Yeji odasına son kez göz attıktan sonra yatağının altından o kutuyu çıkardı, nazikçe kucağına aldı.
Sonra aşağıda bekleyen abisinin yanına indi. Evlerini eşyalı bir şekilde satacaklardı. Bütün eşyalarını bir valize doldurmuştu. Abisi de aynı şekilde.
Elindeki kutuyla taksiye bindiğinde taksi hareket etti. Abisine buruk bir gülümseme sundu.
Yaklaşık yarım saatin sonunda havaalanına gelmişlerdi. Abisi ve kendisi valizlerini sürükleyerek uçaklarının olduğu perona ilerlediler.
Valizleriyle birlikte otururken Yeji'nin cebindeki telefonu titredi.Telefonu açtı.
"Yeji? Neredesin?"
"1. katta, 32. peron."
"Geliyorum."
"Bekliyorum."
Telefonu kapattıktan sonra gözyaşlarını geri itti. Ağlamamalıydı, sırası değildi.
Minho, uçuş işlemleri için evraklarla uğraşmaya gideceğini haber verdikten sonra gitti. Kucağındaki kutuya daha bir sarıldı. İsmini seslenen o tanıdık sesi duymasıyla arkasına baktı Yeji, ayağa kalktı.
Kutuyu oturduğu yere bıraktı Hyunjin'e koştu ve sarıldı."Teşekkür ederim."
"Neden?"diye mırıldandı Hyunjin.
"Vedalaşacak kimsem yoktu. Kimsem olduğun için teşekkür ederim."
Sonra Hyunjin'e sarılmayı bıraktı. "Yeji. Sen gideceğini söylediğinde anladım."
"Neyi?" diye şaşkınca mırıldandı kız.
Hyunjin Yeji ile aralarındaki mesafeyi kapattı ve dudaklarını Yeji'nin dudaklarıyla buluşturdu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
