MUZMERAT

MUZMERAT Bölüm 5: SEÇİM

   MUZMERAT Bölüm 5: SEÇİM

"Hazal sen odama gel."

Emir Bey'in yaptıklarından sonra Polat Bey'in orada olduğunu unutmuştum.

Gerildim.

Beni neden çağırıyordu ki şimdi?

.

.

.

Sözlerinden sonra hiç beklemeden asansöre doğru ilerledi. Bende gerginliğimi saklamaya çalışarak kendime sakin olmam gerektiğiyle ilgili telkinler vermeye başladım. Ayakta dikilmenin bir faydasının olmayacağını anlayınca elimdeki çantamı ve ceketimi masama bırakıp hiç beklemeden bende onun peşinden ilerledim.

Yeliz ve Emre de merakla bana bakıyorlardı. Aslında haklılardı bir bakıma. Dün işe girmiştim ve patron bugün beni odasına çağırıyordu. Onlara gergin olduğumu belli etmemek için bir gülüş sundum. İnanmalarını umdum.

Hızla adımlarla asansöre bindim ve Polat Bey'in katına çıktım. Kapıya ilerledim ve girişteki sekretere kısa bir bakış attım. Polat Bey geleceğimi haber vermiş olmalı ki genç kız bana "Girebilirsiniz Hazal Hanım" dedi. Bende beklemeden kapıyı iki kere tıklattım. İçeriden aldığım "Gir" komutuyla gerginliğimi kapının arkasında bırakmayı umarak içeriye girdim.

Polat Bey çoktan masasına oturmuş önündeki dosyaya birkaç not alıyordu. Odası tamamen açık renklerle dizayn edilmişti ve girer girmez insanın zihni açılıyordu. Odası çok temiz ve düzenliydi. Her şey o kadar yerli erindeydi ki sanki duvardaki tablo bir santim kenara kaysa o düzen bozulacaktı. Acaba Polat Bey takıntılı bir adam mıydı?

Benim girdiğimi görünce dosyayı kapattı ve elindeki kalemi masaya bıraktı.

"Geç otur Hazal."

Onun komutuyla eliyle gösterdiği misafir koltuklarına vakit kaybetmeden oturdum. O da bendeki bu sabırsızlığı fark etmiş olmalı ki hemen söze girdi.

"Dün bu odada olan olayı," eliyle tam olarak dün ona silah çekilen alanı gösteriyordu. "Hatırlıyorsun değil mi Hazal?"

"Evet Polat bey."

Verecek başka cevabım yoktu. Bu konuşmanın nereye doğru gideceğini merakla bekliyordum.

"Dün bu odada olan her şeyi unutmanı ve kimseye hiçbir şey söylememeni istiyorum Hazal. Beni anlıyorsun değil mi?"

Cevabımı beklerken biraz önce masaya bıraktığı kalemi alıp elinde ustalıkla çevirmeye başladı.

Ah Polat Bey. bunu söylemek için biraz geç kalmıştınız. Hoş erken söyleseydi de bir şey fark etmezdi. Çoktan amcama ve Görkem'e her ayrıntıyı anlatmıştım.

Yine yalan söyleyecektim.

"Anlıyorum Polat Bey." Oturduğum yerde daha dik bir pozisyon aldım. "Merak etmeyin kimseye hiçbir şey söylemedim, söylemem de."

Bana inanması için tam olarak gözlerinin içine bakıyordum. Yüzünde mimik oynamadı. Bu belirsizlik beni sinirlendirdi.

"Ortak bir noktada buluştuğumuza sevindim. Söyleyecek başka bir şeyin yoksa çıkabilirsin."

O kadar soğuk bir adamdı ki. Bazen nasıl bu kadar stabil olabildiğine hayret ediyordum.

Daha fazla oturmanın bir anlamı olmayacağını düşünerek yerimden kalktım ve arkamı dönerek kapıya doğru ilerledim. Tam kapıdan çıkacakken yeniden onun sesini duydum. Beklemeden tekrar ona döndüm.