Melia's story

Κεφάλαιο 1: Η μετακόμιση

"Καίσαρααα, που πας;;;"  Αμάν αυτό το σκυλί! Μόλις του άνοιξα την πόρτα πήδηξε έξω και άρχισε να τρέχει. Ακόμη δεν φτάσαμε και θέλει να εξερευνήσει την περιοχή. Παρατάω το φορτηγό και τρέχω να τον προλάβω, να μην φάει κανένα άνθρωπο…  Ωχ! Πάει σε παιδική χαρά…

"Καίσαρα, σταμάτα…"

Άδικος κόπος. Ποτέ δεν με ακούει. Όπως στρίβω για να μπω μέσα στην παιδική χαρά το θέαμα που αντικρίζω με αφήνει άναυδη!

Ο Καίσαρας, το αγριωπό, λευκό μου πιτ μπουλ κάθεται ήσυχος και το κυριότερο αφήνει έναν άγνωστο κοντά του, να τον χαϊδεύει.. χα! Και παίζουν κιόλας… Ααα πάει χάλασε ο κόσμος!

"Πώς το έκανες αυτό;" Ρωτάω τον άγνωστο.

"Τι εννοείς;" Μου λέει και σηκώνει το κεφάλι να με κοιτάξει.. Ουάου! Είναι και ωραίος! Μπράβο Καίσαρα!

"Εεε, που σε αφήνει να τον χαϊδέψεις εννοώ", λέω χαμογελώντας "και μάλιστα με τόσο ενθουσιασμό. Αυτός δεν χωνεύει κανέναν!" προσθέτω.

"Ε, μάλλον εμένα με χωνεύει." λέει σηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους.

"Τώρα ήρθες στην γειτονιά μας;" λέει πλησιάζοντας με για να μου δώσει το λουρί του Καίσαρα στο χέρι.

"Ναι, προσπαθώ αλλά ούτε τα πράγματα δεν με έχει αφήσει ακόμη το τερατάκι μου να βγάλω". Γελάει.

"Μόνη σου μετακομίζεις;"

"Όχι με την μητέρα μου", κοιτάζω το ρολόι του κινητού μου,
"η οποία θα έπρεπε να είναι εδώ για να βοηθήσει αλλά μάλλον θα άργησε στη δουλειά".

"Θέλεις βοήθεια;"

"Ναι, αμε! Έχω κάτι πολύυυ ελαφριά κουτιά που περιμένουν να τα σηκώσω".

"Έλα πάμε", μου λέει και κατευθύνεται βιαστικά προς την έξοδο. Ο Καίσαρας τον ακολουθεί τραβώντας και εμένα. Το αγόρι το βλέπει και μου λέει:

"Μπορώ;" Ο Καίσαρας δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση, οπότε του δίνω πάλι το λουρί. Ας τραβάει αυτόν καλύτερα!

Περπατάμε τα λίγα μέτρα μέχρι το αυτοκίνητο σιωπηλοί. Τελικά μπορεί και να μου αρέσει αυτή η γειτονιά.

Το σπίτι που διάλεξε η μαμά μου είναι ένα κλασσικό για την περιοχή, διώροφο με γκρι τούβλα και μεγάλα παράθυρα με προεξοχές . Στην ουσία είναι δύο σπίτια με κοινή είσοδο. Πάνω από την είσοδο υπάρχουν δύο μυτεροί πυργίσκοι δημιουργώντας μία γοτθική αψίδα και ένα πέτρινο κοινό μπαλκόνι Το δικό μας διαμέρισμα βρίσκεται στον πρώτο όροφο αριστερά. Στο δεξί διαμέρισμα μας είπαν, από το γραφείο που έκλεισε την ενοικίαση, ότι μένει μία άλλη ήσυχη οικογένεια που ούτε καν θα καταλάβουμε. Το κτίριο μοιάζει παλιό αλλά καλά διατηρημένο. Μου αρέσει!

Μόλις φτάνουμε μου λέει:

"Εδώ θα μείνεις;" Έκπληκτος νομίζω.

"Έτσι νομίζω. Δεν έχω μπει ακόμη μέσα αλλά αν έχω τη σωστή διεύθυνση, ωραίο φαίνεται. Γιατί; Δεν είναι καλό;"

"Όχι, καλό είναι. Αυτό θα έχει ενδιαφέρον!"

Ήμουν έτοιμη να τον ρωτήσω τι εννοεί αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Καίσαρας αποφάσισε να γρυλίσει δυνατά και να τον τραβάει προς την παιδική χαρά από την οποία μόλις ήρθαμε. Τον προειδοποιώ να σταματήσει αλλά όπως πάντα δεν με ακούει. Μετά ακούγονται πολλά σκυλιά να γαυγίζουν και να γρυλίζουν δυνατά οπότε χάνω την ευκαιρία να τον ρωτήσω, γιατί αμέσως μετά μου λέει πιο δυνατά, για να ακουστεί πάνω από το θόρυβο των σκυλιών:

"Συγνώμη, πρέπει να φύγω. Ξέρω ότι είπα να σε βοηθήσω αλλά ξέχασα κάτι σημαντικό που είχα να κάνω". Καθώς μου ζητάει συγνώμη άλλη μία φορά δένει τον Καίσαρα, που ακόμη γρυλίζει στο άσχετο, στην κολώνα για το φως μπροστά στο σπίτι.

"Θα είσαι εντάξει;"

"Ναι όπου να’ ναι θα έρθει και η μητέρα μου". Ελπίζω.

"Εντάξει, τότε να πηγαίνω".

"Γεια", του φωνάζω καθώς απομακρύνεται. Και αυτός, αντί για απάντηση, μου κλείνει το μάτι πριν εξαφανιστεί στρίβοντας τη γωνία.

Τελικά θα πρέπει να τα κουβαλήσω όλα εγώ… Κι αυτά τα σκυλιά πολύ φασαρία κάνουνε. Τουλάχιστον ο Καισαράκος μου είναι ήσυχος δεν ανακατεύεται σε μπελάδες με άλλα σκυλιά.

"Έλα Καισαράκο, πάμε να δούμε το καινούργιο μας σπίτι".

***************

Γεια σας παιδιά! Στο πλάι ανέβασα photo  από το καινούργιο σπίτι της Μέλιας! Α! και για όσους ρωτάtε το όνομα της διαβάζετε Μέλι-α. (για όσους το είχαν ήδη διαβάσει έχει μικρές αλλαγές το κεφάλαιο)

Share, Comment, Vote,

Thank you!!!! :-*