အကိုသူရတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႔ကို သူ႔မိသားစုဝင္ေတြ အကုန္လံုးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အခန္းထဲကိုေခၚတယ္။ သူ႔အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲကေန အဝတ္အစားေတြထုတ္ၿပီး သူ႔အဝတ္ဗီ႐ိုထဲကို ေပါင္းထည့္ေနတယ္။ မသိရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အခုမွမဂၤလာေဆာင္ၿပီး မိန္းမက ေယာက္်ားအိမ္ကို လိုက္လာေနတဲ့အတိုင္းပဲ...
"ကေလးေလး... ကိုယ္တို႔အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို မင္းအေမဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ဦးေလ"
"မဆက္ဘူး။ မနက္ျဖန္မွဆက္မွာ"
"ဟမ္... ဘာလိုလဲ။ အခုဆက္လိုက္ေလ အေမစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္"
"မမွီေတာ့ဘူး။ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ေမေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုကယ္ရမလဲဆိုၿပီး အစီအစဥ္ဆြဲေနေလာက္ၿပီ"
"ဟမ္ အဲ့ဒါဆိုျမန္ျမန္ဆက္မွျဖစ္မွာေပါ့။ ေတာ္ၾကာကိုယ့္ကို အမႈဖြင့္ေနမယ္"
"မပူနဲ႔ ဘာအမႈမွ မဖြင့္ဘူးရယ္"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ အကိုသူရက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေမေမ့အေၾကာင္းကို သူနာလည္ေအာင္ ဘယ္လို႐ွင္းျပရမလဲမသိေတာ့။
ကြ်န္ေတာ့္ေမေမက တကယ္ေတာ့ စံုေထာက္႐ူး,႐ူးေနတာရယ္။ ဇာတ္ကားၾကည့္ရင္ေတာင္မွ စံုေထာက္ကားတို႔ အမႈလိုက္ကားတို႔ကိုပဲၾကည့္တာ။ စာအုပ္ဆိုလည္း တစ္ခုခုကိုစံုစမ္းေနတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးေတြကိုပဲဖတ္တယ္။ ၾကာလာေတာ့ အဲ့အမႈလိုက္ဇာတ္ကားေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္ပဲ ေမေမက လူေတြကို လြယ္လြယ္မယံုတတ္ေတာ့ဘူး။ တခုခုဆို သံသယက အရင္ဝင္ေနေရာ။
ၿပီးေတာ့ ေမေမက စံုစမ္းရတာကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ႀကိဳက္လဲဆို ေဘးအိမ္ကလင္မယား ကြာ႐ွင္းတာကိုေတာင္ သူတို႔ဘာလို႔ကြာ႐ွင္ၾကတာလဲဆိုၿပီး လိုက္စံုစမ္းတတ္တာမ်ိဳး။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေမေမက အကိုသူရကို သံသယဝင္ေပမယ့္ အမႈေတာ့ဖြင့္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလိုဆို ေမေမကိုယ္တိုင္စံုစမ္းမွာကိုး။ အခုခ်ိန္ေလာက္ဆို အကိုသူရကို လူကုန္ကူးတဲ့ေကာင္ေနရာကေနထားၿပီး ဇာတ္လမ္းေရးေနေလာက္ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုကယ္ရမလဲဘာညာကိုလည္း အစီစဥ္ဆြဲၿပီး ပလန္ေအ၊ ပလန္ဘီဆိုၿပီး စာရြတ္ေပၚမွာ ခ်ေရးေနေလာက္ၿပီရယ္။
