Dancing in the rain (voltooid)

- Hoofdstuk 20 -

"Demi," roept iemand achter mij als ik op mijn kamer zit, voordat ik het weet heeft iemand zijn armen om me heen gelegd. Als ik me omdraai kijk ik in de ogen van Noa. "Noa," roep ik terwijl ik haar knuffel. Achter haar zie ik Roos en David ook staan. Natuurlijk krijgt Roos ook een knuffel en David een simpele 'hoi'. "Demi, kom mee, er zijn nog veel meer mensen."
Met z'n allen lopen we naar beneden waar ik vrolijk word begroet door mijn moeder. Aan de andere kant van de kamer zie ik dat Lucas zijn vrienden en familie zijn gekomen en hetzelfde geldt voor Rick.
Ik loop richting mijn moeder en spring in haar armen, de tranen branden ook gelijk weer achter mijn oogkassen. Ik kan er niks aan doen als ze even later over mijn wangen stromen.
Na mijn moeder is Isa aan de beurt, "Isa," zeg ik snikkend terwijl ik mijn hoofd tegen haar schouder laat rusten, ze streelt zachtjes mijn rug. Isa is de enige die ik thuis nog veel heb gesproken na het voorval met Lucas, ik heb alleen mijn deelname aan de band teruggetrokken, dat wilde ik niet meer.
We kletsen nog even bij, we hebben elkaar immers al meer dan drie maanden niet gezien. Ook Rico en Casper komen erbij staan. Ze vertellen enthousiast over de band, ze hebben heel veel optredens mogen doen. Ik merk aan Lucas dat hij het erg ongemakkelijk vindt om deze verhalen te horen, immers maakt hij ook deel uit van de band. Rico en Casper lijken het te merken, want kort daarna zegt Rico, "Maar wij zijn natuurlijk niks zonder jou, Lucas." Iets wat een glimlach op het gezicht van Lucas tovert.
Daarna ga ik iedereen voor naar boven om de kamers te laten zien. Omdat er een aantal kamers vrij zijn, mogen alle vrienden van ons hier ook slapen voor een nachtje. De ouders van Lucas, Rick en mij besluiten in een bungalowpark te gaan, zodat wij hier kunnen doen wat we willen.
Nadat we onze spullen hebben gepakt, gaan we op weg naar het strand. Iedereen wil natuurlijk van de zon, de zee en het strand genieten in dit prachtige Spanje.

Die avond lig ik rond tien uur op bed, al mijn vrienden zijn nog aan het feesten, afgezien van Lucas, Rick en ik. Wij gaan vroeg slapen, zodat we morgen fit genoeg zijn.
In tegenstelling tot Lucas, die heerlijk ligt te slapen naast mij, lig ik maar te rollen. Morgen is de grote dag, afgezien van dat ik er helemaal klaar voor ben, kan ik de slaap niet vatten. Steeds als ik een beetje indommel, word ik weer wakker van een nachtmerrie over mijn dans die mislukt, over dat ik heel hard val of over dat ik mijn danspasjes vergeet. Naast me zie ik dat Rick ook niet kan slapen, hij beweegt de hele tijd met zijn handen en probeert de pasjes in zijn hoofd te herhalen.
Opeens verschijnt er iemand in de deuropening, Noa.
"Waarom slapen jullie nog niet? Nou kom dan maar even mee," zegt ze terwijl ze ons wenkt. Ik trek een trainingsbroek en een vest over mijn pyjama heen en loop richting de deur.
"Noa, waar gaan we naartoe?" vraag ik zachtjes om Lucas niet wakker te maken. Ze legt haar vinger tegen haar lippen en loopt, met ons achter haar aan, weg.
Na een tijdje te hebben gelopen, herken ik de weg. We gaan naar het plekje waar Rick mee naartoe heeft genomen, de dag voor de eerste twee maanden om waren.
Rick herkent het duidelijk ook, want hij begint steeds sneller te lopen. Voor ik het weet sta ik weer op die mooie plek, alleen is er nu wel iets anders. Er ligt een groot picknickkleed en een tentje. De tocht die tot nu zwijgend is gelopen, wordt onderbroken door Noa.
"Mijn beste vrienden, ik ben zo trots op jullie. Jullie kunnen dit! Ik heb er alle vertrouwen in. Jullie zijn de laatste tijd zoveel voor mij gaan betekenen, ik wil jullie nooit meer kwijt."
Tot tranen geroerd, staan we daar staan in deze mooie nacht. Met een prachtige hemel met sterren die me vertellen dat iedereen is verbonden, altijd en overal. Dit stukje natuur, zoals het hoort te zijn. Het is geweldig hier!

~ 809 woorden ~
~ Verbeterd op 9-7-2015 ~