Melia's story

Κεφάλαιο 8 : Το δείπνο (μέρος α)

Κεφάλαιο 8

Το δείπνο

«Πάντα αυτό κάνεις! Πας και με μπλέκεις σε καταστάσεις που δεν θέλω να μπλεχτώ και μετά κάνεις σαν να μην συνέβη τίποτα».

«Ω, έλα τώρα ηρέμησε! Σιγά το τραγικό μπλέξιμο, ένα δείπνο είναι μόνο».

«Δεν έχει σημασία. Δεν ήθελα να πάω», λέω και κάθομαι με δύναμη στο κρεβάτι σταυρώνοντας τα χέρια.

Η Σάρα με κοιτάζει και γελάει.

«Σε ποιον τα πουλάς αυτά πουλάκι μου; Έχεις ακούσει τον εαυτό σου πως μιλάει για αυτόν στο τηλέφωνο;»

«Δεν μιλάω για αυτόν στο τηλέφωνο. Απλά έτυχε να τον αναφέρω μια δυο φορές, επειδή τον είδα».

«Ρε άστα αυτά. Αχ ο Κίραν είναι τόσο καλός. Ο Κίραν έσωσε το γατάκι, ο Κίραν έπιασε τον Καίσαρα, ο Κίραν βγήκε από το σπίτι, ο Κίραν έκανε αυτό, ο Κίραν έκανε το άλλο. Όλο για αυτόν μιλάς» είπε κοροϊδεύοντας την φωνή μου.

«Κάνεις λάθος! Και δεν μιλάω έτσι».

«Ρε την έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα σου λέω. Σταμάτα να με κατσαδιάζεις και πες μου ευχαριστώ».

«Γιατί να σου πω ευχαριστώ;»

«Γιατί σου έδωσα την ευκαιρία να πας στο σπίτι του και να περάσεις ένα ολόκληρο απόγευμα μαζί του και όχι να τον συναντήσεις πάλι στο δρόμο τυχαία. Αν και δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση, αν όλα αυτά τα τυχαία να ήταν εξ επίτηδες τυχαία». Είπε δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στη λέξη τυχαία και σχεδιάζοντας στον αέρα εισαγωγικά.

«Τυχαία, ήταν μην με πρήζεις».

Αφού βλέπει ότι ο θυμός μου έχει εξανεμιστεί, πέφτει κι εκείνη δραματικά δίπλα μου στο κρεβάτι.

«Τι λες να φορέσω;» ρωτάω ξαφνικά και η Σάρα πετάγεται πάνω σαν ελατήριο.

«Το ήξερα!» φωνάζει πανηγυρικά και εγώ κρύβω το πρόσωπό μου στα χέρια μου. Έτσι κι αλλιώς δεν θα τα έβγαζα πέρα μαζί της.

*******

Φτάνουμε στην πόρτα του διπλανού σπιτιού ακριβώς στην ώρα μας! Έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε να περπατήσουμε παραπάνω από 2 μέτρα για να φτάσουμε, θα ήταν αγένεια να αργήσουμε. Αν και η Σάρα επέμενε ότι έπρεπε να κάνουμε εντύπωση, εγώ άνοιξα την πόρτα και εκείνη αναγκαστικά ακολούθησε. Χτύπησα διστακτικά το κουδούνι στις 8 ακριβώς.

Μας άνοιξε μία πολύ ευγενική κυρία, μεγάλης ηλικίας αλλά αποκλείεται να είναι η μαμά τους γιατί μας υποδέχτηκε τυπικά και μας οδήγησε στο σαλόνι και είπε να περιμένουμε, μέχρι να έρθουν οι κύριοι.

Το σπίτι τους πρέπει να είναι τεράστιο!!! Δεν μπορώ να το πιστέψω. Απ'έξω μοιάζει ίδιο με το δικό μου σε μέγεθος αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να είναι. Η είσοδος τους είναι γεμάτη διακοσμητικά και αγάλματα!

