ÖLÜMÜN NEFESİ

Mektup

Donup kalmıştım. Böyle bir şey yapacağı aklımın ucundan bile geçmezdi. Üzülmedim çünkü olması gereken zaten buydu. Ben suçsuzdum o suçlu. Sorgulanması gereken oydu ben değil. Hak etmişti bunu...

"Elimde kamera kayıtları var Zeynepi zorla yanımda tutuğuma dair. O suçsuz. " dedi gözlerini benden ayırmadan.

"Suçunu kabul ediyorsun yani." dedi polis

"Evet." dedi Barlas gözlerini benden çekerek.

"Atın içeri yarın mahkemeden sonra ceza evine gideceksin. En büyük cezayı alman için her şeyi yapıcam." dedi polis Barlasa gülerek.

Oysa sadece gülümsemeyle karşılık verdi dediklerine. İki kolundan tutmuş olan polisler onu alıp götürdü. Bitmiş miydi bu defa her şey?

"Serbestsin Zeynep Kanar." dedi polis bana dönerek.

"Suçsuz olduğumu söylemiştim." dedim zafer kazanmış bir edayla.

Bir şey demesine fırsat vermeden karakoldan çıktım. Aklımda hala soru işaretleri vardı. Barlas benim için nasıl teslim olmuştu? Alaz neredeydi? Her neyse sorunlar git gide azalıyordu. Önemli olan bu.

Evime gittiğimde kapının önünde bekleyen Alazı gördüm. Neden buradaydı? Halsiz ve ayriyeten öfkeli görünüyordu.

"Ne işin var burada?" dedim yanına giderek.

"Barlas sayende hapis de. Sırf sana karşı duyduğu aptal sevgi yüzünden hayatını mahvetti. Mutlu musun?" dedi

"Bu benim sorunum mu? O baştan bu işlere girişerek hayatını mahvetmişti zaten. Ben hiç bir şey yapmadım. O kadar insanın hayatını mahvettiniz olması gereken  buydu." dedim sinirlenerek.

"Kardeşime minnet duyman gerekirken bunları mı söylüyorsun ne yazık." dedi

"Ne istiyorsun benden sadede gel." dedim.

Sabrım kalmamıştı artık. Suçsuzmus gibi savunuyorlardı birde kendilerini. Bu kadarı da fazlaydı artık.

"Hiç bir şey istemiyorum. Barlas bunu sana vermemi söyledi." dedi elindeki zarfı bana uzatarak.

Binadan çıkıp giderken elimdeki zarfla arkasından bakakaldım. Eve girer girmez zarfı açıp okunmaya başladım.

Nereden başlasam bilemiyorum. Hayatını alt üst ettim yetmedi peşini bırakmadım. Sana asla aklından çıkaramayacağın kötü anılar bıraktım. Özür dilerim. Amacım sana bunları yaşatmak değildi. Seni gerçekten çok sevdim Zeynep. Aklının hayalinin alamayacağı kadar çok sevdim. Bunu sana söyleyemedim çünkü ben sevemek nasıl söylenir bilmem. Sevgi nasıl gösterilir bilmem. Ben hep kötü adam rolünde büyüdüm. Aşktan anlamam. Seni yanımda tutmak istedim, belki seversin diye. Biliyorum kimse hayatını karartmış birini sevemez...düşünemedim. Elimde olsa zamanı geri alırdım. Hic bu işlere bulaşmayıp seninle bir okulda tanışmak isterdim. Yada bir kafede. Sıradan ama güzel bir tanışma. Belki o zaman bir ümit olurdu ikimiz için. Amacım sana bunları söyleyerek aklını karıştırmak değil. Sadece gerçekten seninle yaşamak istediğim şeyler...