Stilletjes zit ik op het strand, kijkend hoe de golven zich voortbewegen en op dit strand rollen. De regendruppeltjes op mijn arm, geven een mooie spiegel van mijn gevoel, verdrietig, leeg...
De temperatuur in mijn omgeving voelt warm genoeg om een duik te nemen. De golven laten me door het water heen glijden. Het doet me denken aan iets, een wijze les die mijn oma me altijd heeft verteld.
Mensen zeggen dat het moment voordat je doodgaat, je leven aan je ogen voorbijschiet. Dat je een fotoalbum krijgt van elk moment uit je leven, zodat je weet dat je hier was, dat je geliefd was, dat je bestond. Ik hoop zo dat dat waar is, ik hoop dat Rick heeft gezien hoe mooi zijn leven was. Dus die seconde tussen leven en dood, is al de tijd die hij had om gedag te zeggen....
Diep in gedachten doe ik wat ik altijd doe als ik in de zee ben, dansen. Ik dans op het ritme van de golven die op het strand kapot breken. Zonder dat ik het door heb is er iemand die mijn hand pakt en me begeleid door het water. Eerst denk ik dat het Rick is, maar als ik mijn ogen open, trek ik mijn hand snel weg.
Lucas staat voor me. "Wat doe jij nou weer hier," snauw ik naar hem.
Verdrietig kijkt hij me aan, "Ik kan het niet zonder jou, ik heb je nodig." Ik voel dat hij het met pijn in zijn hart zegt.
"Maar waarom doe je het dan toch?" zeg ik wat rustiger.
"Snap je het dan nog niet, ik doe dit voor hem! De dag voor hij dood ging heeft hij tegen me gezegd dat wat er ook gebeurt ik altijd moet dansen en dat is waarom ik het doe." Verbijsterd kijk ik hem aan, het was niet egoïstisch, hij deed dit voor Rick.
Ik loop naar hem toe en kijk hem recht in zijn ogen aan, "Het spijt me Lucas."
Waarop hij reageert, "Ik begrijp jou gewoon niet, hij was je beste vriend en jij stopt met datgene waar je echt het allerbeste in bent, zou hij dit hebben gewild?"
"Nee," fluister ik zacht.
"Dankjewel Lucas," zeg ik als ik hem weer loslaat.
"Ga nu maar snel, anders ben je te laat."
"Nee," zegt hij zelfverzekerd, "Ik ga niet dansen met die trut van een Sabrina, ik ga alleen als jij met mij danst" en zachtjes voegt hij er nog aan toe: "Doe het voor Rick, hij verdient dit." "Ja," zeg ik.
Samen rennen we richting het dansgebouw. Ik ren snel naar de kleedkamer om me te douchen en om te kleden. Onderweg kom ik Noa, Laurens en David tegen. Na een korte uitleg, trek ik ze mee richting mijn kleedkamer. Sabrina staat daarbinnen en wanneer ik binnenloop staat ze natuurlijk weer over mij te roddelen.
"Wat is er met mij?" Zeg ik.
"Oh, onze kleine ballerina is toch nog gekomen. Hoe komt het, heeft Rick je toegesproken?" Een brok komt in mijn keel, maar die emotie wordt al snel omgezet in woede.
"Ik heb tenminste iemand gehad die echt om me gaf, zou je ook eens moeten proberen! Oh wacht, jij hebt geen hart dus dat gaat wel heel moeilijk worden." Een fijn gevoel gaat door mijn lichaam, ik heb eindelijk eens wat teruggezegd. Ik ben haar zo ontzettend zat, ze kan altijd maar alles doen bij me en zeggen over en tegen me.
"Oh en dat duet met Lucas kun je vergeten, Ik doe dat nu," voeg ik er nog aan toe. "Dat had je gedacht," zegt ze boos terug. Laurens en David pakken haar samen op en lopen met haar naar buiten, terwijl ze hevig protesteert. Haar 'vriendinnen' weten niet wat ze moeten doen en lopen uiteindelijk ook maar weg.