Ακριβώς μπροστά από την πόρτα, περνάμε ανάμεσα από μία σειρά από κολώνες - προθήκες εκθεμάτων, όπως στα μουσεία – τρεις στα δεξιά της πόρτας και τρεις στα αριστερά της, που έχουν βιτρίνες με διάφορα ακριβά, λογικά, πράγματα στο πάνω μέρος αλλά δεν πρόλαβα να δω τι ακριβώς γιατί περάσαμε γρήγορα και κατευθυνθήκαμε στο σαλόνι στα δεξιά.

Το σαλόνι είναι ένας χώρος με έπιπλα που είναι σίγουρα αντίκες του 18ου αιώνα. Πολυτελείς καναπέδες με επίχρυσα τελειώματα, ξύλινα σκαλιστά τραπεζάκια, βιβλιοθήκες και βιτρίνες με περίτεχνα αντικείμενα. Εδώ μέσα είναι σαν παλάτι! Φοβάμαι ακόμη και να καθίσω για να μην λερώσω ή σπάσω τίποτα.

Η Σάρα όπως πάντα στον κόσμο της, δεν έχει δώσει καμία σημασία στην διακόσμηση του χώρου γύρω της και πήγε κατευθείαν και στρογγυλοκάθισε σε μία από τις πολυθρόνες. Κάθομαι κι εγώ στην διπλανή αλλά δεν προλαβαίνω να βολευτώ γιατί αμέσως ανοίγει η διπλή πόρτα στα δεξιά μας και εμφανίζονται τα δύο αδέρφια.

Σκοτώστε με τώρα! σκέφτομαι αυτόματα. Ακούω την Σάρα που αναφωνεί «Θεούλη μου!» Αλλά ευτυχώς το είπε αρκετά σιγά για να το ακούσω μόνο εγώ που είμαι δίπλα της.

Είναι και οι δύο υπέροχοι! Και μιας και παρομοίασα το σπίτι τους με παλάτι δεν μπορώ παρά να παρομοιάσω και αυτούς με πρίγκιπες!

Ο Ζακ φοράει ένα μαύρο κλασσικό κουστούμι, με ένα λευκό πουκάμισο, μαύρα παπούτσια και τα μαύρα του μαλλιά καλοχτενισμένα και τραβηγμένα προς τα πίσω. Τίποτα ιδιαίτερο δηλαδή, αν και πολύ επίσημο για δείπνο στο σπίτι με τους γείτονες θα έλεγα, αλλά δεν είναι τα ρούχα που φοράει, το στοιχείο που ξεχωρίζει πάνω του. Είναι η αύρα του, ο αέρας που αποπνέει στο στήσιμο και το περπάτημα του, το βλέμμα του. Όλα αυτά μαζί τον κάνουν να έχει μία επιβλητική μορφή αλλά με τρόπο που σε μαγνητίζει.

Ο Κίραν φοράει και αυτός παρόμοια ρούχα αν και δεν έχει σακάκι, παρά μόνο το λευκό πουκάμισο του, που μάλιστα είναι και λίγο ανοιχτό στο πάνω μέρος ώστε να περνάει αέρας αλλά όχι αρκετά ώστε να φαίνεται το στήθος του, και το μαύρο παντελόνι του φαίνεται να είναι πιο στενό από εκείνο του αδερφού του. Τα καστανά μαλλιά του είναι ανακατεμένα και αν δεν ήταν απόγευμα θα έπαιρνα όρκο ότι μόλις έχει ξυπνήσει.

Η γεμάτη επισημότητα φωνή του Ζακ με τραβάει από τις σκέψεις μου, που έχουν αρχίσει ήδη να γίνονται λίγο ροζ.

«Μέλια, Σάρα καλώς ήρθατε στο σπίτι μας! Το δείπνο είναι έτοιμο. Ας περάσουμε στην τραπεζαρία παρακαλώ.»

���<���W