Dancing in the rain (voltooid)

- Hoofdstuk 14 -

Maar het ging dus niet over, zelfs verkering nemen hielp niet. Elke keer als we wat samen doen, zie en voel ik Lucas. En dat nu al drie weken. Maar vertrouwen dat dit nog weg gaat, is heel klein.
Ik snap mezelf ook eigenlijk niet zo goed, dat ik nu niet gewoon blij kan zijn met me vriendje en jaloers moet worden op mijn player-danspartner die ook nog eens met mijn rivaal gaat.
De rivaal die me sinds onze opsluit-aanpak verdacht veel met rust heeft gelaten, ik vermoed dat ze een groter plan aan het bedenken is. Iets waar ze me zo hard en goed mee kan pakken, iets wat tot gevolg heeft voor mij dat ik heel erg op mijn hoede ben.

"Heey Demi, alles goed?" Ik knik naar Rick die voor me staat, maar tegelijkertijd met dat ik knik, voel ik twijfel. Iets wat Rick blijkbaar heeft gezien.
"Echt waar? Want zo klink je niet."
"Nee, dat is inderdaad zo," zeg ik aarzelend, "Wil je me helpen?"
"Ja natuurlijk, wat is er?"
"Laurens, hij..."
"Je voelt nog steeds wat voor Lucas," maakt Rick mijn zin af.
"Ja en nee, ik bedoel hij is heel lief en knap, maar Lucas is zo mysterieus en onbereikbaar."
"Luister Demi, als je liever bij Lucas wil zijn, zegt dat genoeg. Het is vreselijk, maar je zult het moeten uitmaken met Laurens."
Nu dringt het pas echt goed tot me door wat er aan de hand is, het is gemeen van me om Laurens voor de gek te houden, dat verdient hij niet. Ik moet eerlijk zijn!
"Bedankt Rick," zeg ik voorzichtig.
"Geen dank, succes ermee."

Alle tastbare dingen in mijn omgeving lijken te verdwijnen, terwijl de luchtweerstand me overeind houdt. Ik kan werkelijk niks normaals meer denken, het enige dat door mijn hoofd schiet is hoe ik dit ga vertellen. Van de nonchalant houding van daarnet is niks meer over, er is alleen nog een klein plasje Demi over. Hoe dichter ik bij onze verblijfplaats kom, hoe meer mijn benen beginnen te trillen.
Als ik eenmaal voor zijn deur sta, zijn er al meer dan honderd verschillende scenes door mijn hoofd gevlogen, één waarin hij begint te schreeuwen, één waarin hij moet huilen, één waarin hij me negeert en ga zo nog maar even door. De enige manier om hierachter te komen is door op zijn deur te kloppen en hopen dat Lucas er niet is.
Ik haal nog een keer diep adem en klop vervolgens op de deur.
"Oh hey demi, ik wilde net naar je kamer komen," zegt hij vrolijk.
"Eh ik wilde even met je praten."
"Wacht kom eerst even binnen, ik wil je iets laten zien," zegt hij, mij meetrekkend naar zijn bed, waar ik uiteindelijk plaats neem.
"Doe je ogen maar dicht," zegt hij en ik sluit met veel tegenzin mijn ogen. Ik voel iets kouds tegen mijn hals aankomen, iets wat heel veel weg heeft van een ketting. Ik hoop zo dat hij dat me niet gaat geven, maar hij doet het toch, waar ik achter kom nadat ik mijn ogen heb geopend. Het is een klein, zilveren hartje. Opeens wordt het gewoon te veel voor me en gooi ik mezelf helemaal op slot.
"En wat vind je ervan?"
"Ik moet je wat vertellen," zeg ik na een lange stilte, "Ik vind je aardig, maar ik deel gewoon niet dezelfde gevoelens. Ik ben hem nooit vergeten."
Laurens' blik verandert van blij naar verdrietig en vervolgens naar boos.
"Wie is die hij?" schreeuwt hij boos.
"Lucas," zeg ik aarzelend.
Die naam had ik beter niet kunnen zeggen, want net op dat moment loopt Lucas naar binnen.
"Jij durft wel hè, een beetje mijn meisje van me afpakken," zegt hij uitdagend tegen Lucas, terwijl hij Lucas maar duwtjes tegen zijn schouder blijft geven.
"Gast chill, ik heb geen flauw idee waar je het over hebt," reageert Lucas.
Dat had hij beter niet kunnen zeggen, want Laurens springt boven op hem en slaat hem aan alle kanten. Ik sta verbijsterd toe te kijken, niet wetend wat ik moet doen.
Uiteindelijk lijk ik weer tot besef te zijn gekomen en been ik naar de jongens toe.
"Jongens stop," roep ik zo hard als ik kan.
"Laurens, hij is niet de schuldige, dat ben ik."
Nadat Laurens dat heeft gehoord, stopt hij en loopt de kamer uit.
"Waar ging dat over?" wil Lucas weten. Ik realiseer me opeens dat dit de eerste keer is dat hij weer normaal tegen me praat. Het voelt fijn om zijn stem weer te horen, maar ik ga er niet op in. In plaats daarvan loop ik weg.

Later die dag kan ik niet meer aan Lucas voorbij, Joëlla heeft aangekondigd dat we vandaag voor het eerst met onze danspartners moeten oefenen, wat dus zal betekenen dat ik met Lucas moet en dat dan ook nog met ballet, je kan het je niet erger voorstellen.
Met tegenzin trek ik mijn spitzen aan en loop ik naar Lucas toe. In het midden van de zaal staat hij te wachten, met Sabrina aan zijn zijde natuurlijk. Aan haar houding valt zoveel af te lezen, zelfverzekerd en onzeker tegelijkertijd, anders voordoen dan ze is en nog meer van zulk soort dingen.
"Oké, jongens en meisjes. Op beginposities," schelt de stem van Joëlla door de studio.
We hebben dit stuk inmiddels al zo vaak gedaan, dat ik het helemaal uit mijn hoofd ken. Althans ik ken het in mijn eentje, wat we tot voorheen ook alleen maar moesten doen, maar nu is het anders met een partner erbij. Dat heet vertrouwen en sterk zijn.
Ik sta op mijn plek met mijn hand uitgestoken, de hand die Lucas straks moet pakken om te beginnen. Lucas neemt mijn hand en meteen voel ik het. Dit is waar mijn hand thuishoort, bij deze jongen. Ik ga er alles aan doen om met hem te zijn!

~ 991 woorden ~
~ Verbeterd op 7-7-2015 ~