Dan blijven Noa en ik nog over, ik ga me snel omkleden, terwijl Noa de make-up en haarspullen klaar legt. Na het douchen loop ik het kleedhokje in en trek het witte jurkje met strepen en vlakken in verschillende kleuren. Nadat Noa mijn heeft opgemaakt, bekijken we samen het mooie resultaat. Ze geeft me een dikke knuffel en samen lopen we de kamer uit. Ik loop richting de kleedkamer van Lucas en klop op de deur.
Al snel verschijnt hij in de deuropening, hij draagt een zwart shirt met een colbertje erover en een zwarte broek. Met zijn ogen bewondert hij mijn lichaam, hij heeft het jurkje wel eens gezien, maar hij heeft het nog niet bij mij aan gezien.
Hij pakt mijn hand en samen lopen we richting het podium, het applaus voor onze voorganger klinkt al.
De lichten gaan uit en samen lopen we het podium op, terwijl ons decor ook het podium op wordt gereden. We staan nog even samen en vlak voordat we moeten beginnen, fluistert hij, "Geniet ervan en doe het voor Rick." Ik knik en loop naar het decor, waar ik voor ga staan. De print op mijn jurkje komt overeen met de kleuren op het decor, samen stelt het een schilderij voor. Lucas speelt een zakenman die het te druk heeft om te leven. Ik moet hem laten zien hoe mooi het leven is. Ik speel dus een schilderij dat tot leven komt. Ik sta tegen de wand aan, terwijl Lucas binnen komt met een koffertje in zijn handen. Hij gaat op het bankje dat voor me staat zitten en neemt een papier in zijn handen. Als levend schilderij kom ik tot leven en loop vloeiend naar hem toe. Ik trek het papier uit zijn handen en kijk hem recht in zijn ogen aan. Vanaf dit moment begint de dans echt en ik geniet helemaal, ik moet alle mooie dingen aan het leven laten zien.
Normaal gesproken dans ik deze dans zonder te huilen, maar nu kan ik mijn tranen niet binnenhouden, alles doet me zo denken aan Rick. Deze emotie maakt de dans nog geloofwaardiger en ik ga alleen maar beter dansen. Ik zie ook aan Lucas dat hij het er moeilijk mee heeft en halverwege de dans beginnen de tranen ook in zijn ogen te komen.
Als het filmpje klaar is, wordt het decor weer terug geschoven. 'Het schilderij' heeft 'de zakenman' laten inzien hoe mooi het leven is en gaat weer terug in haar schilderij. De tranen stromen inmiddels over mijn wangen als ik weer terug in mijn schilderij ga staan. De laatste klanken van het liedje klinken en ik sluit mijn ogen.
Al snel na het liedje begint iedereen te klappen en ik open mijn ogen en samen met Lucas loop ik naar voren toe en we maken een buiging. Dit was echt de beste dans die ik ooit heb gedanst. Gelukkig lopen Lucas en ik het podium af, waar we luidruchtig worden opgevangen door onze vrienden. Ze vonden het echt heel goed. Na alle lieve reacties van onze vrienden, trekt Lucas me naar zich toe. Hij slaat zijn armen om me heen en brengt zijn hoofd dichter bij de mijne. Voor ik het weet belanden zijn lippen op de mijne, de trilling van een halfjaar geleden is terug, zachtjes zoen ik terug terwijl ik mijn armen in zijn nek leg en hij de zijde verplaatst naar mijn wangen. Het moment voel magisch, echt. Het voelt of alles op z'n plek valt. Hij houd van mij en ik van hem, eindelijk.
Als hij me loslaat, fluistert hij, "Ik houd van je, Demi, ik heb nooit anders gedaan."
"En ik van jou."
Gelukkiger dan ooit, loop ik naar mijn kleedkamer en kleed me om. Dan lopen we naar de zaal en genieten we nog van de andere optreden van andere mensen.
Na een paar uur is Laurens aan de beurt met zijn solo, ik ben heel erg benieuwd wat hij gaat doen. Hij heeft immers de plek van Rick ingenomen, dus hij moet het wel heel goed doen. Ik zie hem het podium oplopen met een microfoon, hij gaat aan de voorkant van het podium staan.
