My lovely mate!

-18- Het zwaard

Opeens hoor ik een paar voetstappen. Nee, niet een paar maar het lijken wel miljoenen voetstappen. Wat kan dat nou weer zijn? Uit de bosjes komen ineens vreemde wezens met iets roods aan. Ze hebben wel gewoon twee voeten of wat ze ook hebben, misschien hoeven? Ik trek een vreemd gezicht, wrijf gauw met mijn handen door mijn ogen en knipper een paar keer verbaast. De wezens lopen nog steeds voor me. Ik verbeeld het me dus niet. De stroom van 'de wezens met rode pakken' gaat nog steeds door. Hoeveel zijn het er wel niet?

Na een tijdje met open mond naar ze hebben te gestaard kom ik weer bij positieven. Dat was vreemd! Het zwaard heb ik de hele tijd in mijn handen vastgehouden. Ik begin maar met lopen wat nogal moeilijk gaat met het loodzware zwaard. Het vreemde is dat bij elke stap die ik zet het zwaard lichter lijkt te worden. Na een meter of vijftien te hebben gelopen heb ik het zwaard hoog in de licht vast.

"Hoe kan dat nou?" stotter ik verbaast.

Ik zet voorzichtig nog een stap. Plotseling komt er een grote windvlaag. Donkere wolken vormen zich boven mijn hoofd, het begint keihard te regen. Een lichtflits vult de ruimte en er volgt een luide knal. Ik knijp mijn ogen dicht tegen het felle licht meteen daarna wordt ik met een luide smak op de grond gegooid. Tijdens mijn val verzwakt mijn grip en glijdt het zwaard uit mijn handen.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Het is al gestopt met regenen en de donkere wolken beginnen weg te trekken. Er schijnt een licht fel in mijn ogen, gauw wed ik mijn blik weg ervan. Het eerste wat er in mij opkomt is het zwaard. Waar is het zwaard?! Ik kijk geschrokken om mij heen maar ontwijk het felle licht. Het zwaard zie ik nergens liggen.

"Nee, ik ben het zwaard kwijt!" schreeuw ik hulpeloos.

Ik kan me tegen niks en niemand meer beschermen. Ik ga languit op de grond liggen. Nou, tenminste voor zover ik nog verder kan liggen. Wat nu? Ik begin een beetje wanhopig te worden. Na een tijdje denken ben ik eigenlijk wel benieuwd wat er zoveel licht geeft. Met toegeknepen kijk ik voorzichtig naar het licht. Ik kan niks zien. Gespannen loop ik naar het licht toe. Hoe dichterbij ik kom hoe meer vorm het begint te krijgen en hoe minder licht het afstraalt. Het is dus een vorm van een zwaard, niet belangrijk dus. Ik draai me om en wil weg lopen maar ik blijf stokstil staan. Wat dacht ik nou?! Een vorm van een zwaard?! Dat is mijn zwaard! Ik draai me meteen om en loop naar het zwaard. Het licht dooft en het zwaard ligt voor mijn voeten.

Ineens besef ik me dat dat zwaard de vorige keer dat gedoe had veroorzaakt. Ik begin twijfels te krijgen en allemaal enge gedachten spoken door mijn hoofd. Straks ga ik dood! Ik vind dit oerwoud eng! Ik wil weg, en wel nu! Er gebeurt niks. Waarom overkomt mij altijd dit soort dingen? Weet je wat, ik had afgesproken niet meer na te denken maar gewoon doen. Langzaam maar met twijfeling pak ik het zwaard op. Een stroom van energie gaat door mijn arm heen. Trillend laat ik het zwaard los. Het zwaard valt met een smak op de grond en breekt in twee stukken. Verbijsterd kijk ik naar het briefje dat er uit valt. Het ziet er stoffig en oud uit. Ik vertrouw het niet meer maar mijn lichaam denkt daar anders over. Mijn voeten beginnen te bewegen en lopen naar de brief toe. Langzaam buk ik en mijn handen pakken de brief. Mijn gedachten schreeuwen mijn handen en voeten van alles toe maar ze blijven hun werk doen. Mijn vingers vliegen over het papier en openen het. Het papier voelt een beetje raffelig aan. Ik nies een paar keer van de stof die eruit komt. In het begin denk ik dat er niks staat, ik wil het briefje net weg gooien als er krullige letters op verschijnen:

Ga op zoek naar een gedicht dat jou zal veranderen.

Het zwaard zou jou leiden dat staat vast.

Maar wees gewaarschuwd pas op voor de anderen.

De hinst zullen nu volgen.

Het is niet makkelijk te raden.

Zoek de betekenis van tolgen.

Het is in de buurt van een vissenparade.

Het is iets dat in de diepte past.

De hoogte zal het verder laten varen.

Het groene licht is aan zijn zij.

Het leeft ook nog eens tussen de scharen.

Ga nu maar op zoek zegt gij.

Anoniem

Wat is dit nou weer? Tolgen, daar heb ik nog nooit van gehoord. Een vissenparade? Het groene licht? Oke, ik ben vanaf nu letterlijk gestoord! Ik verbeeld me dit maar, dit is niet echt! Ik knijp in mijn arm en alles wordt wazig. Ik begin me duizelig te voelen. Het duister neemt het over en ik voel en denk niks meer.

**

''Aaaaaaaah''.

Geschrokken sprijd ik mijn ogen open. Ik vlieg overeind en hijg zwaar. De zweet druppels glijden langs mijn voorhoofd naar beneden.

''Het was maar een droom, het was maar een droom'' flusiter ik mezelf toe.

Gauw kijk ik om me heen om te zien of ik een oerwoud zie. Gelukkig zie ik alleen een korte gang en een gat naast mijn hoofd. Wacht?! Wat?! Ik ben dus wel ontvoerd en uit het gat geklommen. Jammer, ik wou dat dat ook een droom was. Oepsie, ik had net geschreeuwd toen ik wakker werd. Ze zullen me nu wel zoeken. Gauw sta ik op maar wakkel en val met een luide plof weer op de grond. Ik probeer nog een keer op te staan maar deze keer langzamer. Ik hoor geschreeuw en gestommel aan een deur. Paniekerig kijk ik om mij heen. Ik besluit de laatste deur in de gang te nemen en ren ernaar toe. De gang is niet zolang als in mijn dromen en daar ben ik reuze blij mee. Ik open de deur en de geur van vrijheid komt me tegemoet. Ik snuif het gauw op en ren het bos in. Hopend dat mijn droom niet werkelijkheid wordt.

---------------------------------------------------------------------------

Dat hadden jullie niet verwacht hé? Ik geef je een hint het gedicht zal temaken krijgen met haar echte leven. Meer zeg ik niet! Ik wil iedereen bedanken voor het wachten. Verder heb genoten van dit stuk. Het volgende stukkie zal woensdag avond pas komen omdat ik met de klas naar soldaat van oranje ga.

Dit stuk is opgedragen aan @jcdndjdjhsh omdat ze een nieuwe lezer is!

FOLLOW

VOTE

COMMENT

De foto van het briefje heb ik zlef gemaakt (als de foto er nog niet bij staat hij komt er nog te staan).