De dag van het oefenen, een paar dagen geleden, blijft zich maar herhalen in mijn gedachtes. Ergens voelt het erg beangstigend om hem leuk te vinden, voor hetzelfde geld vindt hij mij niet leuk. En wat moet ik met Laurens, in tegenstelling tot Lucas, voel ik bij hem helemaal niks. Geen kriebel of verlangen, niks.
Ik voel me plotseling heel erg vreemd dat ik hierbij stilsta en niet bij hetgeen me straks gaat overkomen, De Nationale wedstrijden. Meteen voel ik de andere gedachtes van me afvallen en ruimte creëren voor focus.
De gedachtes maken het ook niet heel veel beter, het maakt me gestrest en onzeker. Het verlangen naar het strand wordt groter.
De duizenden korreltjes op dit uitgestrekte stuk natuur maakt me al wat rustiger. Ik trek mijn kleren uit, waar mijn blauwwit gestreepte bikini onder zit. Met een sierlijke duik beland ik in het water, het koude water voelt fijn rond mijn lichaam. Om me wat meer wakker te schudden, besluit ik een paar keer tussen de paalhoofden heen en weer te zwemmen.
Al vrij snel voel ik me weer rustig en helder, de positieve energie is terug komen stromen in mijn lichaam en de wilskracht om iets geweldig te gaan neerzetten vanmiddag is groter dan ooit.
De grootte van het gebouw voor ons verbaast me, ik ben nog nooit in de Arena geweest. Dat ik hier straks mag dansen, is een werkelijke eer. Dat vooruitzicht doet me alleen maar meer verlangen. En ik kan niet wachten op dat moment.
Trillend loop ik samen met Lucas het podium op, de trilling in mijn benen begrijp ik niet zo goed. Ik heb hier de hele dag naar uitgekeken en dan ook nog samen met Lucas kan er toch niks misgaan. We gaan op onze positie staan, terwijl Lucas mij nog een laatste glimlach geeft. Die lieve glimlach, die hem kuiltjes in zijn wangen oplevert, brengt al het goede in me naar boven en brengt me gelijk ik mijn rol.
In mijn hoofd herhaald zich het verhaaltje weer, dit keer kan mijn vogel al veel sneller springen. Ze weet dat ze opgevangen zal worden door de andere vogel.
Terwijl we worden omringt door het daverende applaus, maken we een buiging. Daarna lopen we het podium af en complimenteren we elkaar voor het feit dat we beiden zo goed gedanst hebben.
Complimenterend komt iedereen enthousiast op ons afgelopen, behalve als je het groepje van Sabrina meetelt. Die zitten me aan te kijken alsof ik een stuk afval ben.
De rest van de ochtend kijk ik nog naar andere duo's, waaronder Laurens en Noa, ook zij zetten een enorme prestatie neer, iets wat ze een staande ovatie oplevert.
Noa en ik staan al pratend om te kleden voor de solo's, na het verrukkelijke middageten. Als we teruglopen naar de zaal zien we dat Sabrina bezig is met haar solo, als ik naar haar kijk krijg ik altijd zo'n naar gevoel. Alsof alles wat zij doet, gespeeld is. Als ze klaar is loopt ze het podium af en geeft mij een vernietigende blik, wat ik meteen afstraf door er één terug te geven.
"Nou, doe me dat nog maar eens na," zegt ze zelfverzekerd. Serieus die meid denkt dat ze alles is en iedereen voor zich kan winnen, daar trap ik dus mooi niet in. Haar negerend stoot Noa me aan.
"Ze kan het gewoon niet hebben dat jij beter bent dan zij."
Ik geloof wat Noa zegt, maar ergens maakt het me ook onzeker, nu verwacht iedereen en dan met name ikzelf, dat het geweldig wordt. Ik hoop dat ik dat kan waarmaken, meteen als ik dat denk, slaan de zenuwen weer toe. Immers heb ik nu geen Lucas die me hier doorheen kan helpen.
