Dream of me again. [COMPLETED]

Chapter 19

12:05 PM. March 12, 2020.

Nagising ako ng magaan ang pakiramdam. Ngayon ko lang nakita si Mom sa panaginip ko kaya naman labis ang saya ko ngayong araw. Isinulat ko kaagad ang napanaginipan ko ngayon sa dream journal saka nag-ayos sa sarili. Lumabas ako ng kwarto at pumunta sa sala. Naabutan ko naman si manang na naghahanda na ng pagkain sa hapag-kainan kaya lumapit ako sa kanya at tumulong sa pag-aayos ng mga pinggan at baso. Napansin kong dalawang serving ang nakahain sa lamesa kaya tinanong ko siya kung uuwi ba si Dad ngunit sasagot pa lang sana si manang nang marinig ko ang tunog ng kotse ni Dad, senyales na nandito na siya. 

Sinalubong ko siya sa may pinto at sabay na kaming kumain. Kinamusta ko siya sa kanyang trabaho at sinabi niyang nag-half day lang daw siya ngayon upang makapagbonding naman kami. Since he owns the company where he works at, his schedule is very much flexible. He also offered me to work there so I can learn to manage the company and earn at the same time, but I politely declined. I think I need to be independent and learn on my own ways. 

When Dad said "bonding", the rest of the day was spent on browsing our old pictures and videos hidden in the storage room. We laughed on the funny faces we made, smiled on the videos of my performances when I was in pre-school, cried once again when our first pet died, longing for my Mom who makes our day complete. But that was before, we can create new memories to be cherished forever. And even though Mom is not here, I can feel her very close from our hearts, never apart with each other.

As the night came, I went to my room, feeling overwhelmed by the events that happened today. Sana ganito na lang palagi. 

I sat on my bed and looked at the clock. 8:13 PM. It's still early to sleep, but I can't wait to see Cedric again. Now that I know how to save him, I'm planning to do it today. 

Tumingin ako sa portrait niya na idinikit ko sa pader sa gilid ng kama ko. Hindi ko mapigilang mag-isip ng kung ano-ano lalo na't pakiramdam ko ay ang bilis lang ng pangyayari. Parang kailan lang noong tuluyan ko na siyang naaalala. Handa na ba akong magpaalam sa kanya?

Will I be able to change his fate? 

Can I do this?

Is this really the way?

Will it work?

But then I remember, wala rin namang mawawala kung susubukan ko. 

I sighed. Then lay down on my bed. This is it! 

Ipipikit ko na sana ang mga mata ko nang biglang lumubog ang puso ko sa isang ideya. 

If this plan works, then this will be the last time I'll see him.

Pumikit na lang ako at pinilit na alisin iyon sa isip ko. I don't want to be selfish anymore. Ayoko na siyang pahirapan. At kahit labag man sa kalooban ko, I'll do my best to help him. Hindi na siya maghihirap pang muli.

Hindi ko namalayan na nakatulog na ako ng may luha sa pisngi sa pinaghalong saya para kay Cedric at lungkot naman para sa aking sarili.

***

Pagkatapos kuhain ni Cedric ang tela para ipangbalot sa sugatang palad ni Valerie ay naglaho rin kaagad ito sa kanyang kamay. Tumingin siya sa paligid at nagtaka nang makitang madilim na ulit ito at wala na ang babae. Napabuntong hininga na lang siya at naghintay kung kailan ulit mananaginip si Valerie.

Makalipas ang matagal na paghihintay, nakakita siya ng maliit na liwanag kaya naman sinundan niya ito at nang makalapit ng tuluyan ay saka niya napagtanto na pintuan pala ito kung saan makikita si Valerie na tumatawid sa isa pang pinto. Nakasuot siya ng puting bestida na abot hanggang paa at para siyang anghel sa kanyang itsura. Ngumiti naman si Cedric at tinawag ang babae.