Hyunjin adresi verilen eve geldiğinde Yeji'nin mektupta dediği gibi anahtarı aldı ve evin kapısını açtı.
İçeri girdiğinde ardından kapıyı kapattı. Karşısındaki boy aynasından kendi görüntüsüne bakarken bir an Yeji'nin sülieti belirdi zihninde. Kız aynanın karşısında okul formasıyla gözaltlarına kapatıcı sürüyordu, sonra kızın gözleri Hyunjin'inkilerle kesişti.
"Belli olmuyor, değil mi?" dedi Yeji.
Hyunjin başını onaylarcasına salladı. Elini ona uzatacağı sırada kızın silik görüntüsü kayboldu.
Zihninin ona oynadığı bu oyun karşısında etkilenmişti Hyunjin. Kızın hayaleti, sülieti veya her neyiyse bir kez daha görmek isterdi. Hatta sonsuza kadar görmek isterdi onu. Özlemişti, fazlasıyla.
Evin içinde gözlerini gezdirdi. Hangi köşeye bakarsa baksın kız gözlerinde canlanıyordu. Sanki hiç ölmemiş gibiydi.
Burnuna dolan o alışageldiği kokuyu içine çekti. Burukça bir tebessüm etti. Sonra merdivenlere yöneldi. Yeji'nin odasına.
Merdivenlerden çıkarken duvarlara asılmış fotoğraflara baktı. Çoğu aile fotoğrafıydı. Mutlu bir aile gibi görünseler de artık inanmıyordu bu pozlara Hyunjin. Sadece görünüyorlardı. Gerçekte öyle değildi.
Yeji sayesinde anlamıştı, herkes yalancıydı.
Yeji de öyle. Görüşürüz demişti fakat gitmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
