Ben Baba Olamam / NaruSasu

"Sadece bizi sevmeni istedim."

Gözlerim hızla büyürken yüz hatlarımın gerildiğini hissedebiliyordum. Bütün gerçekler yüzüme sert bir şekilde çarparken nefes almayı bile unutmuştum. Beni kandırmıştı. Ben ona güvenirken o bana, bir acındırma öyküsü uydurmuştu. Bir insanın intiharına sebep olduğum için vicdanımla yüz yüze kalmamı sağlamıştı. Gözlerine sinirle baktığımda ürkerek geri çekilmişti. Kollarımi bedeninden çektiğimde titrek sesiyle fısıldadı "Özür dilerim. Çok özür dilerim..."

Kafamı gerçekleri yok etmek ister gibi hızla sallarken fısıldadım "Bana yalan söyledin. Aptalca bir acındırma hikayesini ayaklarımın önüne atıp hızla kabullenmemi sağladın. Ben sözde omega abin için vicdan azabı çekerken, sen... Yalancının tekiymişsin."

Kafasını hızla sallarken acıyla inledi. Elini omzuma sararken büyük hıçkırığının arasından fısıldadı "Sadece bizi sevmeni istedim. Gerçeği söylersem bana bir zorunluluk olarak bakmandan korktum. Hayatını mahveden omega olduğumu düşünmenden deli gibi korkmuştum. Naruto... Çok özür dilerim. Sadece seninle olmak istedim."

Elini omzumdan hızla ittiğimde burnumdan soluyordum. Onu deli gibi severken böyle davranmak acı veriyordu ama öylesine sinirliydim ki ne düşüneceği umurumda bile değildi. Güvenimi elleriyle binlerce parçaya ayırmıştı. Derin bir nefes alıp ayağa fırladığımda ürkek çıkan sesiyle mırıldandı "Ne olursa olsun beni hep seveceğini söylemiştin."

Televizyon ünitesine sert bir şekilde vurduğumda hıçkırarak koltuğa gömüldü. Gözlerimi sıkıca kaparken fısıldadım "Sözümün arkasındayım."

Titrek nefesleri kulağımda çınlarken bir de tekme attim. Sinirimi bir şeyden çıkarmam gerekiyordu ve sanırım şu an iş gören tek şey mobilyalardı. Sasuke inlemelerinin arasında mırıldandı "Lütfen dur. Kendine zarar vereceksin. Binlerce kez özür dilerim. Lütfen yapma."

Ateş saçan bakışlarımı hızla gözlerine diktiğimde bağırmıştım "Bana gerçeği söyleseydin seni yine severdim Sasuke! Gerçekten çok severdim!"

Sasuke hıçkırıklara boğulurken Boruto'nun ağlama sesi de bütün odayı doldurmuştu. Nasıl biriydim ben böyle? Hayatımdaki en değerli iki varlığı ağlatan pisliğin tekiydim.

Sinirlerime hakim olamıyordum. Bana yalan söylemişti. Beni kandırmıştı. Her gün gözlerimin içine bakarken, bana dokunurken, beni öperken... Elim kanayana kadar sağa sola vurmaya devam ederken Sasuke acıyla bağırmıştı "Yeter artık! Yapma!"

Yüzümü buruşturarak sizlayan elimi ovdum ve Sasuke'nin yaşlı gözlerine bakarak yutkundum. İtiraf etmeliydim ki... Bu yalancı omegayı hâlâ deli gibi seviyordum. Yalancı, hırçın, güzel... Ve benim.

Onları kabul etmeyeceğimi nasıl düşünebilmişti? Dışarıdan gerçekten pislik biri gibi mi duruyordum? Acaba birlikte olduğumuz gece ona nasıl davranmıştım? Aşırı içkili olduğumda umursamaz hayvanın teki olduğumu düşünürsek... Bundan yola çıkarsam onları kabul etmeyeceğimi düşünmesi normaldi.

Alakasız bir konu olsa da konuşmaya başladım çünkü ilki olup olmadığımı merak ediyordum "Benden önce hiç..."

Sözümü sert sesiyle keserek kestirip atmıştı "İlktin ve senden sonra da kimse olmadı."

İçim mutlulukla dolarken dudaklarımın kıvrılmasına engel olamadım. Onun ilki olmak... Sadece bana ait olduğunu bilmek. Mükemmeldi. "Sana sormuyorum bile, cevabı biliyorum." Dedi Sasuke fısıldayarak.

Gülüşüm hafifçe soldu. Evet, temiz bir geçmişim yoktu. Geçmişimden gurur da duymuyordum ama geçmiş geçmişti. Değiştiremezdim. Eğer geçmişi değiştirebilseydim hayatıma giren ilk ve son insanın Sasuke olmasını sağlardım.

Sasuke aceleci sesiyle konuşmaya başladığında aklım allak bullak oldu "Yanıyor! Naruto... Ateşi var!"

Çok garip ve yoğun bir duyguydu. Bugüne kadar asla gerçek anlamda korkmadığımı anlamama neden oluyordu.

Koltuğa doğru tek bir nefeste ilerledim ve ufaklığın başına dudaklarımı değdirdim. Yanıyordu. Bense deli gibi korkuyordum. Ufaklığa bir şey olma düşüncesi bile vücudumun buz tutmasına neden oluyordu.

Titreyen sesimle mırıldandım "Hastaneye gidiyoruz. Hemen"

Sasuke derin bir nefes alıp fısıldadı "Hayır... Oğlumu o yere götürmüyorsun. Evde kalalım. Soğuk bir duş ve biraz ateş düşürücüyle bunu halledebilirim."

Gözlerim kısılırken bağırdım "Ateşi varsa onu hastaneye götürmeliyiz! Ya dediklerin yetersiz kalırsa ve ufaklığın durumu daha da kötüye giderse?"

Sasuke ateş saçan gözlerini üzerime diktiğinde zehir kadar keskin sesiyle fısıldamıştı. "Ona bir yıl bakan bendim. Çocuğumun ateşini nasıl düşüreceğimi biliyorum."

Kafamı hızla sallarken mırıldandım "Neden bir bebek gibi inat ediyorsun? Hastaneye götürelim ve bu işi doktorlara bırakalım."

Boruto'nun alnından öperken fısıldadı "Hastanelerden nefret ediyor ve ben de ona gereksiz bir sürü iğne batırmalarından nefret ediyorum."

Sanırım haklıydı. Çocukluğumu düşünüyordum da o iğnelerden ben de hep nefret etmiştim. Anlayışlı bir şekilde kafamı salladım. Daha fazla inat edemeyecektim.

O an düşündüğüm tek şey ufaklığın bir an önce iyileşmesiydi. Geri kalan her şey birden önemini yitirmişti.

Gene kisacik bi bolum

Bu arada bahsetmek istiyorum ki bazen isim karisikligi olabiliyor bunun nedeni hikayeyi benim yazmamam

Biliyorsunuz ki bu muptela yayinlari tarafindan basilmis bir kitap ve ben bunu narusasuya ceviriyorum o hikayede de karakterlerin orjinal adlari; narutonun jason, sasukenin sarah, borutonun austin, hinatanin lauren, kibanin da tex yani bazen isim karisikligi olabilir nedeni tamamen gozden kacirmam

Ayrica minato... Uzgunum...........