Merhaba sevgili sevgililerim. Umarım hikayemin bu bölümünü severek okursunuz. Yorumlarınızı çok merak ediyorum.
Buraya tarih bırakırsanız mutlu olurum. Bende hemen bırakıyorum.
8 Eylül Çarşamba 2021 de sizler için bu satırları yazıyorum:)
Ferişte:Melek
"Bilirsin günahları yazan Melek soldadır.
Hatta bundandır kalbin solda olması.
Çünkü belkide aşk,yaşanılan en büyük günahtır..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cenazeler ölenler için değil, geride kalanlar içinmiş.Ben bunu bu birkaç günde çok iyi anladım.
Doktorun gelmesi,Sadık abinin kötü haberini vermesi ve her şeyin tamamen sıfırlanması çok hızlı geçmişti.
Batı'nın hayatından biri daha eksilmişti.Günlerce oturduğu yerden ayrılamadı.Onun gözyaşları benim iliklerime kadar işlerken elimden yapacak bir şey gelmemesi canımı daha çok yakıyordu.Sadık abinin ölümüne mi üzüleyim yoksa Batı'nın feryatlarınamı karar veremiyordum.
Tüm vücudum donuk bir şekilde bekliyordum ve ellerimin bu derece bağlı olması beni gerçekten mahvediyordu.
Yemek yemiyor,hiçbir antremanına gitmiyordu.Sadece oturuyordu duvara bakıyor ve sanki aklından bir şeyler geçiriyor gibi durduktan sonra tekrardan ağlamaya başlıyordu.
Gözleri kıpkırmızı olduğunda günlerin uykusuzluğuda birleşti ve tam şu anda yanımda koltukta uyuyor.Aslında uyumuyor, sızdı desek daha doğru olur.Son günlerde hiç uyumadı aynı bugün olduğu gibi kısa süre de olsa içi geçti sonra da yattığı yerden geri sıçradı.
O sert,korkusuz adamı bu derece güçsüz görüyor olmak inanması gerçekten güç bir durum.
Önce ailesi sonrada en az ailesi kadar değer verdiği biri ellerinden kayıp gitmişti.Onu asla yalnız bırakmayacağım,biliyorum bu yaşadıkları hiçbir zaman geçmeyecek ama en azından azaltmaya çalışacağım.
Sadık abi benim için çok farklı biriydi.Her zaman yanımda oldu ve destek verdi.Belki o olmasaydı şu an Batıyla bu durumda olmayacaktım.
Batı'nın şu an bu kadar kötü durumda olmasını tabii ki anlıyorum ama gerçekten çok yoruldum.
Bakışları yorgun adamın artık ruhuda yorgundu.
Ve onu nasıl iyileştireceğim bilmiyorum...
Gözlerini her zaman olduğundan daha da yavaş açtı ve ilk baktığı şey benim gözlerim oldu.
Derin bir nefes aldı ve yattığı yerde doğrulup bana daha da yaklaştı.
