~ÇATI KATI~

30. BÖLÜM: Araf

Resim çok hoşuma gitti, bölümle bir alakası yok beğendiğim için koydum sadece.

İzuku'nun ağzından:

Bulutlu bir hava, yavaş esen rüzgar, hareket eden uzun soluk renkli çimenler.

Rüyadaydım. Ve rüyada olduğum zamanlar her şeyi hatırlıyordum.

Bilincim tamamen yerinde olmuyordu genelde, fakat o tuhaf şeyin bana neler yaptığını ve sonra unutturduğunu biliyordum. Uyanınca bunların hepsi gidecekti.

Peki ben şu an neredeydim? Burası tuhaf bir şekilde huzur vericiydi. Zihnim çok rahat ve sakindi. Bir kabus görmüyordum, o varlık da burada değildi.

Kendim mi yapmıştım bunu, uyumadan önce rüya görmeyi kafaya takmaktan olsa gerek kendi alanımı mı yapmıştım? Zihnimde, aynı o varlığın bulduğu gibi, bilinçaltımda bir boşluk mu bulmuştum?

Bilmiyordum, ama içimden bir ses buranın tamamen benim olduğunu söylüyordu.

Uyumadan önce... Bir şey yapmıştım. Neydi o?

Ses kayıdı mıydı? Eğer bir şeyler sayıklıyorsam diye ses kayıdı almaya başlamıştım değil mi? Bu rüyadan sayıklayabileceğim çok da bir şey yoktu. Her şey yolundaydı. O zaman bir şey yapmalıydım. Bu fırsatı kaçıramazdım. Kontrole sahip olduğum rüyalar sık olan şeyler değillerdi.

Belirli şeyler sayıklamamı saylayabilir miydim acaba?

Ne dersem bana bir şeyler hatırlatırdı?

Unuttuğum şeylerden başlayalım. Onu ilk görüşümde Bana aptalca şeyler gevelemişti. Ölmeme rağmen bir bedene sahip olmamın haksızlık olduğunu blah blah blah

Bedenimi ele geçirmek istediği belliydi. Beni daha önce kukla olarak kullanmak istediğini söylemişti.

Bu kelime bir şeyler hatırlatır mıydı.

Kukla.

İzuku: "...Kukla.. "

Güzel, bu cidden işe yarıyor. Kendi zihnimde bu kadar kontrol sahibi olduğumu bilmiyordum. Bu etkileyiciydi.

Başka...

Başka bir sürü olay vardı ama hepsini bir kerede söylemem ne kadar mantıklıydı?

Başka seçeneğim var mıydı ki? Bir daha böyle bir imkana sahip olamayabilirdim.

Okul. Cesetler.

İzuku: "...O...kul... Cese...t..ler..."

Sayıklarkenki sesimi duymak çok tuhaftı.

Aynada yansımasını görmüştüm.

Yansıma.

İzuku: "Yansıma..."

Daha önce anılarımı rüyalarımda görmüştüm ama bunları zaten hatırlıyordum.

Fakat istemesem de kabul etmem gereken bir şey vardı. Katsuki, benim bu bataklıktan bir şekilde kurtulamamı sağlıyordu. Daha önce kabuslarımdan onun sesini duyarak kurtulmuştum. Hatta o varlık bana ondan uzak durmamı, benim kafamı karıştırdığını söylemişti. Bu en büyük kanıttı. Bilinçaltımda ondan uzak durmam için elinden geleni yapıyordu. Ama Katsuki beni daha da çok kendisine çekmeyi başarıyordu.

Neden bana iyi geliyordu? Benim... İyi şeyler hissetmemi sağladığı için olabilirdi. Bana çok güzel şeyler söylüyordu ve... Hep duymak istediğim şeyleri bana söylemesi bende tuhaf ve bir o kadar da güzel hislere yol açıyordu. Duygularım ve aklım karışsa da... Bana iyi geldiğini biliyordum. Kabul etmek istemesem de.