Dancing in the rain (voltooid)

- Hoofdstuk 12 -

Wachtend op de anderen, zitten Roos, Noa en ik te wachten, wij zijn al klaar met aankleden en we hebben de jongens tijdens het eten beloofd om op ze te wachten. Wat we dus minstens al een kwartier zitten te doen. En dan te bedenken dat meisjes als langzaam worden bevonden, dit keer zijn het de jongens.
Na een tijdje komen Laurens, Rick en David naar ons toegelopen, terwijl David een sleutel rond zijn vinger draait. .
"Hè hè, daar zijn ze dan hoor," zegt Roos lachend. Ze lijkt zich al helemaal thuis te voelen in dit groepje, iets wat me goed deert. Ik vind het altijd vervelend om te merken dat iemand zich niet helemaal thuis voelt bij bepaalde mensen, maar zij schijnt hier gaan last van te hebben.
"Waarom denk je dat we zo laat zijn," zegt Laurens mysterieus wijzend naar de sleutel rond Davids vinger.
"Jullie hebben haar toch niet opgesloten in haar kamer hè?" vraagt Noa.
"Nee, natuurlijk niet. Dat zouden we toch nooit doen," zegt Rick zo schijnheilig mogelijk.
Iedereen begint zachtjes te gniffelen, iets wat al snel over gaat in gelach.
"Zullen we maar gaan dan?" stel ik voor als we uitgelachen zijn.
Vrolijk loopt iedereen naar beneden en daarna naar buiten. We moeten een paar straten door en dan staan we voor een enorm gebouw met glazen ramen aan weerszijden en een prachtig, wit standbeeld in de vorm van een zwaan. Deze zwaan heeft heel wat gelijkenissen met het gebouw, het dak lijken twee enorme vleugels te zijn. Ik zou nog wel uren naar deze plek kunnen kijken, maar helaas laat de tijd dat niet toe en Noa trouwens ook niet, want die trekt me mee naar binnen.
In de grote zaal waar je binnenkomt, staan een aantal tafels met wat te drinken erop, door een mevrouw worden we verzocht hier te wachten. De zaal stroomt langzaam vol en als we met zijn dertig zijn, begint de mevrouw te praten. Mijn verwachting was de Engelse taal, maar tot mijn verbazing spreekt ze Nederlands.
"Hallo jongens en meisjes, ik ben Joëlla en samen met Manuel ga ik jullie helpen."
Een vriendelijke man naast haar kijkt ons aan en ook hij stelt zichzelf voor. Daarna neemt hij het woord over.
"Ik vind het heel erg knap dat jullie allemaal al zover zijn gekomen, helaas mag er aan het eind van deze drie maanden maar één solist en één duo optreden bij de danswedstrijden tegen Europa, maar zover zijn we nog lang niet, eerst deze tijd overleven. Jullie hebben allemaal hele verschillende stijlen van dans, daarom volgen jullie de eerste twee maanden allerlei lessen van verschillende stijlen, HipHop, Modern, Ballet, Jazz en Tapdans. Na twee maanden worden jullie uitgebreid besproken en kiezen we de vijf beste duo's en solo's. Voor degenen die blijven gaan we de laatste maand jullie solo of duet verder uitwerken en komen we uiteindelijk op een definitieve dans. De dans kan uiteraard heel erg afwijken van wat je normaal gewend bent om te dansen."

