Melia's story

Κεφάλαιο 17 - Υπό συντήρηση

Γύρισα στο σπίτι τρομερά κουρασμένη αλλά και εμφανώς εκνευρισμένη από την συνάντηση που είχα. Ο γιατρός μου είπε ότι εκτός από την λευκαιμία και τις γνωστές και στους δύο μας πλέον παρενέργειές της, δεν βλέπει τίποτα άλλο καινούργιο στις εξετάσεις μου που να είναι ανησυχητικό. Πιστεύει ότι όλα είναι καλά και μάλιστα είναι υπερβολικά ευχαριστημένος με τις αντιδράσεις του οργανισμού μου τις τελευταίες εβδομάδες.

Όμως η κατάσταση μου χειροτερεύει. Μέρα με την μέρα νιώθω τον εαυτό μου να μην λειτουργεί σωστά. Χθες έκανα ολόκληρη συζήτηση με τον Καίσαρα.

Είχα επιστρέψει από το κολυμβητήριο και δεν έβρισκα τα κλειδιά μου πουθενά. Άδειασα κυριολεκτικά ολόκληρη την τσάντα μου στο πάτωμα και κλειδιά δεν υπήρχαν. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να πάω μέχρι το νοσοκομείο που δούλευε η μαμά μου για να πάρω τα δικά της ή να περιμένω 4 ώρες μέχρι να γυρίσει.

Καμία από τις δύο δεν ήταν επιλογές που ήθελα να κάνω. Ήμουν βρεγμένη, κουρασμένη και πονούσα παντού. Οπότε έκανα το μόνο λογικό πράγμα που μπορούσα εκείνη τη στιγμή.
Ακούμπησα την πλάτη μου στην πόρτα και έβαλα τα κλάμματα.  Ο Καίσαρας όση ώρα έψαχνα με είχε καταλάβει φυσικά και γαυγιζε όπως πάντα για να με καλωσορισει.

Όμως, μόλις με έπιασε η απελπισία τον ένιωσα που ξάπλωσε κι εκείνος πίσω από την πόρτα και με ρωτούσε τι έπαθα.
"Δεν μπορώ να μπω μέσα στο σπίτι. Δεν βρίσκω τα κλειδιά μου", είπα ξεψυχισμένα.
"Που τα έχεις αφήσει;"
"Μάλλον κάπου μέσα στο δωμάτιο".
"Έρχομαι", άκουσα ξεκάθαρα μία φωνή να λέει πίσω από την πόρτα.
Κάπου εκεί οι αισθήσεις είχαν αρχίσει να παίρνουν μπρος και να αντιλαμβάνομαι με ποιον μιλάω και ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό που μόλις συνέβη.

Σε λιγότερο από δύο λεπτά άκουσα τον ήχο των κλειδιών και την ίδια φωνή να μου λέει να βγω έξω. Ακολούθησα τις οδηγίες πιο πολύ από περιέργεια για την συνέχεια αυτής της σουρεαλ εμπειρίας. Κοίταξα πάνω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και μία λευκή μουσούδα μου πέταξε τα κλειδιά που προσγειώθηκαν δίπλα μου.

Δεν έκατσα να το επεξεργαστώ παραπάνω. Απλά τα σήκωσα και μπήκα στο σπίτι μου για ένα κρύο ντούς.

Αργότερα κάθισα στο καναπέ του σαλονιού αλλά είχα ξεχάσει για άλλη μία φορά το τηλεκοντρόλ στην κουζίνα.

"Καισαρούκο δεν μου φέρνεις και το τηλεκοντρόλ παρακαλώ;"
Το ξέρω ότι μιλούσα στον σκύλο μου αλλά τι είχα να χάσω; Το πολύ πολύ να το έφερνε.