Met een bonkend hoofd word ik de volgende ochtend wakker, ik heb gisteren voor de eerste keer alcohol gedronken en dat heeft zich deze nacht dus in hoofdpijn omgezet. Maar als ik al hoofdpijn heb, hoe zal het dan wel niet met de rest gaan? David, Laurens en Lucas hebben minstens het dubbele van wat ik op heb, gedronken.
Het laat de pret die we gisteren hebben meegemaakt niet drukken, we hebben een geweldige dag gehad.
Noa, die inmiddels ook is wakker geworden, en ik kletsen stilletjes nog wat, totdat Rick opeens binnenkomt.
"Ik wil jullie wat laten zien, kom over een halfuur naar beneden."
Zonder er nog wat aan toe te voegen draait hij zich om en loopt weg. Verbaasd kijken Noa en ik elkaar aan, daarna stappen we het bed uit en gaan ons klaarmaken.
Even later lopen we naar buiten, de koude ochtendwind ruist langs mijn oren en doet me ergens verlangen naar het strand. De mooie lucht, die altijd blauw lijkt te zijn, de vogels die hun ochtendliederen met je delen en het minuscule, kietelende zand tussen je tenen.
Rick, die nog altijd voor ons staat, geeft een teken dat we hem moeten volgen. Giechelend kijken we elkaar aan en lopen achter Rick aan, die nog steeds niet laat merken wat hij van plan is.
Na een kwartiertje lopen, gaan we een groot bos in. Ik vraag me af waar we heen gaan, mijn vraag wordt al snel beantwoord met een prachtige plek. Het is een open plek tussen de bomen met een stromend riviertje. Er groeien prachtige bloemen in allerlei verschillende kleuren. Rick gaat tussen ons in staan en slaat om ons beiden een arm heen.
"Op deze plek kom ik iedere dag. Ik wil hem graag delen met mijn twee beste vriendinnen." Ontroerd staar ik van het riviertje naar Rick en bedank hem met een glimlach. De drang om naar het strand te gaan, is al veel minder. De rede hiervoor is deze geweldige plek, een plek waar ik ook helemaal te rust kom. Het geluid van de zee is ingewisseld voor een riviertje en het gevoel van het zand, heeft plaatsgemaakt voor de tientallen grassprietjes die onder mijn inmiddels blote voeten.
We blijven een tijdje geluidloos en verzonken in onze gedachten staan. De gedachte dat ik morgen van mijn vrienden gescheiden ben, is vervelend, maar voor mij niet het einde van de wereld. Deze twee vrienden voel zullen voor altijd bij me blijven. Dit hoeven ze niet te vertellen, maar ik voel gewoon dat dat zo is.
Die middag is een beetje saai, de jongens met hun katers liggen te slapen en Roos en Noa lezen een boek. Ik moet opeens terugdenken aan wat Joëlla gisteren heeft gezegd, 'Als je morgen niks te doen hebt, kom dan naar studio 1. Daar komen de kleine ballet auditanten auditie doen voor volgend jaar.' Dat gesprek wijst me er voor de zoveelste keer op dat dit dus niet alleen voor ons is, maar ook voor andere kinderen die hier naar de dansschool gaan. Het is maar een klein dingetje, maar het maakt de eer om hieraan mee te doen nog groter dan het al was. De gedachte dat het morgen misschien wel voorbij is, vind ik echt totaal niet leuk, maar ik weet de gedachte van me af te zetten door me te focussen op de plek waar ik nu naartoe ga, de dansstudio.
"Demi, wat fijn dat je er bent," klinkt de stem van Joëlla opgelucht, terwijl ik de studio binnenloop. Ik knik naar haar en richt me dan op de kleine kindjes voor mij, die op hun beurt glimlachend terugkijken.
Nadat Joëlla heeft gezegd dat de kinderen achter mij aan moeten lopen, volgen ze mijn lijnen en bewegingen. Ik begin met een rondje te rennen met een lintenstok, een stok met gekleurd lint eraan, in mijn hand, waarna ik stil sta en allerlei vormpjes maak. Het is geweldig om deze kinderen dit te zien doen, de één is weliswaar beter dan de volgende, maar ze proberen het allemaal.
Daarna gaan we naar de barre, waar ik me erover verbaas hoe lenig deze kinderen zijn. Om maar te vergelijken, sommige kunnen hun lichaam in hoeken bewegen, die ik niet eens kan.
Ik ga vooraan staan en doe wat basistechnieken voor die ze na moeten doen, Joëlla blijft maar rondjes om ons heen draaien, terwijl ze af en toe een nummer zegt die afvalt.
Uiteindelijk blijven er een paar mensen over die volgend jaar mogen terugkomen, vrolijk rennen die desbetreffende kinderen naar hun ouders toe om hen het goede nieuws te vertellen. Dit is hun eerste stap in de richting van een danscarrière, ergens herken ik mezelf in dit plaatje. Bij mij ging het ongeveer hetzelfde toen ik de leeftijd van hen had en kijk waar ik nu sta. Ik ben nooit zo heel snel trots op mezelf, maar nu stroomt er een geluksgevoel door mijn lijf, waar ik heel gelukkig van wordt.
~ 835 woorden ~
~ Verbeterd op 9-7-2015 ~
JE LEEST
Dancing in the rain (voltooid)
Romance"Demi, het meisje dat vleugels lijkt te krijgen als ze danst." Een benaming waar zij niet meer van opkijkt, het maakt haar beter. Alsof alles verdwijnt en zij daar alleen op het podium staat. Dit heeft ze altijd alleen gedaan, totdat ze hoort dat ze...