Vandaag is onze eerste les HipHop, iets wat ons natuurlijk optimaal tevreden stelt. Met de groep die uit dertig jongens en meisje bestaat, lopen we naar de desbetreffende studio. "Sabrina, Loïs, Gerard, Noa, Lucas, Laurens en Demi, jullie mogen voorin komen staan." "Degenen die normaal gesproken deze stijl dansen, mogen de eerste paar lessen vooraan staan," licht Manuel toe.
Joëlla en Manuel doen om de beurt een stukje voor, wat wij dan moeten nadoen. Ik vind het heel leuk om ook eens van iemand anders les te krijgen en andere dingen te leren.
Halverwege de les, komt er iemand binnen gelopen, ik herken haar meteen aan de boze blik die ze me schenkt.
"En wie ben jij," vraagt Joëlla vriendelijk.
"Ik ben Sabrina," zegt ze met een fake glimlach op haar gezicht.
"Wel Sabrina, laat ikje dit duidelijk maken. Volgende keer ben je op tijd of je komt er niet meer in," zegt ze dit keer bozer en met meer energie erachter.
"Ma-"
"Niks mee te maken, ga daar staan en ik wil niks meer van je horen."
Ze knikt en loopt naar haar aangewezen plek, waarna wij allemaal moeten gniffelen. Als ik weer verder wil dansen, zie ik dat Lucas naar me kijkt. Ik kijk ook naar hem en ontvang een 'waarom-blik.' Ik negeer het en richt me weer op de danspasjes.
De tijd vliegt om en samen loop ik even later met mijn vrienden naar de volgende les, Modern. Dit is het ding van David en ook hij mag helemaal voorin gaan staan. Deze les vind ik niet zo heel erg leuk, maar ik zie nog meer op tegen de volgende les, ballet.
Ik heb vroeger met mezelf een afspraak gemaakt, dat het niet goed is om aan iedereen je gevoel te laten zien. Het maakt je zwak en een makkelijke prooi. Wat ik dus doe tijdens ballet is heel slecht, veel te oppervlakkig en zonder controle. Maar gelukkig zijn er ook mensen die het niet kunnen, dus ik val niet zo heel erg op.
Na al deze lessen zijn we vrij en mogen we doen wat we willen. We besluiten een rondje te maken door dit gebouw, immers zijn er ook gewoon normale lessen bezig. Al snel komen we bij een lokaal waar ballet wordt gegeven en ik blijf achter het raampje kijken naar een meisje dat gelijk mijn aandacht trekt. Ze danst werkelijk de sterren van de hemel. Ergens in haar zie ik mezelf, die vroeger ook zo genoot van alle expressie die je ermee uit kan drukken met dansen.

Als ik die avond in mijn bed lig, kan ik de slaap niet vatten. Ik lig maar te draaien en te rollen, na dat meisje te hebben zien dansen vanmiddag, doet iets me opeens heel erg verlangen naar ballet. En dan niet de vorm die ik tijdens de lessen dans, maar gewoon het pure, mooie emotie tonen.
Voorzichtig sla ik de deken van me af en stap ik uit mijn bed. Ik pak een trui uit de kast en trek die over mijn hoofd aan en vervolg mijn weg daarna naar het strand.
Mijn tenen die het strand raken, nadat ik mijn schoenen heb uitgedaan, zijn meteen in hun element, waarna ook vrij snel mijn lichaam meegaat in de dans. Mijn handen voelen zich vrij om te bewegen en draaien prachtige rondjes, mijn voeten lijken de dans aan te kunnen, want ze voelen betrouwbaarder dan ooit tevoren. Ik eindig mijn dans door een rondje te draaien en dan sierlijk neerkom.
"Wow, dat was geweldig Demi, waarom liet je dat niet zien in de klas?" zegt een stem achter mij.
Verschrikt draai ik me om en kijk in de ogen van Laurens, hij glimlacht lief naar me.
Verlegen kijk ik naar de grond, natuurlijk was het niet de bedoeling dat hij dit zou zien, ik wil niet dat iemand dit ooit te zien krijgt.
"Jij hebt dit nooit gezien en je gaat het nooit tegen iemand zeggen," zeg ik boos tegen hem, waarna ik me omdraai en terugloop.

Ik wil niet zwak overkomen, ik wil sterk zijn!

~ 1189 woorden ~
~ Verbeterd op 6-7-2015 ~