Dancing in the rain (voltooid)

- Hoofdstuk 8 -

In mijn verbeelding leek dit een ware droom waar ik in was beland. Iedereen ging in harmonie met elkaar om en de vriendengroep leek geweldig, totdat één iemand het moest verpesten, Lucas. Ik heb hem nog altijd niet gesproken. Zijn pogingen om me te bereiken heb ik afgewimpeld en ik heb mijn gevoel naar hem uitgeschakeld, althans dat probeer ik te doen. De harde werkelijkheid houdt in dat dit niet eenvoudig is, zijn mooie grijsbruine ogen en zijn stralende lach. Het doet me pijn om hem in mijn gedachte te zien. Maar hetgeen me nog het meeste pijn doet is het continu aanwezig beeld van zijn lippen op die van haar geplakt. Diegene die me overal het meeste pijn doet en me overal in verslaat, ik kan echt helemaal niks meer van haar hebben en zeker dit niet. De gedachte dat ik over een week in Spanje met hem moet gaan dansen, maakt me bang. De continue confrontatie die dan zal ontstaan, voelt immens groot aan. Mijn geluk is wel dat al mijn vrienden achter me staan, van ieder van hen ben ik er zeker van dat ze me niet zomaar zullen verlaten. Ze zullen altijd aan mijn zijde blijven staan, wat er ook gebeurt.

Ik word uit mijn gedachte gehaald door een berichtje dat ik krijg, het is van een onbekend nummer.

Heey Demi, zullen we een keer wat afspreken?? Xx
De verwarring slaat toe, wie kan dit zijn en waarom stuurt diegene 'xx' naar me. Onwetend wie het is, stuur ik een berichtje terug om hopelijk uit te vinden wie dit is.
Wie ben jij?
Tja, dat is nog een geheim. Daar kom je dan achter....
Hij doet er wel erg geheimzinnig over, iets wat ik wel kan waarderen. Even twijfel ik om nee te zeggen, maar bedenk me dan dat dit wel de unieke kans is om over Lucas heen te komen. Mijn twijfel gaat uiteindelijk tot naar een 'ja.'
Jaa leuk, waar zullen we afspreken?
Morgen, in het park vlakbij jouw huis?

Nog voor ik kan antwoorden, wordt er aangebeld. Ik sjok naar de voordeur toe en open deze voorzichtig. Bijna gelijk springt er iemand in mijn armen, Noa.
"Hey No."
"Hey Deem."
Deze benamingen voor elkaar, gebruiken we al jaren. We zeggen het bijna altijd, alleen soms met anderen erbij is het een beetje vreemd, dus dan doen we het niet en gebruiken we gewoon onze hele naam.
"Hoe is het met je?" vraagt Noa voorzichtig. Ik voel een lichte aarzeling in haar stem, terwijl ze deze woorden uitspreekt. Ik snap wel waarom ze het vraagt, het is immers nog maar een paar dagen geleden.
"Dat kan ik beter aan jou vragen," zeg ik doelend op de actie van Jurgen diezelfde, desbetreffende dag.
Voor ik het weet liggen we allebei in een deuk.
"We zijn wel handig bezig hè," zegt ik, waarop zij instemmend mee zit te knikken.
Als we allebei zijn uitgelachen, stel ik voor om ergens wat te gaan eten, iets waar Noa natuurlijk meteen mee in stemt. Je kan het zo zien: Als er eten is, is Noa er. Iets wat ik leuk vind aan haar eigenschappen is deze, ze let niet op wat andere mensen van haar denken. Als zij honger heeft, eet ze gewoon.

Al vrij snel komen we aan bij ons favoriete tentje, het is een restaurant aan de rand van de boulevard. Je kunt vanaf hier prachtig over de uitgestrekte zandstranden, de prachtige zee met zijn immens grote golven en de duinen waarbij het helmgras alle kanten opwaait. Ik ken geen landschap mooier dan dit, deze elementen van de natuur zijn toch geweldig. Ik kan me geen leven voorstellen zonder af en toe in de zee te liggen, de geweldige ruikende geur op te snuiven en het geruis van de wind in mijn oren.
Samen met Noa loop ik de eetgelegenheid binnen en neem voor de zoveelste keer de omgeving in me op. De muren vormen een prachtig contrast met de omgeving buiten. De kleuren matchen perfect en de sfeer die er hangt, voelt ontspannen en fijn. Dit is de rede dat Noa en ik hier zo vaak komen, het geeft ons rust en kracht. Dat in combinatie met het geweldige eten, is geweldig.

We gaan aan een tafeltje bij het raam zitten en wachten tot de ober langs komt. Als hij er eindelijk is, zeggen we onze bestelling tegen hem.

*

Na het geweldig eten, moet ik nog even naar het toilet voordat we gaan. Mijn tas en andere spullen laat ik achter bij Noa. Ik loop naar de wc toe en ga over de leuke avond die ik hier heb doorgebracht met mijn beste vriendin. En dan realiseer ik me opeens dat ik morgen een afspraak heb met die mysterieuze jongen, waarvan ik de naam nog altijd niet weet. De interesse in hem wordt steeds maar meer, ik ben zo benieuwd.
Als ik klaar ben op het toilet, loop ik terug naar Noa. Ik wil net de hoek omslaan, als ze opeens voor mijn neus staat.
"Waarom ga jij achter mijn rug afspreken met Jurgen, bitch," schreeuwt ze terwijl ze mijn telefoon met de chat met de jongen van vanochtend in mijn gezicht drukt. Nadat ik de telefoon heb gepakt, om het beter te kunnen bekijken, loopt ze weg.
Perplex blijf ik achter, waar heeft zij het nou weer over? Dan dringen de woorden van haar tot me binnen. Ze zal toch niet bedoelen dat de jongen van vanochtend, Jurgen is?
Inwendig heb ik kortsluiting gemaakt, zou ik bijna een date hebben gehad met haar ex?
Ik snap dat ze dit vreselijk vindt en ren snel achter haar aan de deur uit, maar het is tevergeefs, haar fiets is al weg.

~ 961 woorden ~
~ Verbeterd op 5-7-2015 ~