"Beste mensen, mijn vriend Rick had hier eigenlijk moeten staan. Ik ga de solo doen die hij anders had gedanst." Hij gaat met zijn rug en zijn armen gespreid naar het publiek staan aan de achterkant van het podium. Er verschijnt een filmpje en al snel klinkt de warme stem van Rick door de zaal.
"Elke danser weet dat techniek niet genoeg is voor een perfecte dans, we moeten weten waarom we dansen. Voor mij is dat om me verbonden te voelen, verbonden met alles wat ik heb." Dit 'zegt' hij terwijl Laurens opspringt, zich omdraait, naar de voorkant van het podium glijdt en gaat daar zitten. Het filmpje gaat door, het zijn allemaal fragmenten van danstrainingen van de laatste weken. Dan staat Laurens vloeiend weer op en naar ons in de zaal roept, "Kom, laten jullie me dit alleen doen?" Gezamenlijk staan we op en lopen richting het podium. We klimmen er allemaal op. De jury kijkt ons raar aan, ik snap het best wel. Het is vast een raar gezicht om Noa, Roos, Laurens, David, Lucas en ik op het podium te zien dansen. Samen doen we een dans die we ergens aan het begin van het jaar geleerd hebben, de lievelingsdans van Rick. Het filmpje speelt zich nog steeds achter ons op het scherm af. Op het einde doen we een groepsknuffel en terwijl we dat doen, geeft Laurens een knikje naar iemand van de regie. Hij drukt ergens op en voor ik het weet, vallen er tientallen ballonnen op ons hoofd. Iedereen voelt zich heel erg gelukkig. Ik voel me heel sterk, alsof ik er nu weer tegen kan met mijn vrienden om me heen. Met zijn allen kijken we naar de prachtige, laatste beelden die zich achter ons nog steeds afspelen. Als laatste komt Rick in beeld, hij springt op en doet een spagaat in de lucht. Van achter hem zie je de zon ondergaan. Met zijn allen genieten van dit stukje en vooral van het laatste shot. Het beeld stopt en blijft hangen op Rick met een glimlach op zijn gezicht, ik krijg er tranen van in mijn ogen. Dit is zonder twijfel de mooiste foto die ik van Rick heb.
Een ander land heeft gewonnen, maar wij weten dat wat wij deden echt was. Wij geloofden onze dans en het was zo'n mooie ervaring die mij echt heeft veranderd. Ik ben niet langer meer een klein vogeltje die bang is om haar vleugels te spreiden tijdens het dansen, het vogeltje is gevallen, veel te vaak. Ik ben nu het meisje wat danst met haar voeten op en grond en haar ogen open.
Met een tevreden gevoel zit ik op het strand, hier ben ik heel erg veel geweest de laatste tijd. Zachtjes tikt de regen op mijn lichaam, totdat ik die ene stem hoor. Ik draai me om en kijk recht in de grijsbruine van Lucas, "Zwemmen?" vraagt hij. Ik hoef niks anders te horen, alleen dag ene woord. Samen lopen we naar de zee toe en rennen het water in. Als we tot onze middel in het water staan, steekt Lucas zijn hand uit en ik pak deze. Hij begeleidt me door het water en samen dansen we een stuk dat we dit jaar hebben geleerd. De regen tikt nog steeds tegen ons aan, het is geweldig. Ik dans beter dan ik ooit gedaan heb en ik weet zeker dat Rick op dit moment vanuit de hemel op me neerkijkt. Hij zal er altijd voor me zijn, dat weet ik zeker!
Hij danste altijd om zich met mensen verbonden te voelen, maar dat hoeft nu niet meer, hij zal altijd in mijn hart blijven zitten, bij iedere dans die ik dans. Dat is waarom ik in dit leven ben, dat is waarom ik dans.
~1971 woorden ~
~ Verbeterd op 9-7-2015 ~
JE LEEST
Dancing in the rain (voltooid)
Romance"Demi, het meisje dat vleugels lijkt te krijgen als ze danst." Een benaming waar zij niet meer van opkijkt, het maakt haar beter. Alsof alles verdwijnt en zij daar alleen op het podium staat. Dit heeft ze altijd alleen gedaan, totdat ze hoort dat ze...
