Ken je dat gevoel dat je zo graag bij iemand wil zijn, maar dat diegene jou niet accepteert in het leven. Dat diegene je simpelweg niet goed genoeg vindt en dat je maar hoop blijft hopen op die dag dat hij naar je toe komt en je smeekt om terug te komen in zijn leven.
Ik ken dat gevoel maar al te goed door Lucas en Laurens.
Lucas laat me niet toe, hij lijkt me niet leuk genoeg te vinden of het komt doordat Sabrina me bij hem weghoudt. Maar ik wil het anders, ik wil hem niet zien met een ander, ik wil hem zien aan mijn zijde, als mijn vriendje. Als de persoon waar ik van kan houden en waar ik tot over mijn oren op verliefd ben.
Laurens is een heel ander verhaal, hij houdt me weg omdat ik Lucas heb gekozen boven hem. Ik begrijp ook wel dat hij me op afstand houdt, maar ik wil dat niet. Ik wil vrienden zijn, niet meer. Gewoon een vriend die aan mijn zijde staat.
Dit zou mijn ideaalplaatje zijn van mijn leven, waar deze twee dingen zijn opgelost en iedereen in vrede aan de selectie na de eerste twee maanden mee kan doen.
Met een sierlijke draai kom ik neer op de grond, die trilling die mijn voet opvangt is minimaal, de trilling die door mijn lijf schiet is echter groter. Die trilling komt van hem, Lucas. Zijn warme, zachte handen om de mijne geklemd, het moment lijkt eeuwig te duren, maar voordat ik het door heb staat Sabrina al weer voor ons neus.
"Sabrina ik kom er zo aan, ik wil nog even wat doen," zegt hij nors tegen haar.
Verbaasd kijk ik naar de jongen en het meisje voor mij, het stelletje dat een tijdje geleden niks liever wilde dan elkaar en nu zijn ze zo apart en voelen ze niet meer als een eenheid.
Langzaam knikt ze, terwijl ze mij een waarschuwende blik geeft, iets waarna ik haar er één terug geef. Daarna loopt ze arrogant naar haar vriendinnen toe en laat Lucas en mij alleen achter in de studio.
"Waarom ga je met haar?" Die vraag glipt opeens door mijn lippen, ik loop er al weken mee rond, maar ik heb nooit de kans gekregen om het te stellen. En nu wanneer hij eindelijk me wil praten, stel ik zo'n vraag.
"Ik weet het niet, oké." Boos loopt hij weg, mij alleen achterlatend.
Dat heb ik weer lekker verpest, waarom maak ik nou altijd van die domme opmerkingen als ik het niet kan gebruiken? Nu had ik eindelijk de kans om met hem te praten en laat ik het zo door mijn vingers glippen? Ik begrijp soms echt helemaal niks van mezelf.
Langzaam beweeg ik me voort naar het strand, de regendruppeltjes vallen in grote getale op mijn blote armen, wat ervoor zorgt dat niemand hier is. Maar voor mij is dit de perfecte gelegenheid om te dansen, naar mezelf te gaan en te voelen wie ik echt ben. En boven alles antwoorden vinden op mijn vragen hoe ik het met Lucas en met Laurens moet doen.
Ik voel me vrij wanneer ik op het strand loop, de wind door mijn haren, de zandvlagen die tegen me aanwaaien, het voelt rustgevend. Mijn armen zwaaien in het rond en mijn benen bewegen zich in lijnen waarvan ik niet eens wist dat ik het kon.
Op het moment dat ik bij mijn diepste gevoel ben, weet ik het opeens zeker. Ik kan niet met Lucas gaan, als hij dat uiteindelijk zou willen, dat kan ik niet maken tegenover Laurens. Het beste is om vrienden te worden met hen allebei. Ik maak mijn dans af en voel me opgelucht, eindelijk weet ik wat ik moet doen, hopen dat zij beiden geen roet in het eten gooien.
Wanneer ik terugloop merk ik opeens iemand op, op precies dezelfde plek als Laurens een tijdje geleden stond. De persoon komt tevoorschijn en aan de contouren van zijn lijf herken ik hem meteen, Lucas.
"Het is uit," zegt hij.
Stomverbaasd kijk ik hem aan, "Wat?"
"Je had gelijk, ze past niet bij mij."
Niet wetend hoe te reageren, houd ik mijn mond maar. Ik weet niet of hij nu blij, boos of verdrietig is.
"Dansen?" vraagt hij na een lange stilte.
Ik knik en steek mijn hand uit. Hij pakt hem zelfverzekerd en stevig vast, als een grote, sterke leeuw die zijn kindjes beschermt en altijd voor ze vecht.
We dansen rondjes, draaien pirouettes en bovenal komen we dichter tot elkaar, alsof al die tijd dat we apart van elkaar hebben geleefd, nu samen komt.
Nu we dit ervaren weet ik twee dingen zeker.
Één: Wij zijn absoluut klaar voor de selectie na de eerste twee maanden.
En twee: Wij horen bij elkaar, maar pas wanneer het lot bepaalt dat de tijd daar is en tot die tijd zijn we vrienden, beste vrienden.
~ 830 woorden ~
~ Verbeterd op 8-7-2015 ~
JE LEEST
Dancing in the rain (voltooid)
Romance"Demi, het meisje dat vleugels lijkt te krijgen als ze danst." Een benaming waar zij niet meer van opkijkt, het maakt haar beter. Alsof alles verdwijnt en zij daar alleen op het podium staat. Dit heeft ze altijd alleen gedaan, totdat ze hoort dat ze...
