Dancing in the rain (voltooid)

- Hoofdstuk 13 -

Er kom er niet onderuit door alleen maar weg te lopen, want Laurens heeft me al bij mijn arm gepakt. Hij lijdt me naar een grote steen, net voor onze verblijfplaats.
"Maar waarom dan niet, je kan het super."
Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt dat ik dit ga vertellen, dus ik houd stellig mijn mond dicht.
"Dan zeg je het, maar ik heb wel een vraag."
Ik knik met mijn hoofd om te laten merken dat het prima is als hij die stelt.
"Ik bewonder hoe jij zo gevoelig kan dansen en dat kan meenemen in HipHop. Wil je me dat leren?"
"Nee," is het enige dat ik zeg.
Teleurgesteld kijkt hij me aan, iets wat op een soort smeken lijkt.
"Waarom niet? Je kan het zo goed en je kan er andere mensen echt mee helpen."
"Dat is het nou precies, ik wil mensen niet helpen, want dan moet ik het voordoen en ik wil niet dat mensen dit te zien krijgen. Het is een stukje van mezelf en ik wil niet zwak gevonden worden," zeg ik zachtjes.
"Ken je de tekst: people don't cry because they're weak, it's because thay've been strong for too long, zo is het ook een beetje met dansen. Je bent niet zwak als je je gevoelens uit, het is juist heel knap dat je dat kan door te dansen. En daarmee kun je anderen inspireren."
"Toch doe ik het niet," zeg ik stellig.
Hij lijkt het te begrijpen, iets wat te zien is aan zijn houding, die van overtuiging naar acceptatie gaat. Samen lopen we naar binnen en gaan naar onze kamers om te slapen.

Voorzichtig trek ik mijn spitzen aan, het is zo lang geleden dat ik ze aan mijn voeten heb gehad en het geeft een geweldig gevoel. We hebben nu weer ballet en alle mensen die het zagen zitten om dat op spitzen te doen, mochten dat. Iedereen verbaasde zich er ook over dat ik ze aandoe, want in hun herinneringen ben ik geen ballerina. Ik heb toch wel nagedacht over de woorden van Laurens, misschien moet ik wel gewoon laten zien wat ik kan. Ergens voelt het fijn om tot dit inzicht te zijn gekomen, maar ergens voelt het ook heel moeilijk en onbekend. Ik weet dat het voor nu te vroeg is, maar in de toekomst komt er vast een moment dat het wel lukt.
Ook al sta ik aan de barre en doe ik precies hetzelfde als gisteren, het voelt beter. Alsof er steeds meer stukjes ballet in me terugkomen, als een soort legpuzzel die stukje voor stukje weer in elkaar gezet moet worden.

"Oké, ik doe het," zeg ik aarzelend terwijl ik Laurens kamer binnenloop. Me niet realiserend dat Lucas daar ook is. Laurens komt op me afgerend en geeft me een knuffel van blijdschap, terwijl Lucas voorzichtig opkijkt van zijn tijdschrift.
"Eh Laurens niet hier," fluister ik doelend op Lucas en neem Laurens mee naar buiten.
"Ik wil je helpen op één voorwaarde, je mag het nooit tegen iemand vertellen en ik wil niet dat iemand ons ziet."
Hij knikt vrolijk en slaat een arm om me heen, iets wat me tegelijkertijd een prettig en angstig gevoel geeft.
"Kom vanavond om 12 uur naar het strand, dan zal je eerste les beginnen," zeg ik terwijl ik me losmaak van zijn arm en mijn kamer in loop. Hij knikt, als teken dat hij het heeft begrepen.
Ik duik meteen mijn bed in, de wekker op mijn telefoon zet ik op twaalf uur. Een geluk is wel dat Noa altijd zo vast en diep slaapt, dat ze niet wakker te krijgen is, dus van die wekker ook niet. Daarna val ik in een rustige slaap.

Het rustige gezoem van mijn telefoon laat me wakker worden, iets waarna ik gelijk naar het strand loop.
Het rustige gezoem van mijn telefoon laat me wakker worden, iets waarna ik gelijk naar het strand loop.
Daar aangekomen is er niks meer van de donkere streek te herkennen, om het plekje waar ik gisteren stond, staan nu allemaal kaarsjes aangestoken in een kring. In het midden staat Laurens breed te glimlachen. Hij heeft er veel werk ingestoken, waar mijn mond dus ook van openvalt.
"Hey," zeg ik zo rustig als mogelijk is voor mij, maar in werkelijkheid voel ik mijn hart in mijn keel kloppen. Deze jongen verbaast me steeds meer, hij oogt als een klein, jong, onzeker jongetje, maar het tegendeel is waar. Dit is gewoon een hele leuke jongen.
"Zullen we dan maar beginnen?" Met zijn lieve ogen kijkt hij me aan, iets dat me doet smelten. Snel schud ik de gedachte van me af en richt me op dat wat echt belangrijk is, deze les.
Laurens heeft inmiddels plaats genomen aan de rand van de kring van kaarsen. De omgeving lijk te verdwijnen en plaats te maken voor een sprookjesachtige omgeving met prachtige kleuren. Mijn bewegingen lijken mooier dan ooit te voren te zijn, iets waar Laurens natuurlijk diep van onder de indruk is.

Samen lopen we weer terug, voor het eerst in mijn leven voel ik me op mijn gemak bij het tonen van mijn emoties en dat allemaal dankzij Laurens. De rest van de avond heb ik hem allerlei truckjes geleerd die hij kan gebruiken om met gevoel te dansen.
"Bedankt voor dit alles Demi," zegt hij terwijl hij mijn hand pakt en me om laat draaien.
"Geen da-" Ik kan mijn zin niet afmaken, want ik voel zijn zachte lippen plots op de mijne. Even verstijf ik, maar al snel herpak ik me en ga mee in de kus. Hij verplaatst zijn handen naar mijn wangen en ik leg vanzelfsprekend mijn handen in zijn nek. Net zoals bij Lucas die ene keer, voel ik ook bij Laurens de trilling door mijn lichaam lopen. Het voelt geweldig, vertrouwd en krachtig.
Maar ook aan dit prachtige moment lijkt een einde te komen en ik maak me voorzichtig los. Als ik opkijk naar zijn lieve gezicht, verschijnt niet dat van hem, maar dat van Lucas. Ik wrijf gefrustreerd in mijn ogen, wat uiteindelijk als gevolg heeft dat hij weer terug in Laurens verandert.
Ach ja, dat was de eerste keer.... Gaat vast wel over!

~ 1045 woorden ~
~ Verbeterd op 7-7-2015 ~