

Ik spring van de bank, gooi mijn monopoly geld in de lucht en doe een vreugde dansje terwijl ik steeds herhaal dat ik heb gewonnen. En uit het niets voel ik de grond onder mij en ligt er een kussen op mij.

''Wat was dat?'' gil ik.

Sean en mijn ouders liggen helemaal in een deuk.

Sean kan met moeite nog zeggen: ''Je... v.. v..iel om d.. d..oor een.. kussen...''

Het enige wat ik daarna hoor is gelach, gelach en gelach.

''Dat is niet leuk en ik wed dat je er een baksteen of iets dergelijks in hebt gestopt!'' gil ik als ik de kamer uit stamp.

JE KAN NOG STEEDS EEN ROL IN MIJN BOEK WINNEN DOOR MEE TE DOEN AAN MIJN WEDSTRIJD! Verzin een shipnaam voor Jake en Jannete en comment die! Nu al bezette shipnamen:

@WerewolfLovex:- Jakette & Jakenette

@unicornprinses: - Janneke

@matziexxx:- Jakete

@mariekexo: - Jannake

@Suppahhgirlxx: - Kenette

@Selenacg11: - Jannete