မနက္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္လိုက္ဖို႔ဆိုၿပီး သီဟက အထုပ္အပိုးေတြျပင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေဘးကေနၿပီး သူ႔ကိုဝိုင္းကူေပးရတယ္။ ထည့္ရင္း ထည့္ရင္းနဲ႔ သူ႔အဝတ္အစားေတြက အေတာ္ကိုမ်ားေနၿပီ။ ဒါလည္း သူကမရပ္ေသးဘူး။ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္လံုးျပည့္သြားေတာ့ ေနာက္တစ္လံုးယူၿပီး ဆက္ထည့္ေနတယ္။ ႐ွိသမွ်အဝတ္အစားေတြ အကုန္ယူဖို႔မ်ား ေတြးထားလားမသိ။
"အဝတ္အစားေတြက မ်ားမေနဘူးလား"
မေနနိုင္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။
႐ွိသမွ်အဝတ္အစားေတြ အကုန္ယူတာက အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားရမွာမို႔ အထုပ္ေတြမ်ားေနရင္ သယ္ရတာအဆင္မေျပႏိုင္။
"မမ်ားပါဘူး။ ရက္(၃၀)ဆိုေတာ့ အစံု(၃၀)ေလ"
ဟမ္! အစံုသံုးဆယ္ေတာင္...
"အဲ့ေလာက္ႀကီး မလိုဘူးေလကြာ။ ျပန္ေလွ်ာ္ၿပီး ဝတ္လို႔ရေနတာကို"
"ကြၽန္ေတာ္မွ အဝတ္မေလွ်ာ္တတ္ဘဲေလ။ ေမေမကလည္း အိမ္မွာက်န္ခဲ့မွာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အဝတ္ေတြကို ဘယ္သူကေလွ်ာ္ေပးမွာလဲကဲ"
ေျသာ္ ေျပာမိတဲ့ကိုယ္ပဲမွားပါတယ္ကြာ။
"မင္း ကိုယ့္အိမ္မွာ ေနမွာမလား။ ကိုယ့္မွာအစ္မ႐ွိတယ္ သူေလွ်ာ္ေပးလိမ့္မယ္"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ အားရဝမ္းသာနဲ႔ တကယ္ႀကီးလားတဲ့ ျပန္ၿပီးေမးေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က"အင္း။ တကယ္ေပါ့။ မင္းက ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲဟာကို"လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ သူက တခစ္ခစ္နဲ႔ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲ ထည့္ထားတဲ့အဝတ္တခ်ိဳ႕ကို ျပန္ၿပီးေတာ့ထုတ္တယ္။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔တြဲရတာ တကယ္မိုက္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်တယ္"
"ဒါဆို မင္းနႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းခြင့္ေပး"
ေျပာရင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ခါတည္းနမ္းျပစ္လိုက္တယ္။ သူကေတာ့ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။
"ခ်ိဳေနတာပဲ... တစ္သက္လံုးေတာင္ မလႊတ္ဘဲကပ္ထားလိုက္ခ်င္တယ္"
