Melia's story

Κεφάλαιο 22 : Μουσική

Έφταναν οι γιορτές!
Η μητέρα μου είχε ετοιμαστεί για να πάμε στους παππούδες μου αλλά εγώ δεν ήθελα να φύγω από το Λονδίνο.
Ο Χάρι ετοίμαζε δείπνα και εξορμήσεις με εορταστικό πνεύμα, δεν ήθελα να του χαλάσω τα σχέδια και κυρίως δεν ήθελα να φύγω μακριά από τον Ζακ.

Άργησε να καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με εμένα αλλά μόλις το μυρίστηκε με παρακολούθησε και κατάλαβε.

Περίμενε ότι οι παρενέργειες θα έχαναν σιγά σιγά την ισχύ τους αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτές συνεχώς αυξάνονταν. Πλέον μπορούσα συνειδητά να μετακινώ αντικείμενα και να συννενοούμαι με τον Καίσαρα.

Ο Ζακ δεν μπορούσε να μιλήσει με τα ζώα ούτε καν να τα καταλάβει. Κάποια στιγμή του ξέφυγε ότι αυτό ήταν πεδίο του Κίραν αλλά μόλις κατάλαβε ότι με ενόχλησε η αναφορά του όνοματός του, πρόσεχε πάντα τα λόγια του και αν χρειαζόταν να τον αναφέρει χρησιμοποιουσε τον χαρακτηρισμό "ο αδερφός μου", που ήταν λιγότερο επώδυνο από το άκουσμα του ονόματος του.

Δεν μπορούσε λοιπόν να με βοηθήσει σε αυτό το πεδίο. Όχι ότι είχα δοκιμάσει κι εγώ να προσπαθήσω να επικοινωνήσω με κάποιο άλλο ζωάκι εκτός απο τον Καίσαρα. Όμως σε όλα τα άλλα ήταν τρομακτικά καλός δάσκαλος.

Ο Χάρι δεν καταλάβαινε την ιδιότυπη φιλία που είχαμε αναπτύξει ξαφνικά. Φυσικά προσπάθησα να το καλύψω λέγοντας του ότι ήμασταν φίλοι και απλώς έλειπε σε ταξίδι αλλά δεν ήταν χαζός, δεν του είχα μιλήσει ποτέ για τον γείτονα - φίλο μου που έλειπε, όπως του είχα μιλήσει για όλους τους άλλους σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου. Όμως, δεν γνώριζε τίποτα για την  παρ'ολίγο σχέση που είχα με τον Κίραν κι έτσι δεν του φάνηκε εντελώς παράξενο να κάνω παρέα με τον γείτονα μου.

Η Σάρα μου είχε πει ότι έτυχε να μιλήσει λίγο με τον Ζακ, την φορά που είχε έρθει να με επισκεφτεί και τον είχε βρει ιδιαίτερα μυστήριο αλλά ταυτόχρονα σαγηνευτικό. Εμένα για κάποιο λόγο με φοβίζει λίγο κάποιες φορές όμως η βοήθεια του αποδείχτηκε πολύτιμη.

Είχα πάψει να αιωρώ ανεξέλεγκτα τα πάντα. Και το έκανα μόνο όταν ήθελα πραγματικά να το κάνω. Η ζωή μου είχε γίνει ταυτόχρονα ευκολότερη και δυσκολότερη. Ευκολότερη γιατί δεν χρειαζόταν να μετακινηθώ για να πάρω κάτι που ξέχασα πχ στο άλλο δωμάτιο αλλά δυσκολότερη γιατί έπρεπε να θυμάμαι συνεχώς ότι δεν μπορούσα να κάνω τα "μαγικά" μου μπροστά σε άλλους.

Ο Ζακ μου είχε κατηγορηματικά απαγορεύσει να αποκαλώ την ικανότητα μας μαγεία διότι επέμενε ότι ήταν θέμα φυσικής κι όχι μαγείας, όμως δεν μου εξηγούσε πώς ήταν δυνατόν να μπορώ να κάνω όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα και παρ' όλ'αυτα να είναι κάτι φυσιολογικό.

Η μόνη του φράση ήταν : "θα μάθεις όταν πρέπει".
Φυσικά και τον ρωτούσα ποιες συνθήκες πρέπει να υπάρχουν για να πρέπει αλλά ποτέ δεν έπαιρνα απάντηση ούτε σε αυτό..

Έτσι, εκμαίευα ψίχουλα γνώσεων ανάμεσα από τις κουβέντες του και τα σημείωνα όλα μαζί σε ένα τετράδιο, μήπως τυχόν, κάποια στιγμή, καταφέρω να τα συνδυάσω και να βγάλω κάποια άκρη.

Μου ζήτησε να μην σταματήσω το κολύμπι ή αν το σταματήσω να κάνω οπωσδήποτε κάποια άλλη έντονη σωματική άσκηση και να μάθω και κάποιο μουσικό όργανο αλλά τον αγνοούσα επιδεικτικά. Εκείνος ήταν απίστευτος πιανίστας. Το ανακάλυψα όταν τον προκάλεσα να μου δείξει γιατί επέμενε να μάθω μουσική.

Δεν έχω ιδέα από μουσική αλλά ήμουν σίγουρη ότι το κομμάτι που έπαιξε εκείνη την μέρα ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό και καθώς έπαιζε, ο νους μου ταξίδεψε αυτόματα στο δωμάτιο του Κίραν και στο μεγάλο έγχορδο που είχα δει εκεί την μία και μοναδική φορά που το επισκέφτηκα. Σίγουρα θα μπορούσε να με κάνει να νιώσω χιλιάδες συναισθήματα γρατζουνώντας τις χορδές του.

"Μέλια; Πού ταξιδεύεις πάλι;" με ρώτησε αυστηρά.

Δεν μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ στην εκπαίδευση σήμερα. Είχαμε επισκεφτεί ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο γιατί ο Ζακ πίστευε ότι δεν εξελισσόμουν όσο παρέμενα στο υπόγειο των σπιτιών μας.
Εκείνο το δωμάτιο που μου είχε φανεί παράξενη η πόρτα του; Ναι, εκεί μέσα ήταν ολόκληρο γυμναστήριο με όργανα γυμναστικής που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν.

Αλλά δεν ήταν η γυμναστική αυτό στο οποίο έκανα εξάσκηση εκεί μέσα μαζί με τον Ζακ.

Μου μάθαινε πώς να αισθάνομαι την ενέργεια, πώς να κινώ τις εκατομμύρια αόρατες κλωστές σύμφωνα με τις επιθυμίες μου, προσπαθούσε να με μάθει να κλείνω το μυαλό μου και να ανοίγω των άλλων αλλά αυτό δεν το πετύχαινα ότι κι αν έκανα.

"Θα κουνήσεις το βαρέλι ή απλώς θα το κοιτάς;"

Με ένα απότομο κούνημα του χεριού μου το βαρέλι πέρασε ξυστά από δίπλα του και κατρακύλησε στον ανοιχτό χώρο ξεκουφένωντας με.

"Δεν είσαι συγκεντρωμένη σήμερα. Πρέπει να μάθεις να εστιάζεις".

"Μα προσπαθώ".

"Δεν αρκεί η προσπάθεια", είπε επιτακτικά.

Πω, πω αν ήταν τόσο απόλυτος και αυστηρός καταλάβαινα γιατί τσακώνονταν συνεχώς με τον Κίραν.