Ik hoor de laatste klanken van het liedje van het meisje dat voor mij is en weet dat het nu mijn beurt is. Noa geeft me een stootje als teken dat ik op moet en ik loop, alweer, met trillende benen het podium op. Ik ken de plek op het podium van vanochtend, maar het blijft spannend. Ik ga voor de jury staan en ik werp nog even een blik naar mijn vrienden, Noa, Laurens en Lucas. Lucas geeft me een knipoog, die me ergens doet smelten en meteen ook weer klaar maakt voor de volgende uitdaging, deze dans dansen.
De eerste klanken van mijn liedje klinken en ik begin. Daar zit ik weer als klein vogeltje, dit keer is er geen andere vogel die me kan helpen. Ik moet het deze keer zelf doen. Ik doe twee stapjes achteruit en ren naar voren. Ik spreid mijn vleugels en vlieg, even lijk ik naar beneden te vallen. Maar dan herpak ik me en vlieg verder de hele wereld in.
Luisterend naar het applaus, verlang ik naar mijn vrienden toe. Na een buiging te hebben gemaakt, loop ik dan ook rechtstreeks naar mijn doel toe. Ze ontvangen me hartelijk en ik voel me gelukkig. Mijn dag kan niet meer stuk, of ik nou win of niet. Ik heb gedaan wat ik leuk vind en ik heb er volop van genoten.
Wachtend op de uitslag, zitten we met z'n allen in de rust-hoek, die zich naast het podium bevindt. We hebben allemaal een drankje gehaald, waar we stuk voor stuk van zitten te genieten. De jury is nu aan het kijken voor de winnende duo's solisten.
Na een hele tijd verschijnt er een middellange man op het podium, die begint te praten.
"Dames en heren, mag ik even jullie aandacht? Mag ik u erop wijzen dat er vandaag meer te winnen is dan alleen de eerste, tweede en derde prijs."
Hij heeft meteen de aandacht van iedereen in de zaal, waarna hij zijn verhaal vervolgt.
"Jullie kennen vast allemaal het 'Europe Dance festival,' waaraan de allerbeste dansers van een Europa meedoen? Vandaag zullen er tien duo's en tien solisten worden uitgekozen die kans maken om hieraan mee te doen, deze dertig kinderen zullen meegaan naar Spanje, waar het dit jaar wordt gehouden en zullen hier extra danslessen volgen. Uit deze groep wordt de beste solist en het beste duo gekozen, die ons land mogen vertegenwoordigen. Het was heel moeilijk voor de jury, maar uiteindelijk hebben zij een keuze kunnen maken, de solisten zijn: Loïs Bak, Rick Verstraten, Finn De Jong, Sabrina Scholten, Sam de Vries, Laurens Huisman, Zoë Bakker, Roos Mulder, David de Groot en Noa Mulder."
De ogen van Noa en ook die van Laurens vallen er bijna uit, ze zitten erbij. Oprecht blij omhels ik Noa en juich met haar mee. De teleurstelling dat ik niet heb gewonnen is klein, ik ben blij voor hen. Ze verdienen het!
We zijn zo bezig met de winnaars uit onze groep, dat we helemaal vergeten te luisteren naar de duo's die hebben gewonnen.
"En als laatste Lucas van Bergen en Dena Hendriks."
Verbaasd kijk ik in Lucas' richting. 'We zitten erbij,' is het enige wat zich door mijn hoofd blijft herhalen.
~ 1167 woorden~
~ Verbeterd op 30-6-2015 ~
JE LEEST
Dancing in the rain (voltooid)
Roman d'amour"Demi, het meisje dat vleugels lijkt te krijgen als ze danst." Een benaming waar zij niet meer van opkijkt, het maakt haar beter. Alsof alles verdwijnt en zij daar alleen op het podium staat. Dit heeft ze altijd alleen gedaan, totdat ze hoort dat ze...
