My lovely mate!

-16- Dave

XL hoofdstuk!!!!!!!! Voor alle reads en votes!!

--------------------------------------------------------------------

Dave (de vampier) zag deze sprong niet aankomen en ik viel boven op hem. Ik kreunde. Ik had het gevoel alsof mijn lichaam in stukken werd gescheurd. Ik hijgde zwaar en stond met moeite op. Ik begon als een idioot te rennen met mijn laatste kracht. Van pure uitputting kon ik met moeite de bomen ontwijken die in mijn zicht waren. Dave had door dat ik ervandoor ging en ging achter me aan. Als vampier is hij veel sneller maar om me op te jagen rende die volgens mij expres vlak achter mij. Na een tijdje rennen begon ik langzamer te rennen, ik zag de rand van het bos al. Net toen ik uit het bos wou rennen zakte ik door mijn knieën. Dave maakte hier gebruik van en sprong boven op me. Ik hoorde wat kraken, nu zijn zeker al mijn botten gebroken.

"Dus jij denkt dat je zomaar even weg kan springen en dat ik dan omval? Meid, ik had je niet zo laag ingeschat. Moet je nagaan dat de dochter van twee fantastische weerwolven zo slecht is".

Huh?! Me ouders zijn geen eens weerwolven! Ik keek hem verbaast en geschrokken aan. Maar, ik moest moeite doen om niet weg te zakken. Me oogleden zakte langzaam dicht. Ik hield ze met moeite open.

"Aan je gezicht te zien weet je niet wie je ouders zijn. Nou, ik zal het je vertellen je ouders zi......"

