Het voelt nog steeds zo onwerkelijk om naar Spanje te gaan, iets waar ik zoveel zin in heb. Het vooruitzicht om drie maanden lang met Lucas, Laurens en Noa optrekken, doet me verlangen. Maar voordat ik aan dit geweldige avontuur kan beginnen, moet ik eerste mijn examens maken, iets wat erg tijdrovend is en waardoor ik dus niet zo veel tijd meer heb voor het dansen.
Ik zit nu al een hele tijd over mijn wiskundeboek gebogen, waarom heb ik een twee jaar geleden toch voor Wiskunde-B gekozen, A was velen malen makkelijker geweest, althans als ik uit mag gaan van de ervaringen die Noa ermee heeft.
Ik buig me weer terug over de stof, totdat mijn telefoon afgaat.
"Met Demi."
"Hey, met Lucas, ken je dat verlaten schuurtje aan de rand van de stad?"
"Eh ja."
"Kom daarheen."
"Sorry, maar dat gaat echt niet lukken. Ik moet leren."
"Ah, kom op. Het is maar heel even, ik wil je wat laten zien."
De nieuwsgierigheid wint het van mijn wilskracht en ik laat me toch overhalen.
Al vrij snel kom ik op een afgelegen, verlaten terrein. Het ziet er oud en vies oud, iets wat het wel een beetje een spannende factor geeft. Het grasveld ervoor verbindt deze plek met de deur, iets waar ik dus snel overheen loop.
Ik kom binnen in een grote zaal, het ziet er gezellig uit. De muren zijn blauw geverfd met allerlei graffiti erop gespoten. Aan de andere kant een klein podium met een aantal stoelen ervoor, degene achter die gitaar speelt herken ik uit duizenden, Lucas.
Omdat ik eerst nog even wil genieten van de prachtige klanken die vanuit de voorkant van de ruimte komen, kruip ik weg achter een stoel. Lucas en een zwartharige jongen spelen gitaar, een bruinharige jongen speelt op het drumstel, terwijl er een klein, tenger meisje begint te zingen. De klanken verlaten prachtig haar mond. Het klinkt geweldig, zachtjes begin ik mee te neuriën en voor ik het weet sta ik zelfs te zingen. De jongens en het meisje krijgen mijn aanwezigheid in de gaten en abrupt houd ik mijn mond. Ik kom aarzelend achter de stoel vandaan en Lucas' ogen beginnen meteen te glinsteren als hij me ziet, of lijkt dat maar zo. Diezelfde glinstering verschijnt in mijn ogen. Terwijl mijn hart er bijna uitklopt, loop ik voorzichtig naar ze toe.
"Demi!" roept hij vrolijk.
"Hey," zeg ik aarzelend en staar een beetje naar de grond. Hij komt op me afgelopen en trekt me mee aan mijn arm.
"Jongens, dit is dus Demi." Verlegen geef ik de jongens een hand, Lucas stelt de bruinharige voor als Casper, de andere jongen als Rico en het meisje als Isa.
"Dus jij kan zo goed zingen?" vraagt Rico, terwijl hij me onderzoekend aankijkt.
"Ja, dat heb je toch net gehoord," zegt Lucas rollend met zijn ogen.
Nog voor ik het kan tegenhouden, drukt hij een microfoon in mijn handen. Overdonderd sta ik plotseling op het grote podium.
"Ken je het liedje, 'Human' van Christina Perri?" vraagt Isa aan mij. Ik knik en de jongens beginnen te spelen.
Even weet ik niet wat ik moet zingen, maar dan rollen de woorden vanzelf uit mijn mond, om nog beter te gaan zingen sluit ik mijn ogen en verplaats mezelf in het liedje. Ik zing met alles wat in me zit en leg al mijn gevoel in het liedje.
Als de laatste toon uit de gitaar van Lucas klinkt, open ik langzaam mijn ogen. Ik zie vier paar ogen naar mij kijken en langzaam beginnen ze te praten.
"Jullie klinken ook geweldig samen," zegt Casper blij. Ik haal opgelucht adem en kijk links van mij waar Isa nog steeds staat. Ze ziet er vrolijk uit, iets in haar lijkt tevreden te reageren dat ze niet alleen met de jongens is.
We herhalen alles nog eens en doen dan nog wat andere liedjes, totdat Lucas vraagt of ik even meeloop. Van mijn stuk gebracht lijk ik eerst te bevriezen, maar realiseer me dan dat ik Lucas moet volgen naar de ruimte waar hij heenloopt. Hij laat me binnen in een kleine ruimte achter het podium.
"Demi, ik wil je wat vragen..." Ik houd mijn adem in, stiekem hoop ik zo dat hij me mee uitvraagt.
"Ik..eh..ik wil zeggen dat..eh-" Hij wordt afgekapt door Rico die in de deuropening verschijnt. "Doet ze het nou?" Vragend kijk ik Lucas aan.
"Of je bij ons in de band wilt," zegt hij uiteindelijk. Dit moment wordt ook weer verstoord, maar dit keer door mijn telefoon. Zuchtend neem ik open krijg een huilende Noa aan de lijn.
"Demi, Jurgen...Het is uit," stottert ze.
"Blijf waar je bent ik kom er nu aan," zeg ik, waarna ik snel ophang.
"Ik moet weg, ik bel jullie nog wel," ik wacht niet op een antwoord en ren meteen naar mijn fiets toe. Ik voel de boosheid tegen Jurgen opborrelen in mijn lichaam, niemand dumpt zomaar mijn beste vriendin.
~ 838 woorden ~
~ Verbeterd op 1-7-2015 ~
JE LEEST
Dancing in the rain (voltooid)
Roman d'amour"Demi, het meisje dat vleugels lijkt te krijgen als ze danst." Een benaming waar zij niet meer van opkijkt, het maakt haar beter. Alsof alles verdwijnt en zij daar alleen op het podium staat. Dit heeft ze altijd alleen gedaan, totdat ze hoort dat ze...
