Melia's story

Κεφάλαιο 9(μέρος β): Το σχέδιο

Σηκώνομαι να πάω να τον πιάσω αλλά ζαλίζομαι. Λίγο πριν ακουμπήσω στο έδαφος νιώθω δύο ζεστά χέρια να με πιάνουν.

«Δεσποινίς είστε καλά;» μου λέει ο άγνωστος καθώς με βοηθά να καθίσω πάλι στο παγκάκι. Θέλω να τον ευχαριστήσω που δεν με άφησε να σωριαστώ στο έδαφος αλλά ακόμη ζαλίζομαι και δεν νιώθω ικανή να μιλήσω. Αφού παίρνω μερικές βαθιές ανάσες, δοκιμάζω πάλι.

«Σας ευχαριστώ, είμαι καλύτερα τώρα», καταφέρνω να πω αλλά φαίνεται από το ύφος του ότι δεν πείστηκε. Με κοιτάζει εξεταστικά και κάνω κι εγώ το ίδιο. Είναι ένας μεγαλύτερος άντρας, φρεσκοξυρισμένος, περιποιημένος με το μπλε κουστούμι του. Ίσως επέστρεφε από την δουλειά του τέτοια ώρα και σίγουρα στο σπίτι θα τον περιμένουν. Κι όμως φαίνεται ανήσυχος για μένα μία άγνωστη κοπέλα που βρήκε να σωριάζεται μπροστά του.

«Θα ήθελες να ειδοποιήσω κάποιον; Ή έστω να σε συνοδέψω μέχρι το σπίτι σου;»

«Όχι αλήθεια είμαι καλύτερα τώρα. Σας ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια».

«Τουλάχιστον άσε με να καθίσω μαζί σου μέχρι να νιώσεις καλύτερα, εντάξει;

«Εντάξει».

«Πώς σε λένε;»

«Μέλια».

«Χάρηκα Μέλια, εμένα με λένε Πολ».

«Κι εγώ χάρηκα, είστε πολύ ευγενικός. Μένετε εδώ στην γειτονιά;»

«Εμ, ναι εδώ γύρω. Εσύ;»

«Εγώ πρόσφατα μετακόμισα εδώ».

«Για σπουδές;»

«Όχι, για θεραπεία. Έχω καρκίνο». Γιατί το είπα τώρα αυτό; Τόσο καιρό δεν το έχω πει σε κανέναν που έχω γνωρίσει εδώ. Τώρα γιατί το είπα σε έναν άγνωστο; Δεν καταλαβαίνω!

«Λυπάμαι» είναι το μόνο που λέει. Τι να πει άλλωστε; Κι αυτός κι εγώ και όλος ο κόσμος όταν ακούει για καταστάσεις σαν τη δική μου, λυπάται. Τι άλλο να κάνει; Να χαίρεται;

«Το χρώμα σου έφτιαξε. Φαίνεσαι καλύτερα τώρα».

«Ναι έτσι είναι αυτές οι ζαλάδες έρχονται και φεύγουν απροειδοποίητα».

«Είσαι σίγουρα καλά για να μείνεις μόνη σου;»

«Ναι μην ανησυχείτε. Το έχω συνηθίσει. Πρέπει να πιάσω και τον σκύλο μου που κρύβεται στους θάμνους και έρχεται και η φίλη μου όπου να' ναι».

«Εντάξει τότε».

«Ναι σας ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ».