"စၾကေတာ့မလား"
ကြ်န္ေတာ့္အိပ္ယာေပၚမွာ မ်က္လံုးေတြဂနာမၿငိမ္စြာနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့သီဟ့ကို တစိမ့္စိမ့္စိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ ကြၽန္ေတာ္က ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အေမးစကားကိုၾကားေတာ့ သီဟ့က ေခါင္းကိုငံု႔တယ္။
"႐ွက္ေနတာလား ကေလးေလး"
ငံု႔ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို အသာအယာဆြဲေမာ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကေမးလိုက္ေတာ့ 'အင္း။ နည္းနည္း'တဲ့ သူကျပန္ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ သြားေတြကိုစိၿပီး ဟီးဟီးတဲ့ ရယ္ျပေနတယ္။ ဘယ္လိုဟာေလးလဲမသိ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အူယားလြန္းလို႔ ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းျပစ္မိတယ္။
"ျဖစ္နိုင္ရင္ ကိုယ္လည္း ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေသးပါဘူးကေလးရာ။ ကေလးဘက္က အဆင္သင့္ျဖစ္မွပဲ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကို စခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကေလးက မနက္ျဖန္ဆို ျပန္ေတာ့မွာေလ။ ကိုယ္တို႔က လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးထားၾကတယ္ဆိုေပမယ့္ အျပင္မွာ တကယ္လက္ေတြ႔ျဖစ္ဖို႔ကလည္း လိုေသးတယ္မလား။ အဲ့ေတာ့ ဒီေန႔ညက မဂၤလာဦးကိုဦးရမွျဖစ္မွာမို႔ မလႊဲသာလို႔ပါ။ အမွန္ေတာ့ ကိုယ္ ကေလးကို အားနာတယ္ရယ္"
"မဟုတ္တာဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ အခုက ပထမဆံုးေန႔ဆိုေတာ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဲ့လိုကိစၥမ်ိဳးေတြကို တစ္ခါမွမၾကံဳဖူးေတာ့။ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုႀကီးလဲမသိဘူး ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္ေလ ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြန္ဒံုးေတာ့သံုး"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာသမွ် အကုန္ယံုတဲ့ သီဟ့ကို ခ်စ္လိုက္တာဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ပဲ သူ႔ကိုတစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနလားမသိ။
တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ကတည္းက သူ႔အေမအေၾကာင္းေတြ ကြၽန္ေတာ္အကုန္သိတယ္။ Fb မွာ သူနဲ႔ Fri ဆိုတာလဲသိတယ္။ သိမွာေပါ့။ သူမူးေနတုန္း အကုန္ေမးၾကည့္ထားတာကိုး။ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕ႀကီးကို သူဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၿပီး သေဘာက်ရတယ္ဆိုတာကိုလည္းသိတယ္။ အစက အဲ့ေန႔ကတည္းက RS ခ်ိတ္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သီဟ့ကို ကြၽန္ေတာ့္အိမ္လိုက္မလားလို႔ ေခၚၾကည့္ေတာ့ သူကလိုက္မယ္ဆိုတာနဲ႔ အိမ္ေရာက္မွခ်ိတ္တာ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ေနလိုက္ေတာ့တာ။
