Lanet (Tom Riddle)

Final

"Annem aptal bir kadındı." dedi soğuk duvara sırtını yaslayarak. "Güçlü bir büyücüydü lakin iğrenç bir Muggle'a aşık oldu. Hislerinin karşılığı yoktu, aşk iksiriyle aldı karşılığını." Gözlerini karşısındaki kızın yeşil gözlerine kenetledi. "Aşk iksiri sayesinde doğdum."

"Neden anlatıyorsun bunları?"

"Bilirsin, aşk iksiriyle doğan insanlar sevgiyi hissedemez. Ama beni yine de heyecanlandırmıştın."

"Sen sadece takıntılısın, Lord Voldemort." dedi Lucia Tom'un yüzüne yaklaşarak. "Belki de ilk defa reddedilmiştin. Etkileniyordun sadece."

"İnkar etmedim." dedi Tom kısık bir sesle. "Aşık olabilseydim de, duygularımla hareket etmezdim."

"Güzel, bu senin gibi biri için aptalca olurdu zaten."

"Sen Lucia?" dedi genç oğlan iki kaşını kaldırarak  "Sen neden duygularınla hareket ediyorsun?" Lucia anlamadığını belli ederek baktı karşısında sandalyeye bağlanmış oğlana. Tom tekrar araladı dudaklarını.

"Nefretinle, kininle hareket ediyorsun."

"Hayır, Tom." dedi Lucia sakin bir ses tonuyla. Asasıyla çenesini kaldırdı Tom'un. "Hissettiğim nefret, beni hırslandırdı elbet. Yardımcı oldu bana." Asayı Tom'un boğazına doğru sabitledi bu sefer genç kız. "Ama o hisler yardımcı oldu sadece. Aptallık yapmama sebep olmadı."

Asayı bir iğne gibi batırdı Tom'a. Nefret ve intikamın vereceği gururla baktı. "Sen her zaman aptaldın, Tom. Zekanı kötülüğe kullanan bir aptaldın."

"ÇÖZ BENİ!" diye kükredi Tom. Bütün sesi yankılanmıştı odada. Sadece onun sesi değil, Lucia'nın sinirle attığı kahkaha da duyuluyordu.

"3 yıldır, ölüm yiyenlerini kendi tarafıma çekmekle uğraştım, ve yaptığın 2 Hortkuluk'u bulmaya direndim." dedi Lucia hiç olmadığı kadar sakin konuşarak. Hemen sonra yüzünü Tom'a yaklaştırdı. "VE SENİ ÇÖZMEMİ Mİ SÖYLÜYORSUN!"

"Bu imkansız. Zihin okuyabiliyorum, aklından ihaneti geçiren herkesi yok ederim."

"Bir açıklamayı bile hak etmiyorsun." dedi Lucia. Asasını Tom'un boğazından çekti ve bir iki adım geriye doğru gitti.

"Her şeyin bu kadar basit bitmesini saçma buluyorum." dedi yumruğunu sıkarak. "Hiçbir işim rast gitmedi! Üzerimdeki lanet olası talihsizlik üzerimdeydi hep!"

Asasını kaldırdı Lucia. "İşin rast gitsin, ya da gitmesin. Elbet bir gün karşılaşacaktın denginle." Asasını daha da sıkı kavradı. "Sana daha önce de söylemiştim, kimsenin sonsuza kadar hüküm süremeyeceğini. Fakat sen hükmünü sürdüremeden devriliyorsun." Alaycı bir tavırla hafifçe gülümsedi. "Tam da umduğum gibi."

Ve son nefesini aldı Lord Voldemort.

"Avada Kedavra!"

Peki ya bunun öncesinde ne olmuştu?

"Neyin var?"

Duyduğu sesle birlikte kendine geldi. "Yok bir şey." dedi Astronomi Kulesinde aşağıya doğru bakarak. Olabildiğince göz göze gelmemeye direniyordu Tom Riddle'la. Fakat kızın direncini bozan şey, Tom'un eliydi. Tom, yavaş hareketlerle eliyle çenesini kavradı genç cadının. Göz göze geldiklerinde ise karşısındaki kızın, gözlerindeki nefreti hissediyordu.

"Hislerin," dedi Lucia ile arasındaki mesafeyi kapatarak. "Hoşuma gitmedi."

Bu sefer kız yaklaştı karşısındaki oğlana. Bir an olsun öpüşeceklerini düşünen Tom, heyecanlanmıştı.