Ik zakte weg, mijn oogleden vielen dicht en de duisternis nam toe.

~~~~~~~~~~

Ik kreunde door het vele zonlicht dat in mijn ogen scheen. Waar ben ik?! Ik probeerde op te staan maar dat lukte niet. Ik keek naar beneden en zag dat ik vastgebonden op een bed lag. De kettingen scheurde in mijn huid toen ik probeerde ze los te maken. Ik begon nog harder te rukken maar ik stopte gauw, de pijn was ondraaglijk. Ik zucht diep, hier kom ik nooit meer weg. Ik hoorde voetstappen en keek om me heen maar ik zag niks. Het kamertje waar ik in zat was gesloten en dicht. Ik zag nergens een deur. Er waren alleen maar vier grote, duffe en grijze muren om me heen. Het rook naar iets super goors wat ik niet kon plaats vinden. Ik zuchtte en liet me hoofd weer vallen en keek naar het plafond. Ik slaakte een klein kreetje van schrik en wou me hand op me hart leggen maar dat lukte niet door de kettingen waardoor ik in mekaar dook. Boven me hing Dave, hij keek door een gat in het plafond naar beneden.

''Dave?! Doe dat nooit meer!'' schreeuwde ik naar hem.

''Rustig prinsesje. Er is niks aan de hand'' zei hij op zo'n rustige toon dat ik hem de b*tch slap wou geven maar dat kon niet.

Ik gromde. Opeens kwamen er allemaal vragen in mijn hoofd waar ik nog antwoord op wou. Ik vind dat ik wel een antwoord verdien, nu ik hier zo opgesloten zit. Ik besloot ze maar te stellen.

''Zou ik wat mogen vragen?'' vroeg ik met mijn meest zoete stemmetje.

''Ja hoor, vraag maar raak''.

Ik zag de verbazing in Dave's zijn ogen. Gauw begon ik met mijn waslijst van vragen.

''Waarbenikwatdoeikhierwatwiljevanmewiezijnmeoudershoehebjemegevondenwaaromlaatjemenietmeermetrust?'' ratelde ik.

''Ho, rustig prinsesje. Het kan wat langzamer''.

''Waar ben ik? Wat doe ik hier? Wat wil je van me? Wie zijn me ouders? Hoe heb je me gevonden? Waarom laat je me niet meer met rust?'' zei ik nu in het meest slome tempo wat er is.

''Ik ga die domme vragen van je niet beantwoorden! Dacht je dat soms dom wicht?''.

Ik gromde en ontblootte me tanden. Hij hield zijn armen omhoog.

''Niet zo pittig jij!'' zei hij eigenwijs.

''Ik vind dat ik antwoorden hoor te krijgen. Want ik zit hier toch niks voor niks vast?!''.

Ik draaide mijn gezicht naar de muur een staarde ernaar. Ik wachtte op de voetstappen die ik zou horen maar ze kwamen niet. Ik keek weer omhoog en keek nog steeds naar Dave's gezicht. Dave leek heel goed na te denken over wat hij zou zeggen. Ineens opende hij zijn mond en de woorden stroomde eruit.

''Je bent in een geheim gebouw. Je bent hier omdat ik je terug wil en ik zal je hoe dan ook krijgen. Je blijft hier tot je je overgeeft en met me trouwt. Je ouders zijn: Carolina Jaqueline Zaria Wolfblood en Willem Benjamin Lucas Wolfblood. Je geur deed genoeg om je te kunnen vinden en volgen tot het het goede moment was om aan te vallen'' somde hij op.

Me mond viel open en het leek alsof mijn ogen uit me oogkassen zouden rollen. Me ouders waarvan ik dacht dat het mijn ouders waren zijn niet eens mijn biologische ouders Fantastische zin. Ik deed mijn ogen dicht. Ik wou alles even op een rijtje zetten. Na een tijdje merkte ik pas dat ik aan het huilen was. De tranen rolde over me wangen. Ik hoorde voetstappen en toen was het stil. Eindelijk ben ik eens alleen, eindelijk. Nu barstte ik pas echt in tranen uit. Rust er een vloek op me ofzo? Alles gaat mis. Eerst raak ik mijn mate kwijt dan komt een oude liefde me ontvoeren en hij houdt me gevangen tot ik met hem wil trouwen en daarbij komt ook nog eens dat mijn ouders niet zijn wie ik dacht dat ze waren. Mijn hele leven is een puinhoop. En het zal me denk ik niet zo makkelijk lukken om die weer recht te zetten. Ik heb geen eens een reddingsmiddel waarmee ik om hulp kan roepen. Niet dat het me zal lukken om hulp te roepen, Dave houdt me toch wel tegen. Maar, wat nou als hij niet wacht tot ik klaar ben om met hem te trouwen? Zal hij me dwingen? Want ik geef me nooit over aan die... die... BLOEDZUIGER. Ik nooit van mijn leven met hem trouwen. Maar, hij is veel sterker dan mij. Waarom zijn er geen weerwolven die sterker zijn dan vampiers. EN waarom moet ik eigenlijk vastgebonden zitten? Hij is toch sterker dan mij? De vragen spoken maar rond in mijn hoofd. Maar ik krijg geen antwoordt niet dat ik dat verwachtte. Maar het zou wel fijn zijn geweest. Waar zit ik met me gedachten? Wat nou als ik naar de wc moet? Waar moet ik dan naartoe? Moet ik dan gaan roepen ofzo? Argh, stomme vragen! Ik wil rust! Geen drukte! Ik ben een sukkel. Ik praat met mezelf, pieker de hele tijd en stel alleen maar vragen waar ik geen antwoordt op kan krijgen. Ik wordt gek! Uit frustratie gil ik hard. Ik wil hier weg! Ik begin als een gek te rukken aan de kettingen maar er komt geen beweging in. Ik gil nog een keer. Ik wil weg en wel nu! Opeens voel ik een wind vlaag langs me komen. Er stroomt ineens gigantisch veel kracht door me lichaam. Ik ruk nog een keer aan de kettingen er komt wat beweging in. Ik ruk nog een keer en geef al mijn kracht. De ketting begeeft het en springt uit elkaar. Ik ga gauw rechtop zitten en spring van het bed af. Ik loop naar de muur. Vermoeidheid overspoeld me ineens. Ik glij via de muur naar beneden en rol me op tot een bolletje. Laat me hier alsjeblieft uit! Ik wil hier weg!

---------------------------------------------------------

Sorry dat ik er zo laat mee ben. Maar, ik had het heel druk met school want ik mag misschien niet over. Ik hoop dat het XL hoofdstuk lang genoeg is. En spannend genoeg. Ik heb dat met die kettingen niet van Troublemaker (als je dat je afvroeg) want ik had dat stukkie er al een lange tijd staan! Dus sorry als je dacht dat dat stukkie van Troublemaker was.

Dit stuk is opgedragen aan @Racheltjuh omdat ze een nieuw volgertje van me is!

FOLLOW

VOTE

COMMENT