{Chapter 11}

2.5K 200 120
                                    

IT'S ALREADY an hours ng nagbyahe kami patungo sa paaralan. Masasabi kung sobrang napaka-boring ng araw na ito. Matamlay akong nakasandal sa sofa. Nasa harapan ko naman si Aman, at Kalix. They watching me every seconds, and asking me If I want to drink, eat or what I really need. Subrang caring halos malanggam na ako kakaupo dahil sa subrang pag-alala nila.

But despite of all, I appreciate their care. Dapat ko din talaga alagaan ang katawan ni Black, hindi ko naman katawan ito para abusuhin. Yeah, I admitted I don't care about myself. Bahala ng mamatay o mabubuhay important wala akong pakealam. I don't really my role in my life, and my purpose. All I know, I don't care about everything. Halos hindi ko nga kung kailan ako naging pakealam.

“Kamahalan, may kailangan pa ba?” Here we go again, Aman asking me. I know she was care about me but it's too much. Masyado na silang overreacting.

I shook my head.

“Nothing. I need peace. I will speak If I need something,” walang ganang tugon ko. Nakakawalang gana ang buhay na ito. Paano kaya nakakaya ni Black?

“How do you met my oldest brother?” I stopped when Kalix suddenly asking me about his brother.

Bumaling ako ng tingin sa kanya. Sinalubong ko agad ang seryosong mukha, at mga mata nito. Why so serious? “In my room,” tipid kong sagot. Ba't naisipan n'yang itanong sa akin? Or maybe he's curious o something?

“Why?” he's asked so seriously at me. Halos sobrang nakaseryoso ng tono ng pananalita nito.

“Hm..” bulalas ko nalang at inaalala ang unang pagkikita namin. “Because the king was arrived inside my room, and your relative came too,” dugtong ko.

I was curious why he's asking me. Hindi ko naman alam tumatakbo utak nito subalit ano naman kaya kadahilanan kung ba't s'ya nagtanong. Maybe he just want to know?

Akmang magsasalita s'ya ng biglang huminto ang campeng sinasakyan namin. Muntik pa akong tumalsik sa kinauupuan ko sa lakas ng paghinto kung hindi lang ako kumapit sa gilid ng sofa. Halos napasinghap si Aman, at napamura nalang si Kalix.

Nandito na ba kami? Ba't masyadong malakas naman huminto ng sasakyan?

“Pasensya na subalit nasiraan po tayo ng sasakyan, Kamahalan,” malungkot na pahayag ng nagmamaneho ng sasakyan.

Halos sumakit ang utak ko sa sinabi nito. Sa dami ng mangyayari ngayon, nasiraan pa talaga kami sa ganitong sitwasyon. Doesn't we really fate to reach our destination? Kalokang buhay!

“Don't worry, sasabay nalang kami sa kabilang campe ng prinsesa. Ayusin mo nalang ang sasakyan, at bumalik nalang sa palasyo,” utos na pahayag ni Kalix sa kanya.

Well, kung ako lang naman may punto s'ya. Mas mabuting ganoon nga ang mangyari. We don't have a choice but to do this. Kamalas-malas na araw!

“It's that ok for you, your highest?” Kalix suddenly asked at me. “We need to move in another campe to reach our destination.”

I heavy signed.

“We don't have a choice but to move. Hindi pwedeng hindi tayo makarating sa pupuntahan natin,” tugon kung sagot nalang. Even it's difficult when Flea and me be together in one place, I just be patience.
Kailangan namin makarating sa paaralan sa kahit anong solusyon.

Tumingin si Kalix kay Aman sa tabi nito. “Get her things, or important things we need to get. Hihintayin natin silang dumaan para makasumabay nalang tayo,” utos nitong pahayag.

This time, I saw him so seriously in his action. Like he's make sure everything to solve this disaster. Just wow, I never saw him like this. Maybe because we're in trouble?

I Reincarnated To The Most Hatred Character In My Favourite NovelTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon