•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Eve doğru yürürken dediklerim aklımdan çıkmıyordu. Fazla mı ileri gitmiştim? Tabii ki de fazla ileri gitmiştim! Git kendini at da ne demek Gerizekağlı!
Yapmaz ama... Değil mi? Yapmaz ya.... Lanet olsun ya yaparsa!
Geldiğim yoldan geri gitmeye başladım. Normalde arkamda yürürdü. Ama yoktu...
Hayır hayır hayır hayır hayır hayır hayır hayır hayır hayır hayır hayır! Lütfen yapmamış ol! Aptal kafam! Lütfen yapmamış ol!
Okulun etrafında dolaştım ama buralarda yoktu. Etrafa bakarken uzaktaki bir binanın tepesinde birini gördüm.
Deku...?!
Ismini bağırdım ama duymasının imkanı yoktu. Oraya doğru koşmaya başlasam da görmüştüm. Atlamıştı.
Kalbim duracak gibi oldu. Yaptığım kötülükler sırtımı karıncalandırıyordu. (Biraz Undertale göndermesi) pişmanlık içimi yiyordu. Soğuk terler akıyordu anlımdan. Belki bir mucize olur dedim. Belki düşmeden bir kahraman onu kurtarmıştır.
Binaya doğru koşmaya başladım. Nefesim kesilse de umrumda değildi. Uzakta ambulans ve polis arabalarını gördüm.
Hayır hayır hayır hayır hayır lütfen!
Biraz daha yaklaştığımda yerin kanla kaplı olduğunu gördüm. Polisler bir adet sarı çanta ve bir çift kırmızı ayakkabı almıştı.
Gerçekten... Benim yüzümden... Kendini öldürmüş müydü? Bu gerçek değildi, değil mi? Bu sadece bir rüya, değil mi?
İzuku asla böyle bir şey yapmaz... O asla pes etmez... Değil mi?
Neden... Neden ben o aptal cümleyi söyledim...? Neden beni dinledi...?
Göz yaşları yanaklarımdan süzülmeye başladı. Ellerim titriyordu ve bir süre donakaldım.
Benim suçum... Benim yüzümden... Hepsi benim suçum. Ben kahraman olmayı haketmiyorum. Ben hiç bir şeyi haketmiyorum.
Ben olmalıydım. Kendini aşağıya atan...
Ben olmalıyım....
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
Uyandığımda Shinso'yu da uyandırıp banyoya gittim ve gündelik işlerimi hallettim. Kahvaltı yaptık ve hazırlanıp evden çıktık. O sırada kapının önünde bekleyen Denki'yi gördüm.
Denki: "Oh hey! Aynı yoldan gittiğimiz için sizi beklemeye karar verdim."
Izuku: "Iyi yapmışsın." Birlikte yürümeye başladık. Okula vardık ve her zamanki derslere ve sınavlara girdik.
Öğle arası:
Kaminari: "Ahhh sınavlar çok zordu!!"
Izuku: "Gerçekten çok zor ama kendini o kadar üzme! Bir daha ki sınava seni çalıştırırım."
Kaminari: "Gerçekten mi? Bana bu iyiliği yapar mısın?!"
Izuku: "O kadar da abartma yaparım."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
~ÇATI KATI~
FanfictionArkasını döndü kollarını açtı ve kendisini arkaya bıraktı. Birkaç saniye onun için biraz uzun gelmişti. Ama bir saniyede 14 yıllık hayatı işte böyle son bulmuştu. Etrafa kan yayılıyordu. Onu gören insanlar polisi, ambulansı aramaya başladı. Ama aram...
