KARANLIĞIN ARDINDA

10.BÖLÜM-Zaman Geçiyor

Hayat benim için doğduğum gün değil daha yeni başlamıştı. Benliğimi bu eve ait hissedebiliyordum artık.Kendimi geliştiriyordum. Zaman HIZLA geçerken ben her konuda eğitiliyordum.Bir tek bay Peter ın bahsettiği şu özel dövüş teknikleri ertelenmişti. Eve gelip giden eğitmenlerin hepsi Peter ların yakın arkadaşlarıydı. Bunun dışında eve kimse gidip gelmiyor bende pek çıkmamaya çalışıyordum. Nedenini bilmiyordum zaten sormakta yasaktı.
***********
Peter lar beni evlat edeli 1 seneyi aşmıştı. Herşey normal seğirinde gidiyordu. Hatta bayan Peter hamileydi. Bir laboratuvar teknisyeniydi çalışma Odası'nın yarısını onun için ayırdık ve işlerine evde devam etmeye başladı. Bay Peter'ın ne iş yaptığını bilmiyorum ama Zaman'ın Çoğunu evde geçiriyordu. Kendince önemli birşey olmadıkça yanımızdan ayrılmıyordu.
Beni evlat edinme sebepleri çocuklarının olmamasıydı ama bir şekilde onlar artık anne ve babA adayıydı.
Kıskanmadım üzülmedim aksine çok sevindim. Çünkü Peter lar bana ebeveynden çok abla ağabeydi. Kendi yavrularına sahip olmak en doğal haklarıydı. Fakat yine de bu haberi aldıklarında Yaşadıkları buruk bir mutluluktu. Bayan Peter üzgündü hem istiyor hemde zamanın çok yanlış OLDUĞUNU söyleyerek endişeleniyordu. Bay Peter da eşini bizi Herşeyden koruyabileceğini korkmaması gerektiğini söylüyordu.
Ilk geldiğimde kaldığım Odayı bebek odası yaptık gelecek olan ufaklıklar için. Tam karşısında bugüne kadar adımımı dahi atmadığım anne ve Babalarının odası vardı. Bu Yüzden en uygun oda oraydı. Bayan Peter ikizlere hamileydi. Üçümüz beraber odanın yarısını pembeye yarısını maviye boyadık. Mobilyaları beraber kurduk. Oyuncakları beraber yerleştirdik.

Her şey tuhaf bir şekilde normaldi. Görünür yüzde tabi. Bu arada Peter lar bana hissetirmemeye çalışsa da beni bir şey için adeta yetiştiriyorlardı. Sanki zorundaymış görevleriymiş gibi. Hatta bir kaç gün önce Bay Peter ucunda anahtar olan bir kolye hediye etti. Bu anahtar zamanı gelince açmam gerektiği bir kasanın anahtarıymış. Çatı katındaki odamda Gizli bölmedeki yerini gösterdi. Bana şimdiye kadar söyleyemedikleri şeylerin hepsinin bu kasada olduğunu eğer onlara bir şey olursa kasayı açıp bakmam gerektiğini tembih etti. Yine sorgulamadım. Meraklandım ama kurcalamadım. Çünkü Herşeyin bir yeri bir zamanı vardı.
Yavaş yavaş dışarı çıkabiliyor Peter'ların arkadaş ortamına giriyordum. yeni bir kimlikle yeni bir isimle . Insanlar beni Veronica Peter olarak tanıyordu. Tanınma ve ilgi işi pek Hoşuma gitmiyordu ama bir sonraki sene özel bir okula başlayacaktım ve artık tanınmam gerekiyordu.
Bayan Peter'ın doğumuna az kalmıştı. Bir yaz Akşamıydı. Bay Peter bahçede mangal yakıyordu. Bayan Peter ise bem beyaz bir hamile elbisesi içinde bahçede çiçeklerle uğraşıyordu. Ben ise masamızı hazırlamakla meşguldüm.
Sonra Bay Peter' ın telefonu çaldı. Konuşurken yüzü kireç gibi kesildi. Telefonu kapattığında bayan Peter'a baktı. Kısa ama anlamlıydı bakışmaları. Bayan Peter telaşlı bir ifadeyle yanıma geldi. " Amelya.. Şimdi senden odana çıkmanı ve ne olursa olsun tekrar ediyorum ne olursa olsun dışarı çıkmamanı istiyorum. Mekanizmayı biliyorsun. Çık ve merdivenleri kapat. Boydan camı ve tavanda ki pencereyi sağa kaydırdığında Açılıyor sola kaydırdığında yerlerini duvar alarak kapanıyor. Git ve ikisini de sola kaydır.varlığını hissettirme. Biz yanna Gelene kadar sakın Çıkma Sakın. Anlaştık mı?" Deyip anlamı öptü. Şaşkınlıktan dilim tutuldu. Neden sormak yasaktı. Bana söyleneni Yaptım. Alalacele odaya çıkıp mekanizmayı kapattım. Pencereleri kaydırdım. Dışarıdan hiç ses gelmiyordu. Ne olduğunu bilmiyordum. Ve çıldırmak üzereydim. Kim aramıştı ne Demişti? Neden bu kadar korkmuşlardı . Bu evin daha bilmediğin daha ne özelliği vardı? Niye böyle tasarlanmıştı.Şu iş bir bitsin artık bana herşeyi anlatmaları için zorlayacaktım. Buna mecburlardı..