Melia's story

Κεφάλαιο 15 - Χωρίς αντίο

Ξύπνησα αργά, βασανιστικά. Άνοιξα τα μάτια μου ένα ένα. Δεν ήξερα τι θα ήταν αυτό που θα αντικρύσω. Άσπροι τοίχοι, καθαρό φως, αισθανόμουν ολόκληρη. Καλό σημάδι. Μπορούσα να δω από το ανοιχτό παράθυρο τον ήλιο, που μόλις έκανε την εμφάνιση του από την ανατολή. Ύστερα, αναγνώρισα την φιγούρα που στεκόταν μπροστά στο παράθυρο και μου έκρυβε την θέα. Αυτή την χρυσαφί αλογοουρά θα την αναγνώριζα παντού.

«Κίραν;»

Γύρισε τόσο απότομα, που μικρές καφετί σταγόνες εκτοξεύτηκαν από το ποτήρι που κρατούσε στο χέρι του. Σοκολάτα, σκέφτηκα.

«Μέλια;», είπε με έκπληξη. Με πλησίασε αφήνοντας το ποτηράκι στο κομοδίνο. Το βάρος του έκανε το κρεβάτι μου να τρίξει, καθώς καθόταν αντικριστά μου. Ακούμπησε το χέρι του στο κεφάλι μου χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου. Ένιωθα διαφορετικά κοντά του. Σαν κάτι να είχε αλλάξει ενώ εγώ κοιμόμουν.

«Πώς αισθάνεσαι;»

«Δεν ξέρω. Πώς θα έπρεπε να αισθάνομαι;»

Χαμογέλασε.

«Θα γίνεις μια χαρά», είπε και σηκώθηκε.

«Που πας;»

Κοιτούσε το κινητό του.

«Πρέπει να φύγω», είπε αποφασιστικά, «Αλλά σε λίγα λεπτά θα είναι εδώ η μαμά σου».

Άφησε ένα φιλί ανάμεσα στα μαλλιά μου και χωρίς να κοιτάξει πίσω του, έφυγε.

Δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα αλλά δεν υπήρχε κάτι που να μπορούσα να κάνω. Ένιωθα εξουθενωμένη αλλά ταυτόχρονα γεμάτη ενέργεια. Πάντως δεν ήθελα να δοκιμάσω να σηκωθώ. Όταν ξύπνησα ξανά, είχε νυχτώσει και η μαμά μου καθόταν στην πολυθρόνα απέναντι από το κρεβάτι μου.

Έμεινα στο νοσοκομείο δύο ακόμη μέρες, για εξετάσεις. Ο Κίραν δεν ξαναήρθε. Η Σάρα είχε αναγκαστεί να φύγει μετά από την πίεση της μαμάς μου και την γκρίνια των γονιών της, να μην χάσει την αρχή της πανεπιστημιακής της χρονιάς. Μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο.

Κοιμόμουν τρεις ολόκληρες μέρες χωρίς κανένα προφανή ιατρικό λόγο και τις δύο επόμενες της σύντομης συνομιλίας μου με τον Κίραν, με δυσκολία κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά για λίγο παραπάνω από μία ώρα την φορά. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι έπαθα. Ασυνήθιστη αντίδραση στα φάρμακα της χημειοθεραπείας, είπαν τελικά και μου έδωσαν εξιτήριο.

Όταν επιστρέψαμε σπίτι, ο Καίσαρας έπεσε πάνω μου και με έγλειφε παντού. Τις επόμενες μέρες τις πέρασα προσπαθώντας να καταπολεμήσω την νύστα. Ο Κίραν δεν απαντούσε στα μηνύματα μου και δεν τον πετύχαινα πια στον διάδρομο.

Η μητέρα μου, μου είπε ότι εκείνος με βρήκε σε λιπόθυμη κατάσταση στο πάρκο. Τι έκανα εκεί, δεν ξέρω. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι η σύντομη βόλτα μου με το αυτοκίνητο του Κίραν, μετά το κλάμπ που είχα πάει με την Σάρα. Σκέφτηκα μήπως αισθάνεται υπεύθυνος για αυτό που έπαθα. Σκέφτηκα μήπως έμαθε για την αρρώστια μου. Ό,τι κι αν ήταν, ένα μήνα μετά χωρίς καμία δική του απάντηση, αποφάσισα να σταματήσω να του στέλνω μηνύματα.

Την ίδια μέρα, έλαβα ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα.