My lovely mate!

-22- Ik ben zo dood!

Een grom verlaat mijn keel en ik kan hem alleen maar boos aan blijven staren. Eikel, dat die is. Hij ontbloot zijn tanden en gromt woedend terug. Geschrokken krimp ik in elkaar, zijn grom is te luid en dwingend voor mijn oren. Beschaamd staar ik naar een zwart vlek je op de smetteloze witte marmeren vloer die koud onder mij aanvoelt.

''En dan heeft het meisje geen woorden meer.''

Hoe durft hij dat te zeggen! Ik ben godverdomme geen meisje, maar een volwassenen vrouw. Dat klopt ook niet echt, maar dat maakt mij niks uit. Woede borrelt er in mij op en verspreid zich door mijn lichaam. Kalmeer, kalmeer Jannete! Je houdt je in, je weet niet wat de gevolgen zijn, herhaal ik telkens in mijn gedachten. Een ijskoude lach vult de keuken en weerkaatst tegen de muren.

''Ik krijg jou nog wel trut. Je bent van mij en kunt geen kant op.''

Hoor ik hem in mijn oor fluisteren. Zijn adem strijkt over mijn huid en mijn hart mist een paar sprongen. Dat klonk zo hot maar, o, zo dreigend. Een zucht verlaat mijn mond en ik sluit een paar seconden mijn ogen. Voetstappen galmen door de keuken en ik hoor een deur dicht slaan. Ik hap naar lucht omdat ik blijkbaar mijn adem al die tijd had in gehouden. Het benauwde gevoel is weg en ik open mijn ogen om de kamer te bestuderen. Eerst trek ik gauw nog even mijn bloes aan en sta op. De marmeren vloer voelt koud aan onder mijn blote voeten. Het aanrecht is donkerblauw met zwarte vlekken. Het glinstert door de kroonluchter die aan het plafond hangt. Voorzichtig zet ik een paar stappen naar voren. Niks, er gebeurt niks. Langzaam zet ik meer stappen naar voren. Nog steeds niks. Een zucht verlaat mijn mond. Hier gebeurt gelukkig nog niks, ik leg mijn hand op de deurklink en haal diep adem als ik hem naar beneden duw. En natuurlijk moet de deur weer cliché doen en kraken. Een geërgerde zucht verlaat mijn mond. Alles wat ik tegenkom moet kraken. De deur zwaait open en de woonkamer verschijnt in mijn zicht. Veel tijd heb ik niet om rond te kijken want in mijn ooghoek zie ik iets bewegen. Wantrouwig draai ik me er naartoe en schrik als ik hem daar zie staan. Ik verzamel al mijn moed en haal diep adem voordat er een reeks woorden uit mijn mond verdwijnt.

"Mag ik hier weg, dat zou ik wel zo fijn vinden. En heb je dan wat eten dat ik mee zou kunnen nemen. O, en een douche zou fijn zijn."

Er flakkert even een verwarde blik over zijn gezicht, maar het ging zo snel dat ik me afvraag of ik het wel goed heb gezien. Hij loopt naar me toe en gauw zet ik een paar stappen achteruit. Mijn hele lichaam verstijfd als hij zijn hand op mijn heup legt en mij zachtjes vooruit duwt. Langzaam ontspan ik en rustig loop ik mee. Het enige wat me niet zo bevalt is dat ik nog steeds in zijn huis ben en dat de plek die hij aanraakt zowat in brand staat. En zijn stemmings wisselingen bezorgen mij ook de kriebels, alsof hij elk moment mij in elkaar kan trappen. Dat zou hij kunnen doen, want zo sterk ben ik ook weer niet. Eigenlijk ben ik een slappeling, maar dat hoeft hij niet te weten. Zachtjes duwt hij mij de trap op en staat zelf stil.

"Ladies first."

Dat die zin is verzonnen om naar de ass van de vrouw te kijken weet ik wel, maar op dit moment boeit mij niet zoveel. Vlug stap ik de trap op en wacht boven in de gang. Hij loopt langs mij en duwt de tweede deur aan de linkerkant open. Ik loop de badkamer in en kijk vragend naar hem.

"Er ligt een handdoek in de kast in de hoek. Ik denk dat je wel weet hoe de douche werkt en er hangen geen camera's voor als je het wilde weten."

Hij draait zich om en loopt de badkamer uit. Om een één of andere manief vertrouw ik hem niet echt en sluit de deur achter hem, waarna ik hem op slot draai. Wantrouwig kijk ik om mij heen opzoek naar camera's. Hij lijkt mij namelijk niet z'n type dat de waarheid spreekt. Mijn ogen scannen de ruimte opnieuw en opnieuw. Tot mij een rood lampje dat knippert opvalt. Ik loop de douchecabine binnen en buig mijn hoofd ernaar toe. Zoals mijn vermoedens het bevestigen zie ik een klein lensje.

"Hebbes."

Ik loop de cabine uit en pak een badmuts. Als een luipaard sluip ik terug naar de cabine en ga erin staan. Vliegensvlug plaats ik de badmuts voor de lens. Deze valt weer op de grond, vermoeid buk ik om de badmuts op te pakken. Ergens in een andere kamer hoor ik zwaar gehijg en gefluit. Shit, dat was geen goeie houding. Meteen grijp ik met mijn hand de badmuts en ga weer rechtop staan. Deze keer plaats ik hem rustig en geconcentreerd op de lens. Het rode lampje knippert nog zacht door de badmuts heen maar ik weet zeker dat hij mij niet meer kan zien. Ik trek mijn kleren uit en spring onder de douche en laat de warme stralen over mijn lichaam glijden. Wat voelt dit goddelijk! Ik begin mijn haren in te zepen en verlies mezelf in het moment. Mijn rust momentje word ruw verstoord door gebonk op de badkamer deur. Ik zucht diep.

"Dat is wel genoeg geweest! Kom onder die douche vandaan."

De zware mannen stem klinkt gedempt door deur die ons van elkaar scheid en het harde gekletter van de waterdruppels die op de grond uit elkaar spatten.

"Jaja, ik kom al. Ik moet mij alleen even afdrogen en aankleden."

Er klinkt een grom aan de andere kant van de deur.

"Schiet op anders kom ik je helpen."

Meteen schiet ik onder de douche vandaan en pak een handdoek uit het kastje in de hoek. Als een idioot droog ik mezelf af. Als ik mijn kleren wil pakken besef ik mij dat het mijn kleren zijn die ik al sinds de dag dat ik ben ontvoerd aan heb. Ach, het kan ook geen kwaad. Ik trek de onder de modder zittende kleren aan en draai het slot van de deur.