Melia's story

Κεφάλαιο 11: Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται

Την επόμενη μέρα ξύπνησα πριν καν χαράξει. Είχα έναν απίστευτο πονοκέφαλο που δεν μου επέτρεψε αρχικά να ανοίξω τα μάτια μου. Παρατήρησα ότι ένιωθα παράξενα και όταν τελικά άνοιξα τα μάτια μου, ανακάλυψα ότι κοιμόμουν στο πάτωμα δίπλα στον Καίσαρα, ενώ η Σάρα είχε απλωθεί φαρδιά πλατιά στο κρεβάτι μου. Αυτή η σουπιά θα με είχε ρίξει κάτω, στον άτσαλο ύπνο της.

Προσπάθησα να σηκωθώ, όμως η ζαλάδα, ο πονοκέφαλος και πιθανόν και το πιάσιμο από τον ύπνο στο πάτωμα, δεν με βοηθούσαν. Πήγα μπουσουλώντας μέχρι τα συρτάρια του γραφείου μου για να βρω τα φάρμακα μου και μερικά παυσίπονα όμως δεν μπορούσα με τίποτα να ανοίξω το συρτάρι.

Τι στο καλό συμβαίνει; Που να έπινα κιόλας χτες! «Σάρα;» προσπάθησα να την ξυπνήσω αλλά μάταια, ούτε εγώ δεν άκουγα την φωνή μου. Την σκούντηξα κι αυτή είπε «Ξου, Καίσαρα, νυστάζω», και γύρισε πλευρό κοιτώντας τον τοίχο. Αποφάσισα να μείνω για λίγο ξαπλωμένη μπας και σταματήσουν όλα γύρω μου να στριφογυρίζουν.

Σκεφτόμουν την τέλεια βραδιά που πέρασα χτες με τον Κίραν. Ο τρόπος που χτυπούσε η καρδιά μου, καθώς τον έβλεπα να έρχεται προς εμένα, ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Μάλλον την είχα δαγκώσει την λαμαρίνα μαζί του αλλά έπρεπε να είμαι προσεκτική. Δεν ήθελα να μάθει ότι είμαι ετοιμοθάνατη. Μπορεί να τρομάξει και να φύγει μακριά μου και αυτό δεν θα μου αρέσει καθόλου.

Τα πράγματα ίσως δεν ήταν και τόσο σοβαρά πια. Ο γιατρός, μου είχε πει ότι ο οργανισμός μου ανταποκρίνεται καλά στις θεραπείες και όλα πάνε ρολόι αλλά η αισιοδοξία μου είναι μόνο μία επιφανειακήμάσκα για την μαμά μου κυρίως και ίσως για να το πιστέψω κι εγώ όσο περισσότερο μπορώ, αλλά είναι δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να το πιστέψω όταν μένω μόνη μου με τις σκέψεις μου.

Και τώρα ο Κίραν! Τι φταίει κι αυτός να μπλέξει μαζί μου, σε μία τόσο περίεργη κατάσταση; Ίσως δεν πρέπει να τον ξαναδώ. Όμως χτες που μείναμε μόνοι το ένιωσα, κάτι άλλαξε. Το άγγιγμα του με αποπροσανατόλιζε ακόμη και όταν ήμουν ζαλισμένη. Όταν με σήκωσε για να με μεταφέρει σχεδόν λιπόθυμη, το μόνο που ήθελα ήταν να φωλιάσω στο στήθος του και να μην βγω ποτέ ξανά από την αγκαλιά του.

Από τις σκέψεις αυτές, με έβγαλε το ενοχλητικό μου τέρας, ο Καίσαρας. Το κεφάλι μου είχε σταματήσει λίγο να γυρίζει και έτσι εύκολα παρατήρησα τον Καίσαρα που είχε ξυπνήσει και ήθελε παιχνίδια. Το γεγονός ότι ήμουν ακόμη ξαπλωμένη στο πάτωμα του δωματίου μου δεν βοηθούσε ιδιαίτερα στην προσπάθεια μου να τον αποφύγω. Με σκουντούσε με την μουσούδα του και με το πόδι του και μου έλεγε «Σήκω! Πάμε να παίξουμε!». Ένα διαπεραστικός πόνος τρυπούσε το κεφάλι μου.