HATANIN AĞIR BEDELİ

🔥5.BÖLÜM🔥

YAZAR'DAN:

Emre duydukları ile şok olmuş Mert'e bakarken kapıdan gelen ses ile oraya döndüler.

Karşısında boş bir yüzle kendisine bakan kardeşini görünce hem heyecan hem merak hem de üzüntüyü aynı anda hisseden Emre, Mert'e eli ile çıkmasını söyledi.

Mert abisinin el işareti ile dışarı çıkacakken odayı Cemre'nin buz gibi sesi doldurdu.

Cemre: Beni tanıyamamışsın abicim(!). Mert Kıraç demek. Eee Kerem nerede? Yoksa hala Ceren'i takip mi ediyor(?)
Buz gibi ses ile birlikte içinde alaycılık olan cümleler Mert'in şaşkınlıkla Cemre'ye bakmasına sebep oldu. Nasıl farketmişti onu!?

Kızkardeşinin sesi ile tekrar ona dönen Emre, Cemre'nin ağzından çıkan cümleler ile birlikte gözünden akan yaşa engel olamamıştı.

Cemre:Tabi sen 5 yıldır yanımızda olmadığın için bilmiyorsundur. Ben düşmanımı iyi tanırım abicim(!).

Abisinin gözünden akan yaşa bakınca hiç birşey hissetmediğini fark etti Cemre. Neydi bu şimdi. Duygusuz birine mi dönüşmüştü!? Yoksa kendi acısı mı engel olmuştu!?

Mert'e bakıp çık odadan diyerek sert bir sesle konuşması ile abisine bakan Mert, Emre'nin başını olumlu sallamasıyla tekrar kapıya doğru yöneldi.

Mert'in odadan çıkması ile cam duvara doğru yürüyen Cemre kendisini izleyen bir çift gözden haberdardı ama umursamadı.

Bir süre sessizce Cemre manzarayı, Emre ise kardeşini izledi.

Neredeydi onun güleryüzlü kardeşi. Neredeydi Cemre'si. Kimdi bu kız. Soğuk, Duygusuz bakan gözler onun Cemresine mi aitti?!

Sessizliği bozan Cemre, abisine bakmadan konuştu.
Cemre:Neden geldin geri?
Emre yine gözünden düşen bir damla gözyaşından sonra fısıldayarak cevap verdi.
Emre:Hakkım yok biliyorum ama sizi özledim Cemre'm.

Cemre ona dönüp soğuk sesi ile konuştu.
Cemre:Evet hakkın yok! Senin bizim üzerimizdeki hakkın 5 yıl önce o evden sana o kadar yalvarmamıza rağmen çıktığında bitti. Bizi bir HİÇMİŞCESİNE arkanda bıraktığında bitti. Bizi kendimizi korumak zorunda bıraktığında, herkese karşı olan güvenimizi aldığında, yüzümüzdeki kalan çocuksu gülümsemelerimizi sildiğinde, en önemlisi de bize tekrar terk edilme duygusunu yaşattığında BİTTİ!

Cemre'nin sol gözünden akan bir damla yaşla ağlaması daha da artan Emre'nin ayağa kalkıp Cemre'ye sarılmak istediğinde Cemre'nin bir adım geri atması ona tokat etkisi gibi dizlerinin üstüne çöktürdü.

Cemre sesini yükselterek konuşmaya başladığında Emre başını Cemre'ye çevirdi.
Cemre: Bugün senin yüzünden Ceren ağladı. Neden geldin Emre Demiryay. Ben sana zaten fazlasıyla hak vermiştim. Aptalmıyım Ben! Peşimize Taktığın adamları anlamayacağımı mı sandın ki!? Bizden haber almana izin vermeseydim o adamların bizi takip edebilir miydi sanıyorsun!?
Sırf bize 12 yıl abilik yaptığın için izin verdim. Sırf 12 yıl bizim yanımızda olduğun için. Bizi terk etmene rağmen hala seni çok seven ve seni affetmek için sebep arayan ikizim için izin verdim.

Emre:Peki sen? Sen beni affedebilmek için sebep arıyor musun Cemre'm. Sana nasıl affettirebilirim kendimi. Size. O gül kokunuzu tekrar soluyabilmek için ne yapmam lazım. Beni affedebilmeniz için ne yapmam gerek?

Cemre tam cevap verecekken masanın üzerindeki üçünün olduğu çerçeveyi aldı ve baktı.

Emre dikkatle kardeşini izlerken Cemre elinde çerçeve ile kapıya doğru yavaşça yürümeye